Dziś inauguracja sezonu Wrocławskiej Orkiestry Barokowej! W programie znalazły się dwie symfonie romantyczne, słusznie zaliczane do największych arcydzieł tej epoki. Jedna – mroczna i dramatyczna, druga – radosna i świetlista. Oba te dzieła poprowadzi znakomity dyrygent Ivor Bolton.
 |
| Ivor Bolton / fot. Ben Wright Photography |
W listach do rodziny Felix Mendelssohn Bartholdy wspominał, że bezpośrednią inspiracją do rozpoczęcia prac nad III Symfonią a-moll „Szkocką” były odwiedziny w nastrojowych ruinach Holyrood Abbey w 1829 roku. Do opisu tego miejsca kompozytor dołączył także szkic tematu rozpoczynającego to dzieło. Jednak praca nie szła mu dobrze i po dwóch latach odłożył szkice. Powrócił do nich dopiero dekadę później, a prawykonanie ukończonego dzieła miało miejsce w Gewandhausie w Lipsku w 1842 roku. Publiczność polubiła nową kompozycję, która od tego czasu uznana została za doskonały obraz dzikich, odludnych, targanych wichrem, skrytych w ciemnych mgłach północnych wzgórz. Jednak nie cała symfonia jest tak dramatyczna i chmurna jak pierwsza i trzecia część. Drugie i czwarte ogniwo są dynamiczne, pojawia się tu także rytm charakterystyczny dla szkockich tańców ludowych, w których pierwsza nuta jest krótka, druga natomiast dłuższa. Dzieło wieńczy monumentalna apoteoza, w której kompozytor niespodziewanie przechodzi do słonecznej tonacji durowej.
Zupełnie odmienny w charakter ma I Symfonia B-dur „Wiosenna” Roberta Schumanna. Powstała ona w styczniu i lutym 1841 roku, a więc praktycznie w tym samym czasie, co dzieło Mendelssohna, który zresztą zadyrygował prawykonaniem dzieła kolegi w marcu tego samego roku, także w Gewandhausie w Lipsku. Był to symfoniczny debiut Schumanna, który wcześniej znany był jako autor pieśni i dzieł fortepianowych. Kompozytor wspominał w liście do przyjaciela, że rozpoczynająca utwór fanfara waltorni i trąbek kojarzy mu się z wezwaniem do przebudzenia, a to, co dzieje się później w orkiestrze, przywodzi na myśl obraz przyrody budzącej się do życia po okresie zimowego marazmu. Przyznał też jednak, że skojarzenia te przyszły mu na myśl już po ukończeniu dzieła. Schumann planował także nadać każdemu z ogniw programowy tytuł, jednak tuż przed publikacją zrezygnował z tego zamysłu. Pierwsze z nich opisywać miało przebudzenie przyrody, drugiej wieczór, trzecie radosne tańce, ostatnie zaś wiosnę w pełnym rozkwicie. Publiczność przyjęła to dzieło z wielkim entuzjazmem, a jego popularność nie osłabła do dnia dzisiejszego.
Program:
F. Mendelssohn Bartholdy III Symfonia a-moll op. 56 „Szkocka”
***
R. Schumann I Symfonia B-dur op. 38 „Wiosenna”
Wykonawcy:
Ivor Bolton – dyrygent
Jarosław Thiel – kierownictwo artystyczne Wrocławskiej Orkiestry Barokowej
informacja prasowa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz