Co nowego w DCF | 2-8 grudnia 2022

Dolnośląskie Centrum Filmowe zaprasza na Festiwal Filmów o Architekturze, Magiel Filmowy z Mateuszem Banasiukiem, ostatnią w tym roku odsłonę cyklu KOBIETY, KINO I WINO, a także na premiery (m. in. "Kociarze") , filmy przedpremierowe (m. in. "W trójkącie") oraz na zwykłe cykle.

WYDARZENIA

ArchFilmFest | Festiwal Filmów o Architekturze | 7 grudnia | godz. 17:00

Festiwal Filmów o Architekturze ArchFilmFest zawita tym razem do Wrocławia. Program pokazów i dyskusji dotyczyć będzie m.in. wyzwań środowiskowych, które są jednym z najważniejszych zagadnień z jakim musi mierzyć się współczesna architektura i budownictwo. Poruszymy również temat japońskiej architektury, która niesie ze sobą inspiracje tradycyjnym, japońskim budownictwem drewnianym oraz prostotę.

Magiel Filmowy z Mateuszem Banasiukiem | Nie cudzołóż i nie kradnij | 8 grudnia | godz. 19:00

Już 8 grudnia zapraszamy do DCF na kolejne spotkanie w ramach Magla Filmowego. Mikołajkowym gościem Łukasza Maciejewskiego będzie Mateusz Banasiuk, z którym obejrzymy lekką komedię „Nie cudzołóż i nie kradnij” w reżyserii Mariusza Kuczewskiego.

Powodzenia, Leo Grande | Kobiety, kino i wino | 9 grudnia | godz. 19:00

9 grudnia o 19:00 zapraszamy na ostatnią w tym roku odsłonę cyklu KOBIETY, KINO I WINO w Dolnośląskim Centrum Filmowym. Na ekranie hit tegorocznych wakacji, czyli ciałopozytywne „Powodzenia, Leo Grande” z rewelacyjną Emmą Thompson w roli głównej.

POKAZY PRZEDPREMIEROWE

W trójkącie | reż. Ruben Östlund | Szwecja, Francja, UK, Niemcy, Turcja | 2022

„W trójkącie” to nagrodzona Złotą Palmą szalona komedia, której akcja rozgrywa się na luksusowym jachcie, pośród najbogatszych ludzi świata. Ocean szampana, morze pieniędzy i kapitan, który zawsze płynie pod prąd (brawurowy występ Woody’ego Harrelsona!) – tak zaczyna się rejs na miarę naszych czasów.

Statkiem podróżuje para modeli-celebrytów, Carl (Harris Dickinson) i Yaya (Charlbi Dean), ale ich wycieczka szybko przestaje nadawać się na Instagram. Nagły sztorm – a raczej kałszkwał – sprawia, że owoce morza wracają tam, skąd przyszły, i demoluje jacht, a wraz z nim rozsadza całą społeczną hierarchię. Wywołujący salwy śmiechu film Rubena Östlunda („Turysta”, „The Square”), jednego z najlepszych europejskich reżyserów, to bezlitosna satyra na bogatych, a także kapitalna metafora naszych czasów. Wszyscy płyniemy statkiem, który już dawno obrał kurs na katastrofę. Uratuje nas tylko śmiech!

OBSADA Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson, Dolly De Leon

TYTUŁ ORYGINALNY Triangle of Sadness

REŻYSER Ruben Östlund

2, 3 grudnia | godz. 20:00, 4,6 grudnia | godz. 17:45

 Fabelmanowie | reż. Steven Spielberg | USA | 2022

Steven Spielberg wraca do czasów swojego dzieciństwa, by opowiedzieć o dorastaniu Sammy’ego Fabelmana, wrażliwego nastolatka, wielkiego miłośnika kina i początkującego filmowca. Sammy przypadkiem poznaje dramatyczną rodzinną tajemnicę i odkrywa przy okazji, że kino w niezwykły sposób pomaga nam odkrywać prawdę o naszych bliskich i o nas samych.

OBSADA Michelle Williams, Seth Rogen, Paul Dano

TYTUŁ ORYGINALNY The Fabelmans

REŻYSERIA Steven Spielberg

SCENARIUSZ Tony Kushner, Steven Spielberg

MUZYKA John Williams

GATUNEK Dramat

CZAS TRWANIA 151′

PRODUKCJA USA, 2022

DATA PREMIERY 30.12.2022

 

PREMIERY OD 2 GRUDNIA

Kociarze | reż. Mye Hoang | USA | 2022

Kociarze to wzruszająca, piękna i wspaniale nakręcona opowieść o dziewięciu mężczyznach, którzy kochają koty. Reżyserka Mye Hoang na bohaterów swojego filmu wybiera mężczyzn, których dzieli wszystko – zawód, status majątkowy, miejsce zamieszkania czy wiek. Łączy ich jednak miłość do kotów i nieodparta chęć pomocy wszystkim czworonogom, których spotykają na swojej drodze.

W Kociarzach śledzimy losy strażaka, aspirującego aktora, kierowcy ciężarówki, kaskadera, prezesa, policjanta, programisty, nauczyciela i bezdomnego imigranta żyjącego na ulicach Nowego Jorku. Życie każdego z nich zostało na zawsze zmienione przez pojawienie się urokliwego futrzaka, którego spotkali na swojej drodze.

Kociarze to w efekcie wspaniały film na trudne czasy – podnoszący na duchu, dający nadzieję, wzruszający i udowadniający, że opieka nad kotem może przynieść nieoczekiwane skutki.

Nitram | reż. Justin Kurzel | Australia | 2021

Hipnotyczny „Nitram” wciąga nas w świat tytułowego bohatera, jak w mroczny, dziwny sen, po którym przychodzi szok i gwałtowne przebudzenie. To thriller psychologiczny z domieszką czarnego humoru i szczyptą surrealizmu – ekscentryczne, zwodnicze kino, precyzyjnie zmierzające do mocnego finału. Justin Kurzel, nieustraszony badacz historycznych traum, twórca głośnych „Snowtown”, „Prawdziwej historii gangu Kelly’ego” i „Makbeta”, po raz kolejny udowadnia, że rodzinne problemy, emocjonalne deficyty i dorastanie w samotności to prawdziwie wybuchowa mieszanka.

Bohaterem opartego na faktach „Nitram” jest Martin Bryant, który w kwietniu 1996 roku zastrzelił 35 turystów odpoczywających w wakacyjnym ośrodku na Tasmanii. Opowiadając o największej masakrze w dziejach Australii, reżyser umieszcza przemoc poza ekranem. Z detektywistyczną pasją śledzi za to okoliczności, jakie doprowadziły zagubionego i niestabilnego psychicznie mężczyznę do dnia, w którym legalnie sprzedano mu broń.

Przyprawiający o gęsią skórkę niepokój, który przeszywa film, to w ogromnej mierze zasługa Caleba Landry’ego Jonesa, który za rolę Martina otrzymał w Cannes nagrodę dla najlepszego aktora. Gwiazdor amerykańskiego indie, znany z występów u Jima Jarmuscha, Jordana Peele’a czy Seana Bakera, stworzył w „Nitramie” skomplikowaną, nieuchwytną postać. W Australii, gdzie filmowy powrót do narodowej traumy wzbudził mnóstwo emocji, postać ta wciąż budzi kontrowersje. – Nic dobrego nie wynika z milczenia. – mówił reżyser w jednym z wywiadów. – Za to wspomnienia, nawet te mroczne, mają potężną siłę.

 

Pięć diabłów | reż. Lea Mysius | Francja 2022

Młodziutka Vicki ma niezwykły dar: potrafi chwytać, zapamiętywać i odtwarzać wszystkie możliwe zapachy, które kolekcjonuje w starannie oznakowanych słoiczkach. Wśród nich szczególne miejsce zajmują te poświęcone zapachowi jej mamy, Joanne (znana z Życia Adeli Adèle Exarchopoulos). Ich z pozoru poukładane życie zaburza pojawienie się Julii, dawno niewidzianej, tajemniczej siostry męża Joanne. Vicki, zaintrygowana niespodziewaną wizytą ciotki, kradnie jej zapach i odkrywa, że dzięki niemu może przenieść się w przeszłość Julii, poznając skrywane od lat sekrety swojej rodziny. Na jaw wychodzą ogniste romanse, złamane serca i uśpione emocje.

 Młodziutka Vicki ma niezwykły dar: potrafi chwytać, zapamiętywać i odtwarzać wszystkie możliwe zapachy, które kolekcjonuje w starannie oznakowanych słoiczkach. Wśród nich szczególne miejsce zajmują te poświęcone zapachowi jej mamy, Joanne (znana z Życia Adeli Adèle Exarchopoulos). Ich z pozoru poukładane życie zaburza pojawienie się Julii, dawno niewidzianej, tajemniczej siostry męża Joanne. Vicki, zaintrygowana niespodziewaną wizytą ciotki, kradnie jej zapach i odkrywa, że dzięki niemu może przenieść się w przeszłość Julii, poznając skrywane od lat sekrety swojej rodziny. Na jaw wychodzą ogniste romanse, złamane serca i uśpione emocje.

Śubuk | reż. Jacek Lusiński | Polska | 2022

Rok 1989. Młoda dziewczyna, Maryśka zachodzi w ciążę ze starszym od niej milicjantem Darkiem. Mężczyzna nie chce dziecka i zmusza kobietę do aborcji. Mimo kiepskiej sytuacji materialnej i ambitnych planów życiowych Maryśka decyduje się urodzić, a Darek usuwa się z jej życia. Wkrótce potem na świat przychodzi jej syn, w którego wychowaniu wspiera ją starsza siostra, Marta. Bardzo szybko okazuje się, że chłopiec mocno różni się od rówieśników: jest dziwnie wycofany, zamknięty w sobie, a jedyne wypowiadane przez niego słowo to „śubuk”.

Mijają kolejne lata, syn Maryśki zostaje wyrzucony z przedszkola, a po jakimś czasie pojawia się diagnoza lekarzy: chłopiec ma autyzm. Maryśka początkowo nie wie, jak odnaleźć się w tej sytuacji, a w Polsce lat 90. nikt nie rozumie tego zaburzenia. Kobieta ma przeciwko sobie również zawziętego sąsiada Feliksa, który – słysząc krzyki dziecka w mieszkaniu – donosi na policję, że ta znęca się nad synem. Maryśka jednak nie poddaje się i postanawia dowiedzieć się jak najwięcej o autyzmie oraz zrobić wszystko, aby jej syn mógł podjąć normalną edukację. Wie bowiem, że chłopiec jest ponadprzeciętnie inteligentny, ale wymaga więcej uwagi i cierpliwości od otoczenia. Rzucając wyzwanie służbie zdrowia i polskiemu systemowi oświaty, Maryśka odnajduje inne matki w podobnej sytuacji, ignorowane przez system. Od tej pory kobieta nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swój cel oraz zapewnić swojemu synowi społeczną akceptację i zrozumienie.

Film otrzymał Złotego Lwa za Najlepszy scenariusz podczas tegorocznego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

 

CYKLE

DKF „Centrum”

05.12 | Szczęśliwy Lazzaro (Lazzaro Felice) | reż. Alice Rohrwacher | Włochy, Francja, Szwajcaria, Niemcy 2018 | 125’

Seanse w każdy poniedziałek o godz. 19:00 | Bilety: 16 zł 

Filmowy Klub Seniorów

06.12 | Maria Callas | reż. Tomv Volf | Francja 2017

Seanse w każdy wtorek o godz. 12:00 | Bilety: 16 zł 

Młodzieżowy Klub Filmowy

6.12 | Do ostatniej kości | reż. Luca Guadagnino | Włochy, USA | 2022

Seanse w każdy pierwszy wtorek miesiąca | godz. 17:00 | Bilety: 16 zł z legitymacją szkolną

informacja prasowa

Wydarzenia w Muzeum Narodowym i oddziałach 28 listopada - 4 grudnia 2022 + Targi Książki

W nadchodzący weekend do Gmachu Głównego Muzeum Narodowego we Wrocławiu zawita Święty Mikołaj akurat w czasie zajęć edukacyjnych dla dzieci! Odbędzie się również wykład z cyklu „Kurs historii sztuki” nt. sztuki romańskiej oraz oprowadzanie kuratorskie po wystawie „Wiwat Muzeum!”. I co jeszcze?

Pocztówka z wystawy "Pasja kolekcjonerska", fot. MNWr.

Muzeum Etnograficzne zaprasza na dwa wydarzenia towarzyszące nowej wystawie „Obrazy do opowiadania” ­– warsztaty tańca intuicyjnego dla dorosłych oraz oprowadzanie kuratorskie z tłumaczeniem na Polski Język Migowy. Zaplanowano też przedświąteczne warsztaty linorytnicze oraz muzyczne spotkanie z Edwardem Braszko i zespołem z Ocic, który jest ciekawą próbą reaktywacji kapeli reemigranckiej Polaków z Bośni i chorwackiej Slawonii.

Od 1 do 4 grudnia Muzeum Narodowe we Wrocławiu na stoisku nr 60 po raz kolejny weźmie udział we Wrocławskich Targach Dobrych Książek. W ofercie tegoroczne nowości – m.in. „Abakanowicz Totalna”, „Eryka i Jan Drostowie. Mistrzowie szkła ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu”, „Fajans z wytwórni europejskich” i wiele innych. Dostępne będą również albumy, takie jak „Willmann. Opus magnum”, „Wyrzeźbiony Wrocław” czy „Panorama Racławicka”. Nie zabraknie cieszących się popularnością publikacji „Skarb Średzki. Trzydziestolecie odkrycia” czy „Malarstwo polskie od baroku do modernizmu”. W sprzedaży będzie również muzealny kalendarz książkowy na 2023 rok, a także torby, plecaki i kosmetyczki. Polecamy!

W Pawilonie Czterech Kopuł odbędzie się spotkanie promocyjne katalogu „Collage – klejone światy”. Zaplanowano również warsztaty: dla dorosłych inspirowane wyklejankami Wisławy Szymborskiej, dla Głuchych oraz dla rodzin z dziećmi ze spektrum autyzmu – obydwa wokół wystawy „Patrząc w strop, czy ostrze gwiazdy już się wwierca”. Odbędą się także dwa wykłady – nt. hiperrealizmu w sztuce współczesnej oraz light artu, czyli sztuki światła w Kalifornii.

Program:

Muzeum Narodowe we Wrocławiu

3.12, g. 11:00

Święty Mikołaj w Muzeum! – zajęcia edukacyjne (z kartami pracy) dla dzieci w wieku 4–12 lat, prowadzenie: Sławomir Ortyl. 

Zbliża się wyjątkowy czas – oczekiwanie na przyjście Świętego Mikołaja! W muzeum pojawi się na kilka dni przed dotarciem do naszych domów. Nie grymaśmy jednak na to jego wcześniejsze pojawienie się. Później, co zupełnie zrozumiałe, nie będzie dysponował wolnym czasem. Czy będzie miał siwą brodę? Co powie dzieciom? I czy przez ostatni rok schudł? A może nadal ma olbrzymi brzuch? Hm… bez brzucha to raczej już nie to. Nie ma co myśleć, trzeba przyjść i się przekonać!

Bilety w cenie 5 zł

Zapisy: edukacja@mnwr.pl lub 71 372 51 48.

Miejsce: Muzeum Narodowego we Wrocławiu

4.12, g. 11:00

Sztuka romańska – wykład dr. Jacka Witkowskiego w ramach cyklu „Kurs historii sztuki”

Słuchacze dowiedzą się, w jaki sposób i w ilu odmianach sztuka późnoantyczna Rzymu wkroczyła w realia estetyki ludów barbarzyńskich, tworzących kraje europejskie w epoce średniowiecza. Prelegent postara się scharakteryzować sztukę romańską, ukazując jej ewolucję od XI do połowy XIII wieku. Przedstawiając sztandarowe przykłady z dziedziny architektury, rzeźby i malarstwa w najważniejszych ośrodkach romanizmu w Italii, południowej Francji, Hiszpanii, Niemiec, ukaże ich wpływy na kształt sztuki w Europie środkowej i północnej sięgający połowy XIII wieku.

Bilety w cenie 10 zł

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, sala 116

4.12, g. 13:00

„Wiwat Muzeum!” – oprowadzanie kuratorskie. Prowadzenie: zespół edukatorów muzealnych MNWr.

Idąc tropem haseł poszczególnych części wystawy: „Czas zatrzymany”, „Przemiany”, „Poruszenie”, „Detal”, „Uratuj mnie”, „Do dzieła!”, „Śmiech”, kuratorzy opowiadać będą m.in. o tym, jaka jest rola muzeum we współczesnym świecie. W niecodziennych kontekstach zostaną zaprezentowane: rzeźba średniowieczna i współczesna, malarstwo nowożytne i współczesne, sztuka ludowa oraz rzemiosło artystyczne.

