8 września o 19.00 – w ramach Festiwalu Wratislavia Cantans – usłyszymy najwcześniejsze kompozycje do tekstu "Pieśni nad Pieśniami"w wykonaniu Agnieszki Budzińskiej-Bennett i jej zespołu ensemble Peregrina. W programie m. in. Pierre Abélard i Hildegarda z Bingen.
 |
| Agnieszka Budzińska-Bennett, fot. Laelia Milleri 2022 |
"Teraz mnie prowadź, zwłoki nie przyczynię. / Dla mnie iść z tobą, jakby zostać w Raju, / Samej tu zostać prawdziwe wygnanie” [tłum. Władysław Bartkiewicz] – w ostatniej pieśni Raju utraconego w ułożonych przez Johna Miltona wersach Ewy swoje odbicie znajduje tradycja średniowiecznej poezji miłosnej. Najpopularniejszym typem utworu poetyckiego była wówczas skierowana do ukochanej osoby zachęta, rodzaj zaproszenia do wspólnej ucieczki w lepsze miejsce. Za wzorzec takiego tekstu służyła biblijna Pieśń nad Pieśniami.
Muzyczne opracowania tekstów księgi, której autorstwo zwyczajowo przypisuje się królowi Salomonowi, zyskały szczególną popularność w okresie późnego średniowiecza i renesansu. Podkreślając jej znaczenie w kształtowaniu kultury muzycznej Europy, ensemble Peregrina Agnieszki Budzińskiej-Bennett podczas 60. Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans sięgnie tymczasem po najwcześniejsze dzieła stworzone do tekstu starotestamentowych wersów. Muzycy specjalizujący się w popularyzacji słabo znanego, dawnego repertuaru zaprezentują utwory powstałe w ciągu aż pięciu wieków.
Wykorzystywane szczególnie chętnie podczas nabożeństw maryjnych umuzycznione teksty Canticum Canticorum cechują wyjątkowo ozdobne formy i stawiane przed wykonawcami wymagania techniczne. Część utworów przybiera formę dialogów między Oblubienicą a Oblubieńcem. Większość z kompozycji, które znalazły się w programie festiwalowego koncertu, to oczywiście dzieła anonimowe. W repertuarze znalazło się jednak miejsce również na opracowanie antyfony Sicut malum, na podstawie badań stylokrytycznych przypisywane św. Hildegardzie z Bingen, czy Quis est hic św. Brunona z Segni, opata benedyktyńskiego klasztoru na Monte Cassino. Kolejny z autorów – Piotr Abelard – to znany średniowieczny filozof, który zapisał się w historii kultury dzięki swojej miłości do Heloizy. Ciekawostką będzie zestawienie śląskiego opracowania antyfony Meliora sunt z jego szesnastowiecznym odpowiednikiem pochodzącym z… Islandii.
Program:
Veni in hortum meum – najwcześniejsze utwory do tekstu Pieśni nad Pieśniami:
Vox dilecti – antyfona (Tegernsee, Bawaria, XV w.)
Tota pulchra / TENOR – motet (Niemcy, XIV w.)
Salve nobilis V. Odor tuus – responsorium z polifonicznym wersetem (Sankt Lambrecht, XIVw.)
Flos regalis – cantilena (Anglia, XIV w.)
Epithalamia – prosa (Canterbury, Anglia, XI/XII w.)
Meliora sunt – antyfona (Śląsk, XV w.)
Meliora sunt – antyfona dwugłosowa (Islandia, XVI w.)
Epithalamia-Estampie – utwór instrumentalny
Veni dilecte – dramat liturgiczny (Ratyzbona, XII w.)
Pierre Abélard Epithalamica – prosa (Nevers, XII w.)
Tamquam sponsus – antyfona trzygłosowa (Śląsk, XV w.)
Estampie
Hildegarda z Bingen? Sicut malum – antyfona (Nadrenia, XV w.)
Descendi in hortum meum / ALMA – motet dwugłosowy (Bawaria, XIV w.)
Anima mea liquefacta est / Descendi in hortum meum / ALMA – motet trzygłosowy (Paryż, XIII w.)
Bruno di Segni Quis est hic (Włochy, XI w.)
In lectulo meo – antyfona (Tegernsee, Bawaria, XV w.)
Fulcite me floribus – antyfona dwugłosowa (Niemcy, XIV w.)
Venit dilectus meus in ortum suum – antyfona (Anglia, XIV w.)
Venit dilectus meus in ortum suum – antyfona trzygłosowa (Anglia, XV w.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz