BIEGUNI Olgi Tokarczuk I NFM I 15. Leo Festiwal

W dniach od 9 do 19 maja 2024 r. odbędzie się 15. edycja Leo festiwal, tym razem zainspirowana powieścią Olgi Tokarczuk: "Bieguni", podejmującą tematykę ruchu i czasu.

W imieniu pana Andrzeja Kosendiaka, dyrektora generalnego, a także pana Christiana Danowicza, dyrektora artystycznego, zapraszamy na 15. edycję Leo Festiwalu, która odbędzie się w dniach 10–19 maja 2024 roku we Wrocławiu.

Drodzy Słuchacze,

zainspirowany książką „Bieguni” Olgi Tokarczuk, która podejmuje tematykę ruchu i czasu, chciałbym podczas tegorocznego Leo Festiwalu zachęcić do wspólnej refleksji nad tymi uniwersalnymi zagadnieniami i przyjrzeć się im poprzez pryzmat muzyki oraz tańca.

Zapraszamy na wspólną muzyczną wędrówkę!

Christian Danowicz

Dyrektor artystyczny Leo Festiwalu

Christian Danowicz, fot. Bogusław Beszlej

 „Wielu ludzi wierzy, że istnieje na układzie współrzędnych świata punkt doskonały, gdzie czas i miejsce dochodzą do porozumienia” – pisze na stronach Biegunów Olga Tokarczuk. Artyści występujący podczas finałowego koncertu 15. edycji Leo Festiwalu poszukiwać będą takiego wyjątkowego spotkania czasu i przestrzeni nie na gruncie zwyczajnego, codziennego doświadczenia, ale w wymykającym się mu świecie muzyki. Do NFM Orkiestry Leopoldinum, gospodarzy festiwalu, dołączą wyjątkowi goście – Marcin Masecki i Marcelo Nisinman, a publiczność wysłucha dzieł kompozytorów, którzy, tak jak bohaterowie książki noblistki, wybrali życie koczowników i nomadów. Wybrane teksty z powieści Bieguni Olgi Tokarczuk czyta Mariusz Bonaszewski.

Zespół NFM

Program

10.05 pt. 18:00

mieszkania prywatne, Wrocław

Dla przyjaciół i miłośników NFM Orkiestry Leopoldinum przygotowaliśmy niespodziankę! Podczas 15. edycji Leo Festiwalu będzie można zaprosić muzyków do siebie. Jak? Wystarczy wziąć udział w nadchodzących koncertach orkiestry i zebrać naklejki za bilety. Spośród tych osób, które zdobędą ich najwięcej, zostaną wybrani przyszli organizatorzy Domówki z Leo. Artyści na ich zaproszenie dadzą koncert dla nich oraz ich gości w weekend 10–12 maja 2024. Zachęcamy to wspólnej zabawy!

Koncert Domówka z Leo wprowadza muzykę do mieszkań prywatnych. W ramach tej inicjatywy melomani mają możliwość zaprosić do własnego domu zespół uformowany z członków NFM Orkiestry Leopoldinum. Dzięki temu mogą zaoferować swoim przyjaciołom i gościom wysłuchanie w domowym zaciszu znakomitego koncertu muzyki kameralnej wykonywanej przez ansamble, w którego składzie gra od dwóch do pięciu muzyków. Po koncercie publiczność ma okazję spotkać się z muzykami i wspólnie spędzić czas przy mniej formalnych rozmowach na interesujące ich tematy. Wspólnie spędzony czas buduje wyjątkowe relacje między publicznością a artystami.

Kompozytorzy na emigracji
16.05 czw. 19:00
NFM, Sala Czerwona

Narratorka "Biegunów" na pewno nie uznałaby Antonína Dvořáka za „prawdziwego podróżnika”. Pobyt kompozytora w Ameryce przypominał opisane w jednym z autobiograficznych wątków książki wakacyjne wyjazdy rodziców Olgi Tokarczuk. Chociaż pewnie on sam, decydując się na podróż za ocean, myślał przede wszystkim o pensji dyrektora Konserwatorium w Nowym Jorku, która miała być dwudziestopięciokrotnie wyższa niż kwota wypłacana mu w Pradze, to tak naprawdę, tak jak oni, „wyjechał po to, żeby wrócić”.

Zakochany w swoich rodzinnych Czechach Dvořák na swoje pierwsze amerykańskie wakacje – latem 1893 roku – spośród całego bogactwa Ameryki wybrał Spillville położone wśród pustkowi stanu Iowa. Odległe od Nowego Jorku o dwa tysiące kilometrów prowincjonalne miasteczko zamieszkane było przez dużą liczbę potomków czeskich imigrantów. Kompozytor znowu znalazł się tam zatem wśród swoich i powrócił do wielu przyzwyczajeń z kultywowanych w letniej posiadłości w Czechach (grał na przykład na organach podczas porannych mszy w lokalnym kościele). W kolejnym roku artysta zdecydował się na wyjazd do Czech na wakacje, wiosną 1895 roku powrócił już do kraju na dobre. W tej namiastce domu, jaką było dla niego Spillville, Dvořák nie zapomniał o swojej misji, do spełnienia której sprowadzono go do Stanów Zjednoczonych – było nią stworzenie narodowej muzyki amerykańskiej. Napisał tam Kwartet smyczkowy F-dur, do którego, podobnie jak w symfonii Z Nowego Świata, inkorporował elementy muzycznych kultur Ameryki, a nawet śpiew ptaka, który usłyszał nad Turkey River – jednym z dopływów Missisipi.

Działający niemal dokładnie sto lat przed nim Włoch Luigi Boccherini czuł się za granicą znacznie lepiej niż Dvořák. Już jako czternastolatek wyjechał do Wiednia. W 1768 roku trafił do Madrytu, w którym pozostał do końca życia. Dziewięć napisanych przez niego kwintetów gitarowych to w rzeczywistości autorskie transkrypcje jego wcześniejszych utworów. Kompozytor łączy w nich styl klasyczny ze stylizacjami hiszpańskimi, a zamykający Kwintet D-dur taniec fandango, który zabrzmi podczas koncertu, to najbardziej porywający przykład takiej syntezy.

Śladami Dvořáka, jako Europejczyk w Ameryce, podążył czterdzieści lat po Czechu Erich Korngold. Do Stanów Zjednoczonych został zaproszony w 1934 roku. Miał wtedy trzydzieści siedem lat. Już wcześniej jego muzyczna kariera rozwijała się niezwykle błyskotliwie, a ogromny talent dawał o sobie znać w latach młodzieńczych. Pracę nad zaskakującym dojrzałością Sekstetem smyczkowym, który usłyszymy, Korngold rozpoczął w wieku siedemnastu lat. Austriak zatrudnienie za oceanem znalazł w Hollywood, a jego styl stał się potem punktem odniesienia dla kolejnych pokoleń twórców muzyki filmowej.

Program:

A. Dvořak XII Kwartet smyczkowy F-dur op. 96 „Amerykański” (Karolina Podorska – I skrzypce, Dominika Kuzio – II skrzypce, Agnieszka Żyniewicz – altówka, Jakub Kruk – wiolonczela) 

L. Boccherini Fandango z IV Kwintetu gitarowego D-dur G 448 (Magdalena Ziarkowska-Kołacka – I skrzypce, Tymoteusz Rapak – II skrzypce, Julianna Przybył – altówka, Stanisław Giłka – wiolonczela, Paweł Konieczny – gitara) 

*** 

E.W. Korngold Sekstet smyczkowy D-dur op. 10 (Christian Danowicz – I skrzypce, Agata Kasperska – II skrzypce, Michał Micker – I altówka, Marzena Malinowska – II altówka, Marcin Misiak – I wiolonczela, Monika Łapka – II wiolonczela) 

Wykonawcy:

Soliści NFM Orkiestry Leopoldinum oraz studenci Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

Mobilność jest realnością
18.05 sob. 13:00
Przestrzeń miejska Wrocławiu

Podążając za wyrażonym w "Biegunach" Olgi Tokarczuk przekonaniem, że „zawsze lepsze będzie to, co jest w ruchu, niż to, co pozostaje w spoczynku”, NFM Orkiestra Leopoldinum wyrusza z muzyką w miasto. Z wrocławskim zespołem i swoim wędrującym pianinem peregrynować będzie również Marcin Masecki w towarzystwie tancerzy, a ich do istotności ruchu przekonywać przecież nie trzeba. Szczegółowa lista lokalizacji, w których będzie można spotkać artystów, zostanie ujawniona już wkrótce.

Nawiązujące do różnych tradycji taneczne utwory, które zaprezentują muzycy, złożą się w prawdziwie wiosenną feerię barw. Sięgną aż do baroku, do twórczości jednego z pierwszych wirtuozów skrzypiec, których sława osiągnęła zasięg międzynarodowy – Arcangela Corellego. Sonata jego autorstwa należy do zbioru dwunastu dzieł tego gatunku opublikowanych w 1700 roku i jest jednym z jego najsłynniejszych utworów. Włoch wykorzystuje w nim temat wywodzący się z XVI wieku i opracowuje go w formie wariacji.

Pisząc swoje Cztery pory roku w Buenos Aires, Astor Piazzolla mierzył się z legendarnym cyklem czterech koncertów skrzypcowych innego włoskiego kompozytora barokowego, obecnie nawet przewyższającego sławą Corellego – Antonia Vivaldiego. W 1965 roku jako pierwsze powstało żywiołowe Lato w Buenos Aires. Kompozycja pisana była pierwotnie z myślą o spektaklu Melenita de oro. Cały cykl zaprezentowano dopiero w 1970 roku. Muzycy zagrają też taneczną kompozycję Marcina Maseckiego. Dekadę temu pianista na płycie Polonezy zreinterpretował formę tradycyjnego dworskiego tańca, poszukując rytmów i brzmień bliskich jego własnej, współczesnej wrażliwości. Masecki, zachowując dystans wobec nieśmiertelnych dzieł Chopina, Ogińskiego i Kilara, przedstawił muzykę awangardowo świeżą i odważną.

Program:

A. Corelli Sonata d-moll na skrzypce i b.c. 5 nr 12 „La folia” 

A. Piazzolla Verano porteño

M. Masecki Polonez

Wykonawcy:

Marcin Masecki – pianino

Liwia Bargieł – choreografia, taniec

Agnieszka Brzezińska – taniec

Patrycja Grzywińska – taniec

Stanisław Bulder – taniec

NFM Orkiestra Leopoldinum

Blind Test
18.05 sob. 19:00
NFM, Sala Czerwona

Poznajmy się bliżej! Dzięki wyjątkowemu wydarzeniu Leo Festiwalu zgłębimy charakterystykę brzmienia NFM Orkiestry Leopoldinum, a także poszczególnych instrumentów.

Podczas koncertu, który będzie jednocześnie przypominał profesjonalne przesłuchania muzyków orkiestrowych, publiczność zyska niepowtarzalną szansę przyjrzenia się pracy artystów od kulis. Nie zabraknie niespodzianek i konkursów, ale również okazji do rozmowy z członkami orkiestry.

W niezobowiązującej atmosferze każdy meloman będzie miał szansę rozwinąć swój warsztat odbiorcy sztuki i zyskać narzędzia do oceny zaprezentowanych wykonań, a także wziąć udział w teście na znajomość prezentowanych kompozycji. Zdobyte z pomocą muzyków umiejętności na pewno przydadzą się podczas koncertów – nie tylko tych festiwalowych i nie tylko tych z udziałem NFM Orkiestry Leopoldinum.

Program:

Koncert niespodzianka z udziałem publiczności

Wykonawcy:

NFM Orkiestra Leopoldinum

Lokalizacja:

NFM, Sala Czerwona

plac Wolności 1, Wrocław

informacja prasowa

Bach Pasjami... /relacja z koncertów "Pasji wg św. Mateusza w NOSPR i w Narodowym Forum Muzyki/

Okres przedświąteczny był dla mnie w tym roku szczególny, miałam bowiem okazję dwukrotnego wysłuchania Pasji według św. Mateusza Johanna Sebastiana Bacha w dwóch różnych interpretacjach: Philippe'a Herreweghe w katowickim VOSPR oraz Jarosława Thiela w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu. Dwie różne koncepcje, inne składy chórów i różni soliści, a jednak obydwa koncerty były niezwykle poruszające...

Philippe Herreweghe dyryguje Pasją według św. Mateusza J. S. Bacha
w katowickim NOSPR, fot. materiały prasowe NOSPR

Pasja według św. Mateusza - genialne dzieło Johanna Sebastiana Bacha

Swoją kompozycją Pasji według św. Mateusza, której premiera odbyła się w Wielki Piątek 11 kwietnia 1727 roku w kościele św. Tomasza w Lipsku, Bach stworzył arcydzieło, które było i jest nadal wyjątkowe w historii muzyki. Dobór środków muzycznych, niezwykle śmiały język harmoniczny - aż do otwartego dysonansu, zawsze z intencją interpretacji teologicznej, ma również dziś wyjątkowy charakter. Bezprecedensowe połączenie trzech chórów, dwóch organów, dwóch orkiestr i ośmiu solistów wychodzących z chórów, by w w ariach i recytatywach podejmować refleksję nad tym, że odkupienie ludzkości odbyło się przez cierpienie i śmierć Chrystusa na krzyżu i że po dziś dzień wszyscy mamy w tym udział... Już druga, przejmująca aria: "Blute nur" wskazuje na związek pomiędzy niewinnym cierpieniem Jezusa a człowiekiem, który go zdradził, co jest nie tylko aluzją do Judasza, ale do nas wszystkich. 

Johann Sebastian Bach skomponował Pasję według św. Mateusza jako kantor kościoła św. Tomasza w Lipsku. Była to istotna część liturgii Wielkiego Piątku. Nabożeństwo trwało w sumie pięć godzin i przy użyciu niezwykle skomplikowanych środków muzycznych było w istocie refleksją nad historią Męki Pańskiej według Ewangelii św. Mateusza. Po pierwszej części nastąpiło około godzinne kazanie, po którym przedstawiono dłuższą część drugą. 

Pasji według św. Mateusza słucham od lat w różnych wykonaniach: zarówno na żywo, zazwyczaj podczas corocznych koncertów przed Wielkanocą, posiadam też w swojej fonotece kilka jej znakomitych wersji, z których najwyżej cenię sobie nagranie z 1999 roku w wykonaniu Collegium Vocale Gent pod Philippe Herreweghe, z Ianem Bostridgem jako Ewangelistą, Dietrichem Henschelem w roli Jezusa, z udziałem Andreasa Scholla, którego aria "Erbarme Dich, mein Gott" przeszła do historii. W ubiegłym roku, przy okazji pobytu w Amsterdamie, dokąd udałam się na wystawę Vermeera, wysłuchałam w Concertgebouw obu Pasji Bacha: Janowej - w interpretacji René Jacobsa oraz Mateuszowej, którą poprowadził John Butt, z Nicholasem Mulroy`em jako Ewangelistą i Matthew Brookiem jako Chrystusem. Mimo tych wieloletnich spotkań z Pasjami Bacha, ich ponowne wysłuchanie jest dla mnie zawsze mocnym przeżyciem. Tak było i tym razem. 

John Eliot Gardiner w swojej książce "Muzyka w Zamku Niebios. Portret Johanna Sebastiana Bacha" próbuje wyjaśnić to silne oddziaływanie Pasji wg św. Mateusza, porównując ją do greckiej tragedii o królu Edypie. Mimo że Grecy doskonale znali tę historię, z jej brutalnością, moralnym zgorszeniem, cierpieniem i poniżeniem jej bohatera, to jednak dawali się porwać relacji Sofoklesa, jakby ją słyszeli po raz pierwszy, przeżywając litość i trwogę (katharsis). Podobnie było zapewne z wiernymi zgromadzonymi w Wielki Piątek, 11 kwietnia 1709 roku w Kościele św. Tomasza w Lipsku, choć znali doskonale zapisaną w Ewangelii św. Mateusza historię Męki Pańskiej. Podobnie jest z nami, ponieważ emocje wypływające z towarzyszenia ludzkiemu dramatowi ciągle na nas oddziałują. A cóż dopiero wtedy, gdy tym człowiekiem, który niewinnie cierpi, jest sam Zbawiciel... 

Muzyka Bacha ma strukturę dramatyczną, a jej założeniem było oddziaływanie na zmysły, wyobraźnię i duchowość słuchaczy. Bach zrównoważył relację Ewangelisty refleksjami zatroskanych świadków wydarzeń, zawartymi w komentarzach (arioso) i w modlitwie (arie). Widać to szczególnie dobrze w wersji Sir Simona Rattle z Orkiestrą Filharmonii Berlińskiej i Chórem Radia Berlińskiego z 2010 roku, mającej częściowo teatralny charakter, ale bardziej w duchu teatru greckiego, w znaczeniu, o którym pisałam w związku z tragedią Edypa. Reżyser Peter Sellars zaprzeczał zresztą próbom nazwania tego teatrem, twierdząc, że jest to rodzaj modlitwy, medytacji. 

Pasja według św. Mateusza w NOSPR, 23 marca 2024,
fot. materiały prasowe NOSPR

Pasja według św. Mateusza w katowickim NOSPR

Prezentacją Pasji w katowickim NOSPR – sali słynnej ze wspaniałej akustyki – Philippe Herreweghe rozpoczął realizację swojego nowego projektu, będącego kolejną próbą zmierzenia się z tym genialnym dziełem, co dowodzi, że Maestro jest ciągle w pełni sił twórczych, pomimo ukończenia osiemdziesięciu lat. Siedząc blisko i nieco z boku sceny, miałam tym razem niebywałą okazję przyglądać się, jak pracuje z orkiestrą, chórem i solistami. Herreweghe nie jest bynajmniej typowym dyrygentem – ze swoimi muzykami porozumiewał się za pomocą spojrzeń, dyskretnych gestów, przybliżając się często do wykonawców, którzy akurat śpiewali swoje arie albo wykonywali sola na instrumentach. To silna, charyzmatyczna osobowość: znakomicie panuje nad całością, a jednocześnie ma dar współtworzenia, współbycia z członkami zespołu. Czasami jednak, w partiach solowych z akompaniamentem jednego instrumentu, siadywał z boku – jakby chciał dać do zrozumienia, że pozostawia przestrzeń wykonawcom, do których ma absolutne zaufanie.

Philippe Herreweghe podczas koncertu, fot. materiały prasowe NOSPR

Nic zresztą dziwnego, bo w projekcie znaleźli się wykonawcy znakomici, a przy tym odniosłam wrażenie, że Maestro dobierał ich wedle barwy głosu, co sprawiło, że całość zabrzmiała inaczej. Wystąpiło trzech tenorów (w tym Julian Prégardien, który "odziedziczył" tę rolę po swoim słynnym ojcu, ale wykonał ją zupełnie  inaczej, bardziej dramatycznie), z których każdy śpiewał w sposób wyjątkowy: Hugo Hymas, dysponujący ciepłym tenorem, podobnym nieco do głosu słynnego angielskiego śpiewaka: Anthony Rolfe Johnsona, brzmiał inaczej niż  Benedict Hymas, współpracujący z Maestro już wcześniej, chwalony za rolę Ewangelisty i dysponujący inną barwą głosu, choć choć równie piękną, liryczną. Podobnie było z kontratenorami, których również było dwóch i obaj dysponowali innymi barwami głosów, jednak zdecydowanym faworytem tego koncertu okazał się Hugh Cutting – artysta o niepowtarzalnej barwie i skali głosu, który już kończąc studia w Royal College of Music otrzymał z rąk Króla Karola III Złoty medal im. Sourindry Mohun Tagore. Mimo młodego wieku, z Pasją wg św. Mateusza wystąpił w Carnegie Hall, śpiewał także kantaty, a w sezonie 2023/24 ponownie pracuje z Les Arts Florissants i Williamem Christie, przygotowując niejeden wspólny projekt. Głos ma doprawdy niepowtarzalny – po koncercie w NOSPR zasłużenie otrzymał gorącą owację. Arią "Erbarme Dich" poruszył nas dogłębnie. 

Hugh Cutting, fot. materiały prasowe NOSPR

Nie mogę również nie wspomnieć o wykonawcy roli Jezusa - austriackim śpiewaku operowym Florianie Boeschu, współpracującym m. in. z Giovannim Antoninim czy z sir Simonem Rattle. Głęboki, piękny baryton – kreował postać Jezusa wspaniale, z dostojeństwem, a także przejmująco dramatycznie w scenie, kiedy Zbawiciel umiera na Krzyżu ze słowami "Boże mój, czemuś mnie opuścił?".

Dwa pozostałe barytony o męskiej sile i pięknych konturach zaprezentowali: Philipp Kaven jako Piłat i Konstantin Krimmel jako Piotr. Istotny w interpretacji Pasji Mateuszowej był również podział na dwa niewielkie składem chóry (po sześć osób z lewej i prawej strony), z których wyłaniali się soliści. To, co napisałam o wybranych solistach, można by odnieść do instrumentalistów, którzy im pięknie towarzyszyli, ale w ten sposób moja relacja rozrosłaby się do niebywałych rozmiarów...

Dość powiedzieć, że w swojej najnowszej wersji Pasji według św. Mateusza Philippe Herreweghe  zdaje się zmierzać do  klarownej interpretacji stworzonej przez Bacha genialnej kompozycji, stosując tym razem oszczędne środki, niejako upraszczając się. Skład orkiestry i chórów jest skromniejszy (sześciu śpiewaków po lewej i po prawej stronie), nie ma też chóru chłopięcego ani organów. Prostota, szlachetny umiar i pięknie brzmiące głosy w towarzystwie pojedynczych instrumentów nadają tej interpretacji jakiś intymny, sprzyjający skupieniu i osobistemu przeżyciu, wymiar. O tym, że tak wykonana Pasja Mateuszowa poruszyła serca i wyobraźnię słuchaczy, świadczył aplauz tak głośny, że można by go porównać z widownią koncertów zespołów rockowych. Maestro Herreweghe zdawał się być nim tak oszołomiony, że zapomniał podziękować za występ wykonawcy roli Jezusa, centralnej postaci Pasji 😅

Florian Boesch w roli Jezusa, fot. materiały prasowe NOSPR

Pasja według św. Mateusza we wrocławskim Narodowym Forum Muzyki

Pasja według św. św. Mateusza w NFM we Wrocławiu,
fot. Joanna Stoga

Wrocławski koncert odbył się 27 marca i poprowadził go Jarosław Thiel – dyrektor Wrocławskiej Orkiestry Barokowej, a także wiolonczelista. Zważywszy, że wystąpiły dwa chóry: Chór NFM oraz Chór Chłopięcy NFM, a ponadto soliści – zadanie miał niełatwe. Thiel również nie jest typowym dyrygentem, choć w innym tego słowa znaczeniu niż Herreweghe. W wywiadzie udzielonym mi przed paru laty stwierdził, że czuje się bardziej wiolonczelistą ("Bardziej wiolonczelista niż dyrygent"), a jednak w perspektywie tego koncertu można to uznać za rodzaj kokieterii. Jarosław Thiel prowadzi ponadto Akademie Muzyki Dawnej (zanim stanął za pulpitem dyrygenckim, był świeżo po Akademii Francuskiej, która wypadła doskonale). Z pewnością jest dyrygentem bardziej od Herreweghe ekspresyjnym i zaprezentował melomanom Pasję Mateuszową inaczej, porywając bez reszty wrocławską publiczność, o czym świadczyła owacja na stojąco. Bo też była to wspaniała Pasja!

W centrum: Jarosław Thiel, fot. Joanna Stoga

Już sam początek Pasji Mateuszowej: "Kommt, Ihr Tochter" wywołuje dreszcz emocji. Potężny wielogłosowy chór przenosi nas niejako do centrum wydarzeń. We wrocławskiej Pasji 24-osobowy chór (po 12 chórzystów po lewej i prawej stronie) zabrzmiał mocno – to głos społeczności, która uczestniczy w wydarzeniach, jest ich narratorem i komentatorem, a jednocześnie głosami wiernych i (w scenach Męki) i wściekłego, agresywnego tłumu krzyczącego "Ukrzyżuj!". Chóru NFM słuchałam wielokrotnie, także w Pasjach i śmiem twierdzić, że potrafi zaśpiewać WSZYSTKO i znakomicie odnajduje się zarówno w wielkim repertuarze, jak i wówczas, gdy śpiewa a capella angielskie pieśni ludowe (koncert "W Anglii zielonej, kraju łąk" pod P. McCreeshem). I tym razem interpretował Bacha wspaniale, zaś od czasu do czasu wyłaniały się z chóru pojedyncze głosy śpiewające drugoplanowe postaci, jak choćby Judasza. W pierwszej części Pasji usłyszeliśmy także głosy dziecięce, będące symbolem niewinnego Baranka. Chór Chłopięcy NFM wystąpił w nieco pomniejszonym składzie siedemnastu głosów, ale zabrzmiał czysto i pięknie. 

Chór NFM, fot. Joanna Stoga

Wielkim atutem zaprezentowanej we Wrocławiu Pasji Mateuszowej byli także soliści. Jarosław Thiel zaprosił do współpracy prawdziwe tuzy. W roli Ewangelisty wystąpił James Gilchrist - angielski tenor znany ze znakomitych interpretacji utworów J. S. Bacha. Współpracował m. in. z sir Johnem Eliotem Gardinerem przy realizacji projektu tzw. kantat pielgrzymkowych, a także w projekcie Tona Koopmana i Amsterdam Baroque Orchestra & Choir, aby nagrać wszystkie dzieła wokalne Bacha. Śpiewał też Pasję według św. Mateusza w Concertgebouw. Czy można było znaleźć lepszego wykonawcę do tej roli... Był znakomity: dramatyczny, ale inaczej niż Prégardien, na sposób bardziej zniuansowany i dojrzały. W moim odczuciu był tego koncertu niekwestionowanym faworytem. 

James Gilchrist jako Ewangelista, fot. Joanna Stoga

Drugi zaproszony angielski tenor - Ian Bostridge, bardziej może od Gilchrista znany, a to za sprawą spektakularnych sukcesów nie tylko w nagraniach Bacha (śpiewał m. in. rolę Ewangelisty w wymienionym przeze mnie nagraniu z Ph. Herreweghe), ale także jako "specjalista od Schuberta" (napisał interesującą pracę o jego "Podróży zimowej") i nagrodzony wykonawca "Pięknej młynareczki". Z pewnością niezwykle utalentowany i mimo upływu lat – dysponujący pięknym, mocnym głosem, a jego interpretacje utworów muzycznych są zwykle najwyższej próby. Tak było i tym razem. Był wspaniały, ale, jak sądzę, niedostatecznie wykorzystano jego udział w Pasji. 

Ian Bostridge, fot. Joanna Stoga

W roli Jezusa wystąpił Yannick Debus – baryton znany z wielu ról operowych, wielokrotnie współpracujący z René Jacobsem i Freiburg Baroque Orchestra. Przejmujący głos o wspaniałej barwie i nieprzenikniona twarz, co może dziwić, zważywszy, że jest przede wszystkim śpiewakiem operowym. Nie rozczarował mnie również amerykański kontratenor Terry Wey, który pięknie zaśpiewał "Erbarme dich, mein Gott". I nie tylko, ale ta aria zawsze najbardziej mnie porusza... Towarzyszył mu wspaniały skrzypek barokowy - Zbigniew Pilch. Nie sposób wymienić wszystkich solistów i muzyków, dość powiedzieć, że podczas tego szczególnego koncertu dali popis swojego kunsztu. Porwali publiczność, która nagrodziła ich gromkimi brawami.  

XXXIII Festiwal „Maj z Muzyką Dawną” /zapowiedź, program/

Międzynarodowy Festiwal „Maj z Muzyką Dawną” to jedyne wydarzenie kulturalne w zachodniej Polsce, którego głównym celem jest promocja muzyki dawnej – od średniowiecza do baroku – wykonywanej według oryginalnych tabulatur i partytur na oryginalnych, bądź na kopiach instrumentów pochodzących z epoki. 

Festiwal, podczas którego prezentują się zarówno profesjonalni artyści z Polski i zagranicy, jak i zespoły dziecięco-młodzieżowe, organizowany jest z powodzeniem nieprzerwanie od 1992 r. Koncerty odbywają się w miejscach związanych kulturowo z wykonywaną muzyką, dzięki czemu melomani mają możliwość odkrywania piękna dawnych kompozycji w przestrzeniach z epoki oraz przeżycia swoistej podróży w czasie.

Festiwal „Maj z Muzyką Dawną” jest ważnym przedsięwzięciem w kontekście kultury całego regionu dolnośląskiego, otwartym dla szerokiego grona odbiorców. Koncerty odbywają się nie tylko w różnych miejscowościach na Dolnym Śląsku, ale również w sposób szczególny promują lokalnych artystów oraz prawdziwe perły regionalnej architektury. Serdecznie zapraszamy na tegoroczną edycję tego muzycznego święta!

PROGRAM XXIII MIĘDZYNARODOWEGO FESTIWALU „MAJ Z MUZKĄ DAWNĄ”

4-12 maja 2024 Wrocław

————————————-

4 maja (sobota), godz. 21:00, kościół św. Macieja, Wrocław

Spektakl pt. „Na żywot Angelusa Silesiusa Boskim światłem od narodzin po kres wypełniony”.

Scenariusz, wykonanie i reżyseria: Włodzimierz Galicki (Łódź). Na podstawie książki Roberta Gawłowskiego „Boskie światło”, Akwedukt, Wrocław 2024.

Oprawa muzyczna na żywo: Joachim Mencel – lira korbowa (Kraków).

Spektakl z okazji 400-lecia urodzin wielkiego poety i mistyka Angelusa Silesiusa, przygotowany przez Włodzimierza Galickiego na podstawie książki Roberta Gawłowskiego pt. Boskie światło wydanej w roku 2024 przez Oficynę Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu AKWEDUKT z muzyką Joachima Mencla na lirę korbową.

Jest to opowieść o okolicznościach życiowych i duchowych Anioła Ślązaka, prowadzących go w kierunku tytułowego „boskiego światła”. Akcja liryczna prezentowanych wierszy rozgrywa się w miejscach związanych z jego biografią.

Angelus Silesius zmarł w roku 1677 i został pochowany w pobliżu obecnego kościoła p.w. św. Macieja, gdzie 4 maja 2024 r. o godz. 21.00 zostanie przypomniany wrocławskiej publiczności.

Przed spektaklem w Centralnym Ośrodku Duszpasterstwa Akademickiego „Maciejówka”, przy kościele św. Macieja we Wrocławiu, o godz. 19.30, odbędzie się spotkanie autorskie Roberta Gawłowskiego połączone z prezentacją książki „Boskie światło” – prowadzenie ks. dr Mieczysław Maliński.

———————————————————————————————-

6 maja (poniedziałek), 17:00, Muzeum Militariów (Arsenał), Wrocław

„Pieśń o Rolandzie. Seans epicki”

w przekładzie i wykonaniu Jacka Kowalskiego

Bartosz Patryk Rzyman – ukończył Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu w klasie koncertującej organów. Uczestniczył również w mistrzowskich kursach interpretacji organowej w Polsce i Niemczech, korzystając ze wskazówek m.in. prof. Gerharda Weinbergera, Prof.Dr. Christophera Krummachera. Bartosz Patryk Rzyman dużo koncertuje w Polsce i w Europie. Wykonał już ponad 500 koncertów, w tym na wielu Festiwalach Muzyki Organowej, m.in. w kraju, w Częstochowie na Jasnej Górze, w Warszawie, Łodzi, Wrocławiu, Kazimierzu, Sandomierzu, Lublinie, Łańcucie, Jędrzejowie, Jaworznie – Długoszynie i wielu innych. Artysta ma w swoim dorobku nagrania radiowe, telewizyjne i płytowe, m.in. płyta wyróżniona przez warszawskich krytyków muzycznych „Maria Sawa Organ Works V” wydana w 2011 roku w Acte Prealable,  płyta „Przez wszystko do mnie przemawiałeś Panie”, wydana w 2018 roku, czy płyta nagrana na organach znakomitej polskiej firmy Zych „Magnifique Croisiere” wydana w 2019 roku przez wytwórnie Paweł Ożga Classical Sound  otrzymały również bardzo pozytywne opinie. Bartosz Patryk Rzyman ceniony jest za interpretacje współczesnej muzyki organowej. Wielu kompozytorów dedykuje mu swoje utwory, m.in. prof. Leszek Wisłocki, Konstancja Kochaniec, Tomislav Ante Vodacović czy amerykański kompozytor Carson Cooman. Artysta dokonał wielu prawykonań dzieł wybitnego polskiego kompozytora Mariana Sawy i posiada w repertuarze 130 utworów tego twórcy. Bartosz Patryk Rzyman został uhonorowany wyróżnieniami za swoje muzyczne dokonania na niwie kultury chrześcijańskiej. Pozytywny stosunek krytyków sztuki muzycznej do dorobku Bartosza Patryka Rzymana znajduje wyraz – w przytoczonej opinii: „Tego pewnego siebie , charyzmatycznego i bezkompromisowego artystę miałem przyjemność posłuchać dwukrotnie na żywo. Pierwszy raz na Clarus Mons w Częstochowie (2013), drugi – w Rzymskokatolickiej Parafii św. Michała Archanioła w Michałkowicach (2015)….. Trzy wymienione wyżej cechy określają przede wszystkim wysoki stopień dojrzałości artystycznej organisty. A tej nie można odmówić pełnym finezji i polotu wypowiedziom muzycznym z jego (…) albumu „Przez wszystko do mnie przemawiałeś Panie!” (Tomasz Ostafiński, Katowice,2018).W latach 2020/2021 Bartosz Patryk Rzyman był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Artysta jest członkiem honorowym warszawskiego Towarzystwa im. Mariana Sawy. W styczniu 2023 roku został nominowany przez Gazetę Wrocławską na Osobowość Roku 2022 w dziedzinie Kultura, za promowanie współczesnej muzyki organowej w Polsce i za granicą.

———————————————————————————————-

10 maja (piątek), godz. 18:00, Oratorium Marianum, Wrocław

Koncert „Powietrze i anioły – Henry Purcell i John Donne”

Joanna Klisowska-  sopran

Marcin Piejaś – wykonanie wierszy

Maciej Kończak – teorba

Radosław Dembiński -viola da gamba

Prowadzenie koncertu – Izabela Starzec

Program:

HENRY PURCELL (1659-1695)

„Music for a While”

JOHN DONNE ( 1572-1631)

„Powietrze i anioły (Air and Angels)”

ADRIAN LE ROY (1520-1598)

„Allemande, Branle simple”

JOHN DONNE ( 1572-1631)

Wykład o cieniu (A lecture upon the shadow)

HENRY PURCELL (1659-1695)

„If Music Be the Food of Love”

„On the Brow of Richmond Hill”

GIOVANNI PAOLO FOSCARINI (1600-1647)

„Pavaniglia con parti variate e Capriccio”

JOHN DONNE ( 1572-1631)

„W miłości nieskończoność ( Lovers’ Infiniteness)”

HENRY PURCELL (1659-1695)

„Sweeter Than Roses”

„The Cares of Lovers”

ANONIM ( pierwsza połowa XVIII wieku)*

„Ouverture”

JOHN DONNE ( 1572-1631)

„Relikwia (The Relic)”

HENRY PURCELL (1659-1695)

„Fairest Isle”

„Here the Deities Approve”

ANONIM ( pierwsza połowa XVIII wieku)*

Allemande, Courante

JOHN DONNE ( 1572-1631)

Sonet X (Holy Sonnet X)

HENRY PURCELL (1659-1695)

„An Evening Hymn”

————————————————————————–

*utwory pocho9dzą ze w Królewskiej Bibliotece w Kopenhadze

Utwory Purcella i poezje recytowane Johna Donne’a. Jest to niezwykle sugestywny, świecki program, a czytane piękne poezje Donne’a  w języku polskim pomagają publiczności zanurzyć się w klimacie XVII wiecznej Anglii.

Joanna Klisowska – sopran koloraturowy

Artystka urodziła się we Wrocławiu i tu podjęła edukację muzyczną jako skrzypaczka, a potem studia wokalne w Akademii Muzycznej w klasie Prof. B. E. Werner. Joanna Klisowska ukończyła następnie kurs śpiewu barokowego pod kierunkiem C. Ansermet (Mediolan) oraz dwuletnie studia podyplomowe z wyróżnieniem w Musikhochschule Trossingen na wydziale muzyki dawnej  kształcąc się pod kierunkiem Ch. Hilza i M. K. Kiehr. Sopranistka pracowała również pod kierunkiem znanej polskiej spiewaczki Jolanty Żmurko, a także uczestniczyła w licznych kursach wykonastwa muzyki baroku prowadzonych przez m.in: G. Banditelli, P.Kooija, B. Schlick, J.Christensena, K. Widmera,  S. Prine, L. Brunmayr-Tutz i innych. Joanna Klisowska specjalizuje się w wykonawstwie muzyki Baroku i Klasycyzmu niemniej jednak posiada szeroki wachlarz repertuarowy, a szczególnym zainteresowaniem darzy muzykę sakralną. Artystka prowadzi ożywioną działalność koncertową współpracując m.in z C. Astronio, G. Capuano, M. Creedem , A. Duczmal, P. Heras- Casado, B. Kuijkenem, L. Ghielmim, V.Luksem,  P. Nemethem, P. Neumannem, M. Schuldt-Jensenem, M. Toporowskim, Ch. Toetem, R. Vettorim oraz z zespołami: Altber Ensemble, Accademia della Arcadia, Artsemble, Bozen Baroque Ensemble,  Camerata Artemisia Gentileschi, Il Canto di Orfeo ,Collegium 1704, Divina Armonia , Immortal Bach Ensemble, L’ensemble Sezione Aurea, SWR Vocal Ensemble, La Barocca.

Sopranistka występowała m.in. na festiwalach takich jak:  Lucerne Festival, Utrecht Early Music Festival, Festival Ambronay, Rheingau Musik Festival , Wratislavia Cantans, MiTo, Settimane Barocche, Musica e Poesia a S. Maurizio , Festival Hendlowski , Festival Anima Mea, Festival Internazionale di Danza e di Musica Antica , Festival di Musica Barocca di Rovigno, Festival Mozart , Settembre in Musica , Musica Antiqua , Forum Musicum , Maj z Muzyką Dawną,  Międzynarodowy Festiwal Muzyki Organowej i Kameralnej , Musica Elettronica Nuova i inne. Pracowala m.in z reżyserami takimi jak Simon McBurney i Philipp Harnoncourt. Koncertuje w calej Europie. Prowadzi również działalność pedagogiczną i kursy mistrzowskie.

W jej dorobku płytowym znajduje się Oratorium Musicum „Der Mensch ein Gottesmörder” L. Mozarta pod kierunkiem Claudio Astronio nagrane dla Amadeus z Bolzano Baroque Ensemble, motety F. A. Bonportiego dla austriackiej wytwórni ORF z zespołem Ricreation d’Arcadia pod kierunkiem Takashiego Watanabe , Responsoria J.D.Zelenki z Collegium 1704 i Vaclavem Luksem , Close thine eyes – Henry’ego Purcella na sopran i bas z udziałem Petera Kooija dla Stradivarius ,   M. Castelnuovo – Tedesco – The Divan of Moses Ibn-Ezra na sopran i gitarę z udziałem gitarzysty Giulio Tampaliniego oraz  Music for cello. Two songs z Andrea Noferinim i Roberto Plano z utworami Alfredo Piattiego dla  Brilliant Classics , a także Vertigo  dla Da Vinci Edition z muzyką Marco Nodariego, Ikone ( CD & DVD) Nicoli Segatty dla Egea Music Records z udziałem Giovanniego Sollimy oraz CD Chamber Music for Soprano, Clarinette and Piano Louisa Spohra dla Brilliant Classics.

Obecnie Artystka przygotowuje się do płyty zawierającej motety Bonawentury Furlanetta z organistką Paolą Talamini na historycznych organach Basilica di Santa Maria della Salute w Wenecji.

———————————————————————————————-

12 maja (niedziela), godz. 16:00, Klub Muzyki i Literatury, Wrocław

Marek Dyżewski – wykład muzykologiczny pt. „MUZYCZNE SKARBY ŚWIĘTEJ GÓRY W GOSTYNIU”

MAREK DYŻEWSKI –  jest absolwentem wrocławskiej Akademii Muzycznej. Studiował również historię sztuki na uniwersytetach we Wrocławiu, w Wiedniu i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Odbył też staż naukowo-badawczy na uniwersytecie w Brukseli, Wrocławiu, w Wiedniu i Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Odbył też staż naukowo-badawczy na uniwersytecie w Brukseli.

Zarówno na antenie telewizyjnej, jak i radiowej komentował największe odbywające się w Polsce międzynarodowe imprezy muzyczne: Międzynarodowy Festiwal Oratoryjno-Kantatowy Wratislavia Cantans, Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego i Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. Prowadził wykłady we wszystkich polskich uczelniach muzycznych, na kilku uniwersytetach oraz na towarzyszących ważnym wydarzeniom muzycznym seminariach, konferencjach i warsztatach. Gościnnie wykładał też w Bonn, Norymberdze, Hamburgu, Berlinie, Gandawie, Brukseli, Sankt Petersburgu, Nicei, Paryżu, Wiedniu i Waszyngtonie. W latach 1990– 1994 był rektorem wrocławskiej Akademii Muzycznej. Uczelnia ta zawdzięcza mu wybudowanie nowej, okazałej siedziby, wzmocnienie kadry profesorskiej, powołanie do życia nowych specjalności, wzbogacenie instrumentarium oraz rozwinięcie kontaktów międzynarodowych. Za wybitne dokonania w dziedzinie kultury otrzymał Nagrodę im. Św. Brata Alberta.

19 maja – 2 czerwca 2024 Dolny Śląsk

—————————————————–

19 maj (środa), godz. 19:00, Kościół Pokoju w Świdnicy

Koncert Wrocław Baroque Ensemble pt. Veni ad me

Wykonawcy:

Andrzej Kosendiak – dyrygent

Wrocław Baroque Ensemble:

Aleksandra Turalska, Aldona Bartnik, Dagmara Dobrowolska, Anna Zawisza– soprany

Daniel Elgersma, Piotr Olech – kontratenory

Florian Cramer, Michiel Haspeslagh– tenory

Jaromír Nosek, Volodymyr Andrushchak– basy

Zbigniew Pilch, Mikołaj Zgółka – skrzypce

Julia Karpeta – viola da gamba

Krzysztof Karpeta – wiolonczela

Łukasz Macioszek – kontrabas

Přemysl Vacek – teorba

Marta Niedźwiecka – pozytyw, organy

Program:

A. Pärt –Veni creator; Veni Sancte Spiritus z „Berliner Messe”

G.F. Händel – Nisi Dominus HWV 238, Dixit Dominus HWV 232

Wrocław Baroque Ensemble

Zespół specjalizuje się w wykonawstwie historycznym, koncentrując się na odkrywaniu mało znanego repertuaru z Europy Środkowej. Wykonuje przede wszystkim muzykę polskiego renesansu i baroku, od kompozycji kameralnych po dzieła oratoryjne i kantatowe. Wrocław Baroque Ensemble został założony w 2012 r. przez Andrzeja Kosendiaka i od początku funkcjonuje pod jego artystycznym kierownictwem, a obecnie jest jednym z zespołów działających przy Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu. Jego trzon tworzą wybitni instrumentaliści i śpiewacy z krajów europejskich (Polski, Czech, Holandii i Niemiec).

Zespół może pochwalić się bogatym katalogiem nagrań, który obejmuje serię albumów poświęconych twórczości kompozytorów polskiego baroku – Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego, Bartłomieja Pękiela, Marcina Mielczewskiego, Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego, Mikołaja Zieleńskiego i Jacka Różyckiego (CD Accord).

Zespół gościł na znaczących międzynarodowych festiwalach, takich jak Wratislavia Cantans, Lato Ochrydzkie, Emilia Romagna Festival, Usedomer Musikfestival czy Festival Ljubljana oraz występował w wielu miastach Polski.

Andrzej Kosendiak

Dyrektor Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu, dyrygent i pedagog, jeden z najaktywniejszych muzyków i organizatorów życia muzycznego w Polsce. Jest absolwentem Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej we Wrocławiu. W 2013 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 2021 – tytuł profesora i obecnie pracuje na swojej macierzystej uczelni. W 2005 r. został dyrektorem Filharmonii Wrocławskiej oraz Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans  i doprowadził do zmiany oblicza obydwu tych instytucji oraz do przekształcenia ich w Narodowe Forum Muzyki. Otwarcie nowej siedziby Narodowego Forum Muzyki, która powstała dzięki jego inicjatywie i staraniom, zostało uhonorowane nagrodą Koryfeusz Muzyki Polskiej 2016 w kategorii „Wydarzenie Roku”. Jako dyrektor NFM powołał do życia nowe zespoły artystyczne, m.in. Chór NFM, Wrocławską Orkiestrę Barokową i Chór Chłopięcy NFM, zainicjował również Leo Festiwal. Ponadto był jednym ze współtwórców miesięcznika „Muzyka w Mieście”, wydawanego przez NFM w latach 2012–18.

Szczególnym zainteresowaniem dyrygenta cieszy się muzyka dawna. W 1985 r. założył zespół Collegio di Musica Sacra, a w 2013 – Wrocław Baroque Ensemble, którego jest kierownikiem artystycznym.

Andrzej Kosendiak regularnie dyryguje zespołami NFM oraz orkiestrami z Polski i świata. Występował w wielu krajach Europy, USA (m.in. współpracował z University of North Carolina, Chapel Hill) i w Chinach. Wśród wielu nagród i wyróżnień artysty znajdują się m.in.: Nagroda Prezydenta Wrocławia (2016), Dolnośląski Klucz Sukcesu w kategorii „Największa osobowość w promocji regionu” (2016), nagrody Radia Wrocław Kultura – Emocje w kategoriach „Osobowość sezonu kulturalnego” (2017) i „Muzyka klasyczna” (2018), Austriacki Krzyż Honorowy I Klasy za Zasługi w Nauce i Sztuce (2018), Diament Wrocławia (2018), Odznaka Honorowa Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego (2018) i Złota Odznaka Honorowa Wrocławia „Wrocław z wdzięcznością – Wrocław grato animo” (2020).

—————————————————————————–

1 czerwca (sobota), godz. 19:00, Zamek na Skale w Trzebieszowicach

Koncert pt. „Europa all Antico”

W wykonaniu Zespołu Muzyki Dawnej CAPELLA ALL’ANTICO

Cisło Natalia –rebek tenorowy

Gancarz Aleksandra- fidel

Hereta Kamila –flety proste, cornamuse

Horoszkiewicz Katarzyna –fidel, rebek sopranowy

Młynarczyk Lena – bębny

Pomaniec Alicja – flety proste

Walczak Weronika – flety proste, cornamuse

Zięba Karolina – rebek basowy

Zygmunt Dominika – gitern, gitara mauretańska

Katarzyna Fedorczuk – flety proste, cornamuse

Program:

1. „Chorea Polonica” – Diomedes Cato – Włochy, Polska, XVI w.

Tabulatura lutniowa, opracowanie  4gł.– Agnieszka Obst-Chwała 

opracowanie muzyczne Tomasz Dobrzański

gra Klub Świętego Ludwika w składzie:

Jacek Kowalski – śpiew, lira średniowieczna

Tomasz Dobrzański – flety, szałamaje, giterna, mandora

Agnieszka Obst-Chwała – fidel, bęben

„Pieśń o Rolandzie” jest arcydziełem. W Polsce znamy je głównie dzięki arcydzielnemu przekładowi Tadeusza Żeleńskiego (Boya), który wszedł na listę szkolnych lektur. Jest to przekład prozą. Żeby jednak w pełni docenić artyzm tej niezwykłej epopei, trzeba ją na żywo usłyszeć i zrozumieć – czyli dysponować polskim przekładem zdatnym do śpiewu i pomysłem na to, jak go zaśpiewać. Tego właśnie zadania postanowił się podjąć Jacek Kowalski, w czym dopomogli mu przyjaciele z Klubu Świętego Ludwika: Tomasz Dobrzański i Agnieszka Obst-Chwała.

Jacek Kowalski

Pieśniarz, Sarmata, historyk sztuki, miłośnik poezji staropolskiej i tłumacz poezji starofrancuskiej. Śpiewa piosenki własne o dawnych czasach i własne przekłady piosenek z dawnych czasów. Występuje z zespołami: Monogramista JK (instrumentarium klasyczne) i Klub Świętego Ludwika (instrumentarium dawne). Wydał kilkadziesiąt książek, płyt, publikacji popularnych i naukowych związanych z kulturą, sztuką i literaturą dawnej Polski i starej, dobrej Francji. Zob.

Agnieszka Obst–Chwała

Skrzypaczka i fidelistka, założycielka i kierownik artystyczny zespołu Muzyki Dawnej Sabionetta, działającego od 2004 r. Od 1989 r. związana z Zamojskim Zespołem Muzyki Dawnej Capella all’ Antico. Współpracuje z wieloma zespołami Muzyki Dawnej: Ars Cantus, Dekameron, La Tempesta, Ars Nova, Il Tempo, Klub św. Ludwika, Alta, Zespół Instrumentów Dawnych Narol Baroque oraz z zespołami tańca dawnego. Występuje również z zespołami folklorystycznymi i folkowymi, m.in. z zespołem Swoją Drogą i ZPiT „Zamojszczyzna”. Nagrała wiele płyt z muzyką dawną, folkową oraz muzyką pisaną do przedstawień teatralnych. Jest jednym z założycieli i członkiem zarządu Koła Muzyki Dawnej, działającego od 2010 r. przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków w Warszawie.

Tomasz Dobrzański

Muzyk grający na dawnych i współczesnych instrumentach dętych i strunowych, współczesnych i historycznych. Kieruje wrocławskim zespołem Ars Cantus, który przygotował liczne nagrania nieznanej muzyki wrocławskiej i śląskiej. Występuje też jako solista. Autor i współtwórca licznych nagrań i publikacji oraz muzycznych opracowań spektakli tanecznych i teatralnych. Dyrektor artystyczny wrocławskiego Festiwalu Muzyki Dawnej Forum Musicum. Dydaktyk i popularyzator muzyki dawnej. Budowniczy danych instrumentów.

———————————————————————————————-

9 maja (czwartek) godz. 19:00, Katedra św. Marii Magdaleny, ul. Szewska, Wrocław

Recital organowy pt. „Mistrzowie młodego Johanna Sebastiana Bacha”

Bartosz Patryk Rzyman – organy

Prowadzenie koncertu – Izabela Starzec

Program:

Georg Böhm (1661-1733) – Suite in c

Allemande

Courante

Sarabande

Gigue

Georg Böhm (1661-1733) – Suite in F

Allemande

Courante

Sarabande

dDoublegigue

Georg Böhm (1661-1733) – Partita über die Arie „Jesu du bist allzu schöne”

Johann Sebastian Bach (1685-1750) – „Aus Orgelbüchlein”

„Nun komm der Heiden Heiland” BWV 599

„Christ lag in Todesbanden” BWV 625

Johann Pachelbel (1653-1706) – Ciacona in f

2. „Madre de Deus” – Alfons X el Sabio – „Cantigas de Sancta Maria”– Hiszpania, XIII w

3. „Abrisme cara de rosa”– Anonim– pieśń sefardyjska XIII w.

Melodia tradycyjna z Kataru – Anonim – pieśń

4. „Chanconetta tedesca” – Anonim, Włochy XIV w.

5. “Gelosia” (Zazdrość) – Anonim, Włochy XIV w.

6. “Ecco la primavera” – Francesco Landini, Włochy XIV w.

7. „Ciaramella me dolce” – Antonio Zacara da Teramo, Włochy XV w.

8. „Saltarello”- Anonim, Włochy XV w.

9 „Chrystus zmartwychwstał jest”- Anonim, Polska XVw.

10. „Presulis eminentiam” – Petrus Wilhelmi de Grudencz, Polska XV w.

11. “Sententia” – Agnieszka Obst, 2007 r.

12. „Ma Julietta Dama” – Anonim, Hiszpania XVw.

13. a) „Branle de Bourgoingne” – Petrus Phalesius

Z tabulatury lutniowej “Thesaurus Musicus”

Transkrypcja i instrumentacja – Agnieszka Obst – Chwała

b) „Branle Gay II” – Pierre Francisque Caroubel

c) „Branle de Bourgoingne ( 2)” – Anonim, XVI w.

14. “La Gatta en Italien” (Kotka) Pierre Attaignant– Basse dance XVI w.

15. „Hajducki”- Mikołaj z Krakowa, XVI w.

16. „Gavote”- Thoinot Arbeau, Francja XVI w.

Zespół Muzyki Dawnej CAPELLA ALL’ANTICO jest młodzieżowym zespołem instrumentalnym, wykonującym utwory kompozytorów europejskich epoki średniowiecza i renesansu. Repertuar zespołu jest bardzo obszerny. Począwszy od średniowiecznych Cantigas de Santa Maria, przez muzykę włoskiego Trecento i francuskiej Ars Nova, skomplikowane rytmicznie utwory Ars Subtilior, po renesansowe tańce i kancjonały.

Kompozycje te wykonywane są na kopiach instrumentów historycznych. Większość używanych przez zespół instrumentów strunowych: fidele, rebeki, gitern, wykonał jego założyciel i długoletni kierownik artystyczny Krzysztof Obst. Obecnie kierownikiem artystycznym zespołu jest Anna Cichoń – Hereta. Z zespołem także współpracuje w zakresie konsultacji historyczno-merytorycznej Agnieszka Obst – Chwała.

„Capella all’Antico” działa od 1983 r. przy Zamojskim Domu Kultury. W 40 – letnim dorobku artystycznym zespół posiada główne nagrody większości odbywających się w Polsce konkursów muzycznych promujących muzykę dawną, przede wszystkim Ogólnopolskiego Festiwalu „SCHOLA CANTORUM” w Kaliszu. Zespół rekrutuje się spośród uzdolnionych muzycznie uczennic zamojskich szkół podstawowych i liceów. W aktualnym składzie pracuje od ok. 2016 r. i  ma już na swoim koncie ważne sukcesy: trzykrotny udział w Festiwalu Zespołów Muzyki Dawnej SCHOLA CANTORUM uwieńczony zdobyciem brązowej w 2018 r. i złotej „Harfy Eola” w 2020 w i 2022 roku, a także nagrodę Grand Prix XVII Międzynarodowego Festiwalu Kultury Dawnej w Malborku w roku 2019.

Ostatni udział zespołu w 42 Międzynarodowym Festiwalu Schola Cantorum w 2022 roku zaowocował zdobyciem Grand Prix oraz tytułu Ambasadora Festiwalu. Zespół koncertował wielokrotnie w kraju, m in. w Wilanowie w ramach Międzynarodowej Letniej Akademii Muzyki Dawnej oraz we Wrocławiu w Narodowym Forum Muzyki, a także na Festiwalu Kultury Średniowiecza w Sigishoarze w Rumunii w r. 2018.

W bieżącym  roku 2023 Capella all Antico obchodzi jubileusz 40lecia. Z tej okazji zespół nagrał płytę podsumowującą swoją działalność jako jednego z najdłużej nieprzerwanie działających zespołów muzyki dawnej w Polsce.

—————————————————————————–

2 czerwca (niedziela), godz. 12:00, Kościół św. Józefa w Żórawinie

Koncert pt. „Europa all Antico”

W wykonaniu Zespołu Muzyki Dawnej CAPELLA ALL’ANTICO

Program j.w.

 Organizatorzy:

Ośrodek Kultury i Sztuki we Wrocławiu – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego

Akademickie Stowarzyszenie Kultury „Wagant”

informacja prasowa

21. MDAG: pełny program filmowy i konkurs o Grand Prix Dolnego Śląska

Na mdag.pl dostępny jest już pełny program filmowy 21. Millennium Docs Against Gravity! W tym roku wrocławska publiczność zobaczy ponad 70 filmów dokumentalnych z całego świata. Jak co roku, jeden z dwunastu obrazów startujących w Konkursie Głównym zostanie uhonorowany Grand Prix Dolnego Śląska. Festiwal rozpocznie się 10 maja w Dolnośląskim Centrum Filmowym.

Karol Piekarczyk o Konkursie Głównym

Karol Piekarczyk, dyrektor artystyczny festiwalu, przygotował krótki przewodnik po filmach zakwalifikowanych do Konkursu Głównego. To 12 wyjątkowych tytułów, które najlepiej oddają różnorodność programu. Łączy je jedno – pokazują niezwykłą wrażliwość i artystyczną dojrzałość kina dokumentalnego. Jak sam mówi: “Mój TOP 10 to tak naprawdę TOP 12 i tak się składa, że to filmy z Konkursu Głównego festiwalu. Twórcy i twórczynie wykonali tak wspaniałą pracę, że trudno znaleźć słowa, żeby ją opisać. Niemniej podejmę próbę”.

"Agent szczęścia"

Agent szczęścia, reż. Arun Bhattarai, Dorottya Zurbó

Prawdziwie epicka podróż w poszukiwaniu szczęścia, która dowodzi, że film dokumentalny to nie gatunek. W „Agencie szczęścia” komedia swobodnie łączy się z dramatem i filmem drogi. Amber wyrusza w wyprawę, żeby mierzyć poziom szczęścia mieszkańców swojego kraju, a w tle rozpościera się widok na pięknie sfotografowane bhutańskie Himalaje. Najszczęśliwszy kraj świata okazuje się o wiele bardziej złożony, a po drodze odkrywamy, że to nie jest jedynie kolaż historii różnych ludzi. Wyłania się spośród nich wyraźny bohater, który ma własną opowieść, być może tę o najgłębszym znaczeniu. 

"Hollywoodgate"

Hollywoodgate, reż. Ibrahim Nash’at

Talibowie zwiedzają bazę Hollywoodgate w Afganistanie niczym kosmici, którzy wylądowali na obcej planecie. Kiedyś ta ziemia była okupowana przez amerykańską armię, teraz jest świadkiem narodzin totalitarnego państwa. Najpierw nowa władza musi się jednak nauczyć nawigowania przez korytarze sprzętu zostawione przez byłego właściciela - od puszek Coca-Coli po celowo popsute przez Amerykanów samoloty. Praca kamery oddaje doniosłość, surrealizm i teatralność przełomowych dla kraju wydarzeń.

"Ibelin"

Ibelin, reż. Benjamin Ree

Niezwykle poruszająca i piękna historia Matsa (a.k.a Ibelin), którego śmierć w wieku 25 lata była ciosem dla rodziców. Zamartwiali się, że z powodu choroby ich syn nie miał nigdy szansy doznać najpiękniejszych elementów ludzkiego doświadczenia. Wtedy znaleźli hasło do komputera, które im pozostawił. Stało się kluczem do pięknego świata, który krok po kroku odkrywamy jako publiczność razem z jego rodziną. Dzięki animacji idealnie oddającej świat gry ten film równocześnie wzrusza do łez i powoduje, że na twarzy pojawia się uśmiech. Jeśli cię nie poruszy, musisz sprawdzić, czy nie jesteś pozbawionym duszy przedmiotem pozostawionym przez kogoś na kinowym fotelu. 

Jeszcze nie jestem tym, kim bym chciała, reż. Klára Tasovská

Libuše Jarcovjáková to fotografka, której prace uwieczniają kilka dekad wędrówek artystki między Pragą, Berlinem i Tokio. Jej charakterystyczne podejście do kadrowania, strukturyzacji i umiejscowienia bohaterów_ek w otoczeniu jest genialne i unikalne. Być może było nawet zbyt nowatorskie przez długi czas, który minął, zanim Libuše została słusznie doceniona. Niesamowicie zmontowany film (stworzony wyłącznie z fotografii) nie tylko stanowi świetny portret artystki, lecz przede wszystkim człowieka. Swoje życiowe doświadczenia analizuje sama Libuše, wchodząc w rolę narratorki. Dodam, że w czasie festiwalu w BWA Warszawa odbędzie się pierwsza wystawa fotografki w Polsce - „Imprezy”. 