Wstęp z biletem na wystawy czasowe

Zapisy: edukacja@mnwr.pl lub tel. 71 372 51 48

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Muzeum Etnograficzne

2.12, g. 18:00 

Mowa ciała – warsztaty tańca intuicyjnego dla dorosłych, wydarzenie towarzyszące wystawie „Obrazy do opowiadania”. Prowadzenie: Barbara Przerwa

„Obrazy do opowiadania” zabiorą nas w świat narracji szeroko pojętej. Obraz mówi, kolor krzyczy, linia określa, czarna plama definiuje, detal dopowiada. Pomieszane ze sobą porządki, style, techniki, symbole, przesłania – obrazy w poruszeniu wszelakim rozpędzają fabułę. Sekwencje ruchu krok po kroku opowiadają historie, a ciało ma dużo do powiedzenia. W swobodnej improwizacji odniesiemy się do naszych wrażeń wyniesionych z wystawy. Taniec intuicyjny potraktujemy, jako kolejną formę narracji. Mowa ciała stanie się opowieścią scalającą wątki wystawy z naszymi emocjami i spostrzeżeniami.

Bilety w cenie 10 zł

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl lub 71 344 33 13 

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

3.12, g. 15:00 

„Obrazy do opowiadania” – oprowadzanie po wystawie w PJM. Spotkanie dla Głuchych z tłumaczeniem na Polski Język Migowy, prowadzenie: Olga Budzan oraz tłumaczka Agata Mazieńczuk

Najnowsza wystawa czasowa w Muzeum Etnograficznym pozwala doświadczyć tego, w jaki sposób obrazy opowiadają historie. Obejrzeć na niej można prace profesjonalne i amatorskie reprezentujące różne nurty, powstałe od XVI do XXI w. Wielkie historie zderzają się z tymi osobistymi.

Bilet wstępu do muzeum w specjalnej cenie 3 zł, udział w zajęciach jest bezpłatny

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl lub 71 344 33 13 

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

3.12, g. 17:00 

Nowa kapela reemigrancka – Spotkanie z Edwardem Braszko i zespołem z Ocic

Polacy z Bośni i chorwackiej Slawonii przyjechali na Dolny Śląsk w 1946 r. jako reemigranci po ok. 50 latach spędzonych na Bałkanach. Tradycja muzyczna tej grupy osadników cechowała się charakterystycznym stylem gry i instrumentarium, wykorzystującym zarówno bałkańskie tamburice, jak i inne instrumenty typowe dla reemigranckiego składu mieszanego – skrzypce, akordeon, baraban. Skład mieszany jest wynikiem nakładających się wpływów muzycznych – melodii i tańców oraz pieśni dawnej Galicji i Wołynia (skąd przybyli do Bośni potomkowie reemigrantów), wpływów muzyki poznanej już na południu Europy i praktykowania jej np. na weselach u serbskich i chorwackich sąsiadów, jak i powojennych praktyk zespołów ludowych działających na terenie Dolnego Śląska.

O tym ciekawym dziedzictwie i udanej próbie reaktywacji kapeli reemigranckiej w Ocicach opowie muzykant Edward Braszko. Wraz z kapelą i zespołem śpiewaczym zaprezentuje też przykłady muzyczne.

Wstęp wolny

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

4.12, g. 12:00 

Przed Bożym Narodzeniem: turonie i gwiazdorzy w linoryty cie – warsztaty linorytnicze Edyty Białackiej dla dzieci w wieku 7–12 lat, wydarzenie w ramach cyklu „ETNO w południe”

Za pomocą dłuta i przy wsparciu fachowca uczestnicy spotkania przygotują linoryt z wizerunkiem kolędników i maszkar kolędniczych.

Bilety w cenie 5 zł

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl lub 71 344 33 13 

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

2.12, g. 16:00

Wisława Szymborska – sztuka korespondencji. Warsztaty dla dorosłych w ramach cyklu „Estetyka fragmentu”, towarzyszące wystawie „Collage – klejone światy”. Prowadzenie: Agata Iżykowska-Uszczyk

Wyklejanki, bo tak określała je Wisława Szymborska, będą stanowiły dla nas punkt wyjścia do rozważań o relacji słowa i obrazu. Jaką siłę mają komunikaty słowne, a jaką wizualne? I jak zwykle nie zabraknie działań praktycznych.

Bilety w cenie 10 zł

Zapisy: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub tel. 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

3.12, g. 12:00

Miganie przeszłości – warsztaty w PJM. Warsztaty dla Głuchych z tłumaczeniem na Polski Język Migowy. Prowadzenie: Agata Iżykowska-Uszczyk, tłumaczenie: Elżbieta Resler

Spotkanie wokół instalacji Piotra Skiby „Patrząc w strop, czy ostrze gwiazdy już się wwierca” połączone z oprowadzaniem po wystawie kolekcji XX i XXI wieku.

Bilet wstępu do muzeum w specjalnej cenie 3 zł, udział w zajęciach jest bezpłatny

Zapisy: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub tel. 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

3.12, g. 14:00

Oświeć mnie! – warsztaty Agaty Iżykowskiej-Uszczyk dla rodzin z dziećmi ze spektrum autyzmu, towarzyszące instalacji Piotra Skiby „Patrząc w strop, czy ostrze gwiazdy już się wwierca”

informacja prasowa

"Idę w świat i trwam". Obrazy Jacka Malczewskiego z Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki

Dziś w Muzeum Narodowym w Poznaniu otwarto wystawę obrazów Jacka Malczewskiego z Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki. Jest ona  gestem pomocy i solidarności w ochronie dziedzictwa. Ekspozycja potrwa do 31 marca 2023 roku.

Jacek Malczewski, "Chrystus i Samarytanka", 1912,
wystawa "Idę w świat i trwam",
Muzeum Narodowe w Poznaniu

„Mamy obowiązek chronić dziedzictwo kulturowe, będące świadectwem przeszłości, ale i nośnikiem pokoju dla przyszłości – oznajmiła Audrey Azoulay, dyrektor generalna UNESCO. 

Niszczenie przez Rosjan dzieł sztuki, świątyń czy miejsc pamięci to jawne pogwałcenie „Konwencji haskiej o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego”, ratyfikowanej w 1954 r. Dewastowanie obiektów o wadze historycznej i artystycznej oficjalnie zalicza się do zbrodni wojennych. Stanowi ono krzywdę wyrządzoną dziedzictwu kulturowemu nie tylko Ukrainy, lecz także całej ludzkości, bowiem – jak podaje każdy naród ma swój udział w kształtowaniu kultury światowej.

Wystawa "Idę w świat i trwam. Obrazy Jacka Malczewskiego z Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki"  jest gestem pomocy i solidarności w ochronie dziedzictwa. Twórczość Jacka Malczewskiego będąca świadectwem i krytyczną analizą burzliwej i dramatycznej historii Polski, współcześnie staje się świadkiem (doświadczającym) barbarzyństwa wojny. Symbolicznie podróż tych obrazów jest jak wojenna tułaczka w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia, jak Ukraińscy uchodźcy.

Twórczość Malczewskiego, jako sztuka auto refleksyjna, podszyta nierzadko ironią, dystansem, humorem opowiada nie tylko o historii, ale i o roli miejsc i powinności artysty uwikłanego w złożony splot odniesień wobec tego co było, co jest i co będzie. Główną osią narracyjną nie jest jednak opowieść o romantycznych, czy symbolicznych interpretacjach sztuki Jacka Malczewskiego, a przypomnienie i ukazanie jak bardzo współcześnie są aktualne pytania które artysta zadawał sobie i innym. Nie odbierając  godności sztuce Mistrza, a podkreślając znaczenie dziedzictwa, którym się opiekujemy i zachowujemy dla przyszłych pokoleń. Jego wartość widziana jako części naszej tożsamości i dziedzictwa – także światowego, wartości, która w obliczu wojny może zostać wzięta w nawias, ukryta, zniszczona…

Wystawa będzie opowiadać o kruchości dziedzictwa oraz jego wartości, przedstawiona  jako opowieść o solidarności, o pracy muzealnika, artysty w czasie wojny, o ratowaniu dziedzictwa, o tym czym jest dziedzictwo oraz co i z jakich powodów należy chronić. Są to znaczenia które jeszcze mocniej uwypuklają się w obliczu wojny.

Tytuł wystawy zaczerpnięty został z wiersza Reinera Maria Rilkego. Odnosi się on do tego co ruchome, kruche i niepewne, ale i do tego co wieczne i ważne. Drugim utworem spinającym klamrą narrację wystawy jest wiersz Wisławy Szymborskiej "Koniec i początek".

Po każdej wojnie

ktoś musi posprzątać

Jaki taki porządek

sam się przecież nie zrobi.

informacja prasowa

"Idę w świat i trwam" - po wystawie Jacka Malczewskiego w Muzeum Narodowym w Poznaniu oprowadza kurator Paweł Napierała

Pokazać inaczej. Paweł Napierała o wystawie prac Jacka Malczewskiego w Muzeum Narodowym w Poznaniu/wywiad/

Odsłonięcie tablicy upamiętniającej współpracę maestry Elżbiety Sikory z NFM (2.12.2022, godz. 18.15)

Zespół NFM serdecznie zaprasza na uroczyste odsłonięcie tablicy upamiętniającej współpracę maestry Elżbiety Sikory z Narodowym Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu. Wydarzenie odbędzie się w piątek, 2 grudnia 2022 roku, o godz. 18.15 na placu Wolności przed NFM. Tego samego dnia o godz. 19.00 w Sali Głównej NFM maestro Pascal Rophé wraz z NFM Filharmonią Wrocławską wykonają Koncert oliwski na organy i orkiestrę artystki.

Elżbieta Sikora, fot. B. Barczyk

Wykonawcy:

Pascal Rophé – dyrygent

Mari Fukumoto – organy

NFM Filharmonia Wrocławska

Program:

P. Dukas Uczeń czarnoksiężnika

E. Sikora Koncert oliwski na organy i orkiestrę

***

H. Berlioz Symfonia fantastyczna op. 14

Biogram maestry Elżbiety Sikory dostępny jest na stronie artystki:

https://elzbietasikora.com/biografia/.

informacja prasowa

Zapraszam do lektury wywiadu z Elżbietą Sikorą (pod tym linkiem).

Retransmisja wyjątkowego koncertu rocznicowego na antenie radiowej Dwójki

29 listopada Program 2 Polskiego Radia zaprasza na retransmisję koncertu w 140. rocznicę urodzin Karola Szymanowskiego i w roku pogrzebu Krzysztofa Pendereckiego. W programie utwory Cherubiniego, Szymanowskiego, Pendereckiego, oraz Schumanna. Koncert Izraelskiej Opery i Instytutu Adama Mickiewicza w „Filharmonii Dwójki” o godz. 19.30 na antenie radiowej Dwójki.     

Gmach Opery w Tel AvivieFoto: Roman Yanushevsky/Shutterstock

29 listopada w 140. rocznicę urodzin Karola Szymanowskiego i w roku pogrzebu Krzysztofa Pendereckiego radiowa Dwójka zaprosi słuchaczy na retransmisję koncertu Izraelskiej Opery i Instytutu Adama Mickiewicza, który odbył się 5 listopada br.  

W programie koncertu Luigi Cherubini Agnus Dei i Dies irae z Requiem, Krzysztof Penderecki Kadisz (izraelskie prawykonanie), Karol Szymanowski Słopiewnie op. 46 bis (izraelskie prawykonanie), Robert Schumann Koncert fortepianowy a-moll op. 54. 