Las, reż. Lidia Duda

Kiedy przerażające rzeczy dzieją się w zapierających dech w piersi, dziewiczych miejscach, niemal niemożliwe staje się stworzenie filmu, który uchwyciłby złożoność ludzkiej natury, jednocześnie oddając głos przyrodzie. Lidii Dudzie się to udało. „Las” jest filmem o bardzo wielu tematach – o rodzinie, o dorastaniu, o kryzysie migracyjnym na polskiej granicy, o potrzebie pomocy i w końcu o pradawnym lesie. Narracja, zdjęcia i dźwięk zachowują w tym wypadku idealną równowagę. Doskonały komentarz do wydarzeń dostarczają w „Lesie” dzikie zwierzęta, które ze zdumieniem spoglądają na ludzi i sposób, w jaki się zachowują.

"Matka Vera"

Matka Vera, reż. Cécile Embleton, Alys Tomlinson

Historia tytułowej matki Very - zakonnicy pomagającej uzależnionym w białoruskim klasztorze. Zmaga się z własną przeszłością, próbuje znaleźć ukojenie w teraźniejszości i marzy o tym, co czeka na nią w przyszłości. To prawdziwe filmowe doświadczenie, równocześnie świeże i wielowymiarowe. W naturalny sposób czarno-białe zdjęcia w kontekście mistycyzmu przywołują na myśl „Idę” Pawlikowskiego, ale w tym filmie jest o dużo więcej do odkrycia. Z wielu warstw tej opowieści, symbolizmu, a nawet obecności osobnej narracji opowiedzianej przez cienie, bije niewysłowiona prostota i poczucie ukojenia. Stwierdzenie, że „trzeba zobaczyć to na dużym ekranie” nigdy nie brzmiało bardziej trafnie. Dodam, że w czasie festiwalu zaprezentujemy w Kinotece zdjęcia współreżyserki filmu - Alys Tomlinson.

Nie chcemy innej ziemi, reż. Basel Adra, Hamdan Ballal, Yuval Abraham, Rachel Szor

Ten film zyskał nowe znaczenie w obliczu wydarzeń ostatnich miesięcy. Portretuje powolne i wykalkulowane przesiedlenia palestyńskich terenów Masafer Yatta na Zachodnim Brzegu. Praca kamery sprawia, że znajdujemy się wewnątrz domów, które każdego dnia mogą przestać istnieć. Na tej zniszczonej ziemi rodzi się przyjaźń między Baselem, palestyńskim aktywistą a Yuvalem - izraelskim dziennikarzem. Ich więź ma wymiar uniwersalny a film stworzony przez palestyńsko-izraelski kolektyw niesie ważną wiadomość, którą powinien usłyszeć każdy. 

Nokturny, reż. Anupama Srinivasan, Anirban Dutta

Perfekcyjnie skonstruowana medytacja, która przenosi nas w sam środek himalajskiego lasu. Pod osłoną nocy naukowczyni i jej asystent przyglądają się magicznemu życiu ciem, które zlatują tysiącami do podświetlonego białego materiału, a sceny te są pełne niepozornego piękna. Praca kamery, intensywne odcienie zieleni i przenikliwy dźwięk pozwalają nam zanurzyć się w czystej naturze. A puenta, która przychodzi do nas z zaskoczenia,  jest równie potężna, jak całe to doświadczenie.

"Ostatnia wyprawa"

Ostatnia wyprawa, reż. Eliza Kubarska

Wanda Rutkiewicz była pierwszą kobietą i osobą z Polski, której udało się zdobyć wiele najwyższych szczytów świata. Jej droga w zdominowanym przez mężczyzn świecie wspinaczki często z tego powodu bywała o wiele cięższa. W filmie materiały archiwalne przenikają się z majestatycznymi obrazami gór, a my odwiedzamy miejsca, do których dotarła Wanda oraz te, gdzie była widziana po raz ostatni. Dzięki odkrytym audio pamiętnikom bohaterki ta wędrówka staje się głęboko intymna i psychologiczna. Wanda wyruszała na kolejne ekspedycje z bagażem osobistych tragedii, pomówień oraz próby definicji jej osiągnięć przez pryzmat płci. Chęć bycia pierwszą i podbicia gór wznoszących się ponad chmurami jest zbalansowana w filmie przez osobistą historię, z którą każdy może się utożsamić. 

sr, reż. Lea Hartlaub

Poetycki film przekraczający granice państw, kontynentów i czasu. Majestatyczna żyrafa, która jest tematem tego filmowego eseju, stanowi mitologiczne połączenie między różnymi, często zaskakującymi, pojęciami. Film jest bezkompromisowy, jeśli chodzi o rozwiązania formalne. Stawia pytania filozoficzne i konfrontuje je z faktami,  rzucając głębokie spojrzenie na naszą dziwaczną czasem rzeczywistość. Żyrafy żyły na Ziemi przez 20 milionów lat, być może wiedzą więc coś, czego my nie wiemy?

 Sugarcane, reż. Julian Brave NoiseCat, Emily Kassie

Czy film może być kopem w brzuch i w tym samym czasie dawać nadzieję? Ten może. Kanadyjska społeczność rdzennych mieszkańców z godnością i spokojem postanawia zmierzyć się z brutalną przeszłością, żeby utorować sobie drogę do lepszej przyszłości. Wszystko to dzieje się w miejscu, gdzie kościół pod opieką państwa popełnił odrażające zbrodnie. W tym dokumentalnym arcydziele rezerwat Sugarcane staje się polem niemal mitycznej bitwy – niezwykłe postaci są tutaj niczym promień światła, który pojawia się, kiedy zaczynasz tracić wiarę w ludzkość. Jestem dumny i wzruszony, że na festiwalu odbędzie się premiera międzynarodowa tego filmu.

"Ścieżka dźwiękowa"

Ścieżka dźwiękowa zamachu stanu, reż. Johan Grimonprez

Kiedy trwała zimna wojna (cold war), równolegle prowadzono inną - tzw. cool war. Departament Stanu USA wysłał ambasadorów muzycznych, na czele z Louisem Armstrongiem, do Afryki. Częścią ich trasy, czego nie byli świadomi artyści, były przebiegłe i mroczne rozgrywki polityczne. Ten film w sposób mistrzowski wskazuje moment w historii, który był czasem przecięcia kolonializmu, dekolonizacji i postkolonializmu. W tamtym okresie ten ostatni dopiero się rodził. Materiały archiwalne są unikalne, muzyka składa się na świetną ścieżkę dźwiękową, a film ma rytm, niesamowity rytm. Może jego najlepszą recenzją jest fakt, że trwa 2,5 godziny, a mimo to chciałoby się, żeby nigdy się kończył.

Skład wrocławskiego jury podczas 21. MDAG

W 2024 roku w skład wrocławskiego jury, przyznającego nagrodę Marszałka Województwa Dolnośląskiego w wysokości 3000 euro dla najlepszego filmu z Konkursu Głównego, wchodzą trzy osoby:

Karolina Kuszyk – pisarka, tłumaczka literatury niemieckiej, nauczycielka akademicka. Jej książka reportażowa „Poniemieckie“ (Wydawnictwo Czarne, 2019) o przemianach stosunku do niemieckiego dziedzictwa w zachodniej Polsce została odznaczona m.in. Nagrodą Kulturalną Śląska oraz Nagrodą Targów Książki w Miśni i znalazła się na liście bestsellerów tygodnika „Der Spiegel”.

Artur Wyrzykowski – studiował reżyserię (umknął po dwóch latach), organizację produkcji (umknął po roku) i scenariopisarstwo (nie umknął!). Przez kilka lat pracował jako analityk opowieści i producent developmentu. W ciągu trzech lat zrobił pięć krótkich filmów i teraz przygotowuje się do pełnometrażowego debiutu „To się nie dzieje”.

Anna Zubrzycki – założycielka i dyrektorka Mindfulness Association Polska, aktorka. Praktykuje medytację buddyjską i uważność od 1993 roku. Uczy opartego na uważności treningu aktorskiego. Prowadzi projekt artystyczno-społeczny „Błaźnice”. Zakładała Teatr Pieśń Kozła, współtworzyła Brave Festival, była główną aktorką grupy teatralnej Gardzienice.

"Każda mała rzecz"

Gala wręczenia Grand Prix Dolnego Śląska i pokaz filmu „Każda mała rzecz”

Uroczyste wręczenie nagrody odbędzie się w czwartek, 16 maja, o 19:00 w Dolnośląskim Centrum Filmowym. Gali towarzyszyć będzie pokaz filmu „Każda mała rzecz” w reżyserii Sally Aitken. Bohaterem dokumentu jest Terry Masear, który w swoim domu i pięknym ogrodzie w Los Angeles prowadzi klinikę dla najmniejszych ptaków na świecie – kolibrów. Te drobne, fascynujące stworzenia są tam przywożone z całej Kalifornii. Obrazy kolibrów, przypominających duszki z bajki, połączone z pięknymi zdjęciami naturalnego środowiska, podkreślają główną tematykę filmu – odporność na ciosy zadawane przez życie i proces uzdrawiania ciała i duszy.

25 kwietnia wystartuje sprzedaż biletów na wszystkie pokazy filmowe w ramach 21. MDAG. Bilety będą dostępne na mdag.pl i w kasach Dolnośląskiego Centrum Filmowego.

informacja prasowa

Wieczór Tadeusza Różewicza we Wrocławskim Teatrze Współczesnym /zapowiedź/

Wrocławski Teatr Współczesny zaprasza na wieczór poświęcony twórczości Tadeusza Różewicza, upamiętniający dziesiątą rocznicę śmierci dramaturga i poety. 

"Duszyczka", Teatr Narodowy w Warszawie, fot. Wojciech Plewiński

24 kwietnia zostanie zaprezentowany spektakl „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia” w reż. Marka Fiedora oraz realizację telewizyjną spektaklu „Duszyczka” z Janem Englertem w roli głównej. Spektakl w reż. Jerzego Grzegorzewskiego powstał na podstawie poematów Tadeusza Różewicza pt. „Duszyczka” i „Et in Arcadia ego”. 

Jerzy Grzegorzewski sięgał po twórczość Tadeusza Różewicza wielokrotnie. Bohater poematu „Duszyczka", który sam autor polecił czytać „jednym tchem”, zaczyna sumować życie, prowadzi przez labirynty pamięci, rozlicza się ze swoim sumieniem, rozprawia z męskością. „Duszyczka" to opowieść o ludzkiej duszy – słabej, śmiesznej, ale i pięknej. W roli głównej - Jan Englert.