Wykonanie:  Iwona Hossa – sopran, Shai Abramson – kantor, Sławomir Holland – narrator, Garrick Ohlsson – fortepian, Chór Męski Filharmonii Krakowskiej, Israel Camerata Jerusalem, Avner Biron – dyrygent. 

Karol Szymanowski – kompozytor, pianista, pedagog i pisarz, to jeden z najwybitniejszych polskich twórców. W swoich dziełach nie stronił od ludowości. Ważny w jego życiu był kontakt z Tatrami i góralszczyzną. W 1921 roku kompozytor ukończył cykl pieśni "Słopiewnie" do słów Juliana Tuwima. 

Szymanowski zmarł 29 marca 1937 roku w szwajcarskiej Lozannie. Za swoją twórczość muzyczną o wiekopomnym znaczeniu dla kultury polskiej i ogólnoświatowej prezydent Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie, 2 kwietnia 1937 roku, Wielką Wstęgę Orderu Odrodzenia Polski.

Retransmisja  koncertu w Programie 2 Polskiego Radia we wtorek, 29 listopada, o godz. 19.30 w „Filharmonii Dwójki”.

informacja prasowa

Mistrzowie Kina Hiszpańskiego | przegląd w Kinie Nowe Horyzonty

Mistrzowie z kraju Don Kichota powracają! Kino Nowe Horyzonty wspólnie z Fundacją AVA Arts zaprasza na przegląd filmowy "Mistrzowie Kina Hiszpańskiego | Obras Maestras", przybliżający nieznane szerokiej publiczności arcydzieła hiszpańskiej kinematografii.  

Klasyka kina hiszpańskiego – kino wciąż aktualne i odkrywane na nowo

Osią tematyczną tegorocznego programu, w którym prezentowane są filmy od lat 40. po 70. XX wieku. będzie granica – granica człowieczeństwa i moralności, granica między jawą a snem, rzeczywistością a marzeniem. Ambitne filmy kręcone w trudnych czasach dyktatury Franco w Hiszpanii i na emigracji do dziś zaskakują aktualnością, przenikliwością analizy społecznej, śmiałością podejmowanych tematów, a także, a może przede wszystkim – badaniem granic możliwości kina jako sztuki, która opowiada o ludzkiej kondycji.

Saura, Buñuel i inni

Wśród najpopularniejszych twórców kina hiszpańskiego, którego nie może zabraknąć w programie przeglądu jest Luis Buñuel. W tegorocznej edycji na dużym ekranie zobaczymy odrestaurowaną kopię filmu „Anioł Zagłady”, w którym mistrz surrealizmu przygląda się upadającej hiszpańskiej burżuazji, bezlitośnie obnażając arbitralność i sztuczność reguł, jakie sama sobie narzuca. Nie zabraknie też Carlosa Saury, którego „Polowanie”, nagrodzone Srebrnym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie, zaskakuje aktualnością mistrzowskiej metafory na temat skutków wojny i przemocy.

Obok tych dwóch wielkich nazwisk widzowie będą mogli poznać dzieła reżyserów mniej znanych w Polsce, jak Víctor Erice, który mimo tylko trzech tytułów w swojej filmografii zapisał się w historii hiszpańskiego kina jako jeden z najwybitniejszych artystów X Muzy. W ramach przeglądu zostanie zaprezentowany jeg „Duch roju” – wizualnie porywająca, poetycka opowieść o dzieciństwie i utracie niewinności, którą będzie można obejrzeć po rekonstrukcji cyfrowej. Po raz pierwszy widzowie w Polsce zobaczą na ekranie „Linię życia” w reżyserii Edgara Neville’a – film z 1945 roku to lekka humorystyczna medytacja nad rolą przypadku w życiu, wyprzedzająca o wiele lat słynny film Krzysztofa Kieślowskiego. 

Wrocławska odsłona przegląd Mistrzów Kina Hiszpańskiego odbędzie się w dniach 2-4 grudnia w Kinie Nowe Horyzonty. 

Program

2.12 (piątek) | 19:00

„Duch Roju”

Przed seansem wyemitujemy prelekcję online nagraną przez reżyserkę Carlę Simón, laureatkę Złotego Niedźwiedzia za film „Alcarràs”.

3.12 (sobota) | 18:00

„Polowanie”

Prelekcję przed seansem wygłosi kulturoznawca Stanisław Abramik.

3.12 (sobota) | 20:15

„Anioł Zagłady”

Prelekcję przed seansem wygłosi krytyk filmowy Adam Kruk.

4.12 (niedziela) | 18:00

„Linia życia”

Prelekcję przed filmem wygłosi iberystka, prezeska Ava Arts Foundation Joanna Bardzińska.

Na piątą edycję przeglądu Mistrzowie Kina Hiszpańskiego zaprasza Ambasada Królestwa Hiszpanii w Polsce, Turespaña oraz Instytut Cervantesa w Warszawie i Instytut Cervantesa w Krakowie. 

informacja prasowa

Kino Północy: cykl pokazów we współpracy z Muzeum Narodowym w Warszawie

W trakcie tegorocznej edycji Nowych Horyzontów sprowadziliśmy Daleką Północ do Wrocławia. W ramach cyklu "Białe noce", przez pryzmat filmu, muzyki i sztuk wizualnych, przyglądaliśmy się krainie jednocześnie odległej i bliskiej, z pozoru łagodnej, ale podskórnie dzikiej i nieokiełznanej. Na przełomie 2022 i 2023 roku zapraszamy do dalszej eksploracji tego niezwykłego świata, którą mamy przyjemność poprowadzić wspólnie z Muzeum Narodowym w Warszawie. 

29 listopada o godz. 18:00 – pokazem filmu Godland Hlynura Pálmasona – rozpoczniemy cykl "Kino Północy", towarzyszący wystawie "Przesilenie. Malarstwo Północy 1880–1910". Karnety oraz bilety na pojedyncze seanse dostępne są już w kasach Muzeum oraz online.