„Wyszedł z domu. Tak zwana komedia" to zaś groteskowa i tragikomiczna historia Henryka (w tej roli Mariusz Kiljan) – męża i ojca, głowy rodziny, który pewnego dnia „wychodzi z domu” i traci pamięć. Jak wpłynie to na życie jego bliskich i metaforą czego jest tytułowy „dom" – człowieka, rodziny czy Polski? Czy warto odzyskać pamięć, czy lepiej udawać amnezję? Spektakl „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia" w reżyserii Marka Fiedora powstał na podstawie sztuki Tadeusza Różewicza, który ironicznie zaliczył ją do gatunku komediowego.

Wieczór Tadeusza Różewicza w WTW

24.04.2024, godz. 19.00 „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia", reż. Marek Fiedor

spektakl Wrocławskiego Teatru Współczesnego

[Scena na Strychu, czas trwania: 80 min]

godz. 20.30, „Duszyczka", reż. Jerzy Grzegorzewski

na podstawie poematów „Duszyczka" i „Et in Arcadia ego"

zapis telewizyjny [TVP] spektaklu Teatru Narodowego w Warszawie,

premiera: 30.01.2004, premiera tv: 18.04.2005

[Duża Scena, 73 min]

bilety: 5 zł

dla widzów „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia" – wejście bezpłatne.

informacja prasowa

Poznajcie filmy z międzynarodowego konkursu dokumentów muzycznych DocFilmMusic!

Międzynarodowy konkurs dokumentów muzycznych DocFilmMusic na 64. Krakowskim Festiwalu Filmowym. Osiem tytułów z tegorocznego międzynarodowego konkursu dokumentalnego DocFilmMusic gwarantuje nie tylko odkrycia muzyczne, ale i technologiczne. 

Oto niecodzienny sardyński festiwal muzyczny, ułożona dyrygentka, queerowa wokalistka, tajemniczy muzyk, twórca syntezatorów, dwa nieoczywiste duety i zespół, który nie powinien istnieć. Jazzowe wydarzenie i muzycy różnych gatunków, zarejestrowani na winylach, kasetach, taśmach filmowych i cyfrowo na telefonach. Dzięki audiowizualnym zapisom możemy doświadczać nie tylko muzyki, ale i poznawać bliżej nietuzinkowe osobowości czy odkrywać mało znane fakty z historii kultury popularnej.

Filmy w międzynarodowym konkursie muzycznym

• Abebe – Pieśń motyla / Abebe-Butterfly Song, reż. Rosie Jones, Australia, 98’, 2023
• Berchidda Live / Berchidda Live – A Journey Into Time In Jazz Archive, reż. Gianfranco Cabiddu, Michele Mellara, Alessandro Rossi, Włochy, 93’, 2023
• Don Lewis i The Live Electronic Orchestra / Don Lewis And The Live Electronic Orchestra, reż. Ned Augustenborg, USA, 80’, 2023
• Dziwna historia Jacksona C. Franka / Blues Run the Game: The Strange Life of Jackson C. Frank, reż. Damien Aimé Dupont, Francja, 84’, 2023
• Joana Mallwitz – we własnym tempie / Joana Mallwitz – Momentum, reż. Günter Atteln, Niemcy, 88’, 2024
• Omar i Cedric / Omar and Cedric: If This Ever Gets Weird, reż. Nicolas Jack Davies, Niemcy, 127’, 2023
• Stay Homas. Zespół, który nie powinien istnieć / Stay Homas. The Band That Shouldn’t Exist, reż. Oriol Gispert, Nick Bolger, Ramon Balagué, Hiszpania, 81’, 2024
• Tako rzecze Peaches / Teaches of Peaches, reż. Philipp Fussenegger, Judy Landkammer, Niemcy, 102’, 2024

informacja prasowa

4. Tydzień Warszawskich Kin Studyjnych 19-25 kwietnia

W tym roku TYDZIEŃ WARSZAWSKICH KIN STUDYJNYCH odbędzie się po raz czwarty w dniach 19 – 25 kwietnia. W wydarzeniu biorą udział wszystkie studyjne kina miasta, a gospodynią jest jak zawsze… Warszawska Syrenka! W każdym kinie w ramach Tygodnia Warszawskich Kin Studyjnych zaplanowano szereg wydarzeń: pokazy, dyskusje, warsztaty, wystawy, spotkania, spacery, a nawet potańcówkę. Do zobaczenia ponadczasowa klasyka, kroniki filmowe, Teatroteki, a także najnowsze europejskie produkcje – w tym filmy dla dzieci – w przedpremierowej odsłonie. Część wydarzeń jest bezpłatna, część w atrakcyjnych i przystępnych cenach. 

19 kwietnia, piątek

19:00 | Kino Luna seans otwarcia: „Wilczyca” (reż. M. Piestrak, Polska 1983, 108 min) z audiodeskrypcją Doroty Masłowskiej + dyskusja „Jak ewoluowało kino gatunkowe w Polsce?” z udziałem Marka Piestraka i Bartosza M. Kowalskiego. Prowadzenie Łukasz Adamski.

20 kwietnia, sobota

11:00-12:30 Kinokawiarnia Stacja Falenica pokaz filmu „Legendy Warszawskie: Złota Kaczka, Bazyliszek, Warszawska Syrenka” (39 min). Na scenie animatorka przeprowadzi warsztaty plastyczne związane z postaciami z legend. Dla dzieci 3-7 lat.

13:00 Kino na Boku „Kicia Kocia w przedszkolu” (reż. nadzorująca M. Stróżycka, Polska 2024, 42 min) – pokaz przedpremierowy + warsztaty dla dzieci prowadzone przez Karolinę Witowską.

15:00 Spacer z reżyserem Dariuszem Gajewskim śladami lokacji do filmu „Warszawa” (zbiórka przed wejściem do Kinoteki).

17:00 Kinoteka Pokaz odrestaurowanej wersji filmu „Warszawa” (reż. D. Gajewski, Polska 2003, 104 min, napisy angielskie) 

19:00 Kino Praha „Pan T.” (reż. M. Krzyształowicz, Polska 2019, 104 min) + spotkanie z Marcelem Woźniakiem, autorem książek o Leopoldzie Tyrmandzie. Prowadzenie Anna Serdiukow.

21 kwietnia, niedziela

10:00 Spacer szlakiem największej przedwojennej wytwórni filmowej Sfinks oraz dawnego warszawskiego Broadwayu, jak nazywano ulicę Marszałkowską. Oprowadzanie Magdalena Krajewska.

16:00 Kino Iluzjon Pokaz Polskiej Kroniki Filmowej z tańcem jako motywem przewodnim z prelekcją historyczki kina Katarzyny Wajdy + Wernisaż plakatów Katarzyny Nioski Boguckiej CHILL OUT w ILUZJONIE + potańcówka na patio kina z muzyką na żywo graną przez zespół Laura Jazz Band.

20:00 Kino Atlantic „Zaklęte rewiry” (reż. J. Majewski, Polska 1975, 95 min) + spotkanie z restauratorką Agnieszką Kręglicką i Marcinem Kręglickim. Prowadzenie Anna Serdiukow.

22 kwietnia, poniedziałek

13:00 Centrum Kultury Filmowej im. Andrzeja Wajdy Warsztaty dla młodzieży Czy jest wciąż miejsce dla krytyków filmowych?” – prowadzenie Michał Konarski i Julia Palmowska – Pełna Sala

19:00 Kino Kultura „Kiler” (reż. J. Machulski, Polska 1997, 104 min, napisy angielskie) + spotkanie z Katarzyną Figurą. Prowadzenie Bartosz Przybyszewski, współautor podcastu Podcastex.

23 kwietnia, wtorek

18:00 Kino Wisła „Victoria” (reż. K. Porcari, Polska 2022, 28 min) + czytanie fragmentów książki Radosława Piwowarskiego „Lekcje seksu doktora Alzheimera” + spotkanie z Radosławem Piwowarskim, Karoliną Porcari i Katarzyną Figurą. 

20:30 Kino Amondo Double feature „Moje stare” (reż. N. Parzymies, Polska 2023, 28 min) + „Thelma i Louise” (reż. R. Scott, USA 1991, 129 min) + rozmowa o kinie kobiet z Nataszą Parzymies i krytyczką filmową Klarą Cykorz. Prowadzenie Michał Konarski.

24 kwietnia, środa

9:00 Dom Kultury „Świt” „Leonardo. Odkrywca” (reż. J. Capobianco, P.L. Granjon, Francja, USA, Irlandia, Luksemburg 2023, 100 min) – pokaz przedpremierowy dla dzieci + warsztaty dla dzieci „Pracownia sztuki współczesnej”.

18:00 U-jazdowski Kino Pokaz Teatrotek: „Taniec z ofiarą” reż. Luiza Budejko i „Siostry” reż. Paweł Wróbel + spotkanie z twórcami: Luizą Budejko i Pawłem Wróblem, aktorami Maciejem Zuchowiczem i Agnieszką Przepiórską. Na dyskusji obecni będą także dyrektor WFDiF Zbigniew Domagalski oraz Maciej Wojtyszko, opiekun artystyczny Teatrotek. Prowadzenie Klara da Costa.

20:00 Kino Muranów „Jutro będzie nasze” (reż. P. Cortellesi, Włochy 2023, 118 min) – pokaz przedpremierowy + spotkanie z Anną Osmólską-Mętrak. 

25 kwietnia, czwartek

19:00 Kino Elektronik „Bestia” (reż. A. Hertz, Polska 1917, 48 min) – seans z muzyką na żywo Pawła Szamburskiego + spotkanie z autorkami książki „Sfinks. Wizjonerzy i skandaliści kina” Izabelą Żukowską i Faustyną Toeplitz-Cieślak. Prowadzenie Anna Serdiukow.

19–25.04 MOJEeKINO.PL – film dokumentalny „Spacer śladami nieistniejących kin”

19–25.04 MOJEeKINO.PL – film dokumentalny „Ula” (reż. A. Iwańska, Polska 2023, 74 min)

informacja prasowa