Filmowe podróże do Islandii, Szwecji, Finlandii, Norwegii i Danii

W programie "Kina Północy" znalazło się 5 filmów, które zostaną zaprezentowane w przestrzeni MNW od listopada 2022 do lutego 2023.

Hlynur Pálmason przeprowadzi nas przez zimne strumienie, nagie skały i szmaragdowe mchy Islandii, opowiadając w canneńskim przeboju Godland (w kinach od 13 stycznia, dystrybucja w Polsce: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty) perfekcyjnie sfilmowaną historię o samotności i wierze. Na Północy Bóg jest najbliżej człowieka. A może najdalej? Surowa i oszałamiająca przyroda jest dla mieszkańców Północy i tamtejszych filmowców źródłem poczucia wolności, jak w legendarnych, nominowanych do Oscara Dzieciach natury Friðrika Þóra Friðrikssona. Jest również inspiracją dla zjawiskowej sztuki, którą są niezwykłe hafty Britty Marakatt-Labby, bohaterki hipnotyzującego Historjá – szwy dla Laponii Thomasa Jacksona.

Kino skandynawskie to nie tylko poezja i sztuka na wielkim ekranie, lecz również eksperymenty i prowokacje. W nagrodzonym w Wenecji fińskim Niewidomym człowieku, który nie chce obejrzeć „Titanica” Teemu Nikki portretuje heroiczną podróż osoby częściowo sparaliżowanej i niewidomej. Unikalna strona wizualna filmu – zamglona, niewygodna, rozedrgana – w fascynujący sposób próbuje oddać świat, którego główny bohater (nie)widzi. Przebój tegorocznego festiwalu w Cannes Chora na siebie Kristoffera Borgliego pokazuje w kostiumie skandynawskiego, gorzko-absurdalnego humoru, stan mentalny współczesnych, wielkomiejskich trzydziestolatków. Dla głównej bohaterki jej ciało staje się polem do niemądrych eksperymentów, które mają zwrócić na nią uwagę chłopaka – artysty–narcyza, jak i całego społeczeństwa. Borgli w przewrotny sposób kreśli portret pokolenia, które cierpi na samotność i niedocenienie.

Kuratorem cyklu Kino Północy jest Marcin Pieńkowski, dyrektor MFF Nowe Horyzonty.

Harmonogram pokazów

29 listopada 2022, godz. 18.00

2 grudnia 2022, godz. 20.00

Godland (Vanskabte Land), reż. Hlynur Pálmason, Dania, Islandia, Francja, Szwecja 2022, 143’

pokaz przedpremierowy (dystrybucja: Stowarzyszenie Nowe Horyzonty)

13 grudnia 2022, godz. 18.00

16 grudnia 2022, godz. 20.00

Niewidomy człowiek, który nie chce obejrzeć „Titanica” (The Blind Man, Who Did Not Want to See Titanic / Sokea mies joka ei halunnut nähdä Titanicia), reż. Teemu Nikki, Finlandia 2021, 82’

10 stycznia 2023, godz. 18.00

13 stycznia 2023, godz. 20.00

Dzieci natury (Börn náttúrunnar), reż. Friðrik Þór Friðriksson, Islandia 1991, 82’

24 stycznia 2023, godz. 18.00

27 stycznia 2023, godz. 20.00

Historjá – szwy dla Laponii (Historjá – Stitches for Sapmí / Historjá – Stygn för Sapmí), reż. Thomas Jackson, Szwecja 2022, 89’

7 lutego 2023, godz. 18.00

10 lutego 2023, godz. 20.00

Chora na siebie (Sick of Myself / Syk Pike), reż. Krisstofer Borgli, Norwegia, Szwecja, 95’

informacja prasowa

 

Premiera cz.II słuchowiska "Adam Mickiewicz w Pałacu w Śmiejowie" w radiowej Trójce

 Program 3 Polskiego Radia zaprasza na premierę części II słuchowiska „Adam Mickiewicz w Pałacu w Śmiełowie” autorstwa i w reżyserii Tomasza Mana. Na „Scenie Teatralnej Trójki” usłyszymy aktorskie znakomitości: Marię Pakulnis, Andrzeja Mastalerza i Małgorzatę Rożniatowską. Emisja w najbliższą niedzielę, 27 listopada, na antenie radiowej Trójki. Początek o godz. 22.05.

W niedzielę, 27 listopada o godz. 22.05 na antenie radiowej Trójki odbędzie się premiera części II słuchowiska „Adam Mickiewicz w Pałacu w Śmiełowie” Tomasza Mana.

Akcja toczy się po wojnie w 1947 roku, kiedy to do dewastowanego pałacu Gorzeńskich oraz Chełkowskich przyjeżdża przedwojenna właścicielka posiadłości - Maria Chełkowska, która nie godzi się, by pałac popadł w ruinę, zacierając ślady, jakie pozostawił w nim Adam Mickiewicz. Poeta (o czym opowiadała cz. I słuchowiska wyemitowana na antenie Trójki 13 listopada) zatrzymał się w Śmiełowie, próbując przedostać się przez pobliską granicę między zaborami do Królestwa Polskiego, z zamiarem przyłączenia się do powstania listopadowego. Powstanie upada, a Mickiewicz powraca na emigrację. 

Więcej do  (nieistniejącej na mapie) Polski nie przyjechał, ale epizod wielkopolski wpłynął na dwa jego największe dzieła: „Dziady cz. III” oraz „Pana Tadeusza”.

Obsada: Maria Pakulnis (przedwojenna właścicielka pałacu – Maria Chełstowska), Andrzej Mastalerz (mężczyzna) i Małgorzata Rożniatowska (garderobiana).

Słuchowisko stanowi jeden z elementów obchodów Roku Romantyzmu Polskiego. Cz. II słuchowiska została zarejestrowana w pałacu w Śmiełowie oraz w przypałacowym parku 11 listopada.

„Adam Mickiewicz w Pałacu w Śmiełowie”; autorstwo i reżyseria – Tomasz Man; reżyseria dźwięku – Andrzej Brzoska; muzyka – Marek Otwinowski.  

Słuchowisko powstało we współpracy z Instytutem Książki. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

informacja prasowa

Koncert laureatów 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Narodowym Forum Muzyki

Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy im. Henryka Wieniawskiego jest najstarszym tego typu wydarzeniem na świecie i od lat wzbudza ogromne zainteresowanie melomanów oraz miłośników brzmienia skrzypiec. Tego wieczoru w Sali Głównej wystąpią laureaci tegorocznej odsłony konkursu, wykonując wybrane wielkie koncerty skrzypcowe wraz z towarzyszeniem NFM Filharmonii Wrocławskiej pod dyrekcją Marka Wroniszewskiego. W repertuarze znalazły się także kompozycje dwóch polskich twórców: Karola Szymanowskiego oraz Ludomira Różyckiego, których prywatnie łączyły więzi przyjaźni.

materiały prasowe NFM

Nokturn i Tarantella op. 28 Karola Szymanowskiego to dzieło należące do lżejszego nurtu w twórczości tego kompozytora. W oryginale przeznaczone było na skrzypce i fortepian. Jest to pastisz popularnych w XIX wieku wirtuozowskich utworów będących stylizacją muzyki cygańskiej i włoskiej. Pierwsza z części dyptyku zachwyca zwrotami charakterystycznymi dla muzyki wschodu, tarantella z kolei – niezwykle efektowną żywiołowością. Pomimo licznych nawiązań stylistycznych, wspólnym mianownikiem obydwu ogniw jest nowatorski język dźwiękowy Szymanowskiego. W 1937 roku Grzegorz Fitelberg opracował kompozycję na obsadę orkiestry symfonicznej i w tej odsłonie zabrzmi ona podczas koncertu.

Scherzo symfoniczne Stańczyk Ludomira Różyckiego powstało w 1904 roku, a inspiracją do jego stworzenia był portret słynnego królewskiego błazna pędzla Jana Matejki. Dzieło odznacza się niezwykle barwną instrumentacją i wyraźnie nawiązuje do późnoromantycznej stylistyki utworów Richarda Wagnera oraz Richarda Straussa. Zajmuje ono istotne miejsce w dorobku twórczym Różyckiego, bowiem to właśnie nim zadebiutował jako kompozytor.

Po zakończeniu piątkowego koncertu zapraszamy zapraszamy Państwa na spotkanie z laureatkami 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, podczas którego na poziomie 0 przy Księgarni Niskie Łąki artystki będą rozdawać autografy.

Program:

K. Szymanowski Nokturn i Tarantella op. 28 (oprac. G. Fitelberg)

J. Brahms Koncert skrzypcowy D-dur op. 77**

***

L. Różycki Stańczyk – scherzo symfoniczne op. 1

H. Wieniawski II Koncert skrzypcowy d-moll op. 22*

informacja prasowa

89. rocznica urodzin Krzysztofa Pendereckiego na antenie radiowej Dwójki

23 listopada Program 2 Polskiego Radia zaprasza na wyjątkową transmisję koncertu z Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Będzie to wieczór poświęcony 89. rocznicy urodzin Krzysztofa Pendereckiego – jednego z najwybitniejszych kompozytorów w historii polskiej i światowej muzyki. W tym dniu, z okazji jubileuszu słynnego kompozytora, Program 2 Polskiego Radia przypomni jego twórczość. 

Krzysztof PendereckiFoto: PAP/Ludek Perina

23 listopada w 89. rocznicę urodzin Krzysztofa Pendereckiego radiowa Dwójka wszechstronnie przedstawi jego postać i dokonania.

W środę o godz. 11.10 będzie można usłyszeć VII Symfonię A-dur op. 92 Ludwiga van Beethovena w wykonaniu Müncher Philharmoniker pod batutą Krzysztofa Pendereckiego.

O 12.05 na antenie Programu 2 Polskiego Radia zabrzmi jego III Kwartet smyczkowy „Kartki z niezapisanego dziennika”, który nawiązując do klasycznej formy kameralnej, przywołuje reminiscencje dzieciństwa spędzonego w wielokulturowej przed wojną, rodzinnej Dębicy. W utworze pojawia się m.in. melodia huculska, którą grywał na skrzypcach jego ojciec. Jest to jedno z najbardziej refleksyjnych i poruszających dzieł tego twórcy (wyk. Kwartet Śląski). Obok Kwartetu pojawi się Intermezzo na 24 instrumenty smyczkowe, skomponowane przez wówczas czterdziestoletniego kompozytora, które cechuje niezwykła wirtuozeria i szczególna kolorystyczna aura (wyk. Sinfonia Varsovia, dyr. Krzysztof Penderecki). 

Tego samego dnia, w „Filharmonii Dwójki” o godz. 19.00 transmisja koncertu z Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, który jest upamiętnieniem 89. rocznicy urodzin Krzysztofa Pendereckiego. Utwór Powiało na mnie morze snów… Pieśni zadumy i nostalgii na sopran, mezzosopran, baryton, chór i orkiestrę  to cykl pieśni do wierszy wybitnych polskich poetów, ujętych w formę tryptyku autorstwa kompozytora. W pierwszej części zatytułowanej Ogród zaklęty odnaleźć można m.in. wiersze Kazimierza Wierzyńskiego, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, Stanisława Korab-Brzozowskiego i Kazimierza Przerwy-Tetmajera. Co mówi noc – to druga część, która powstała w oparciu o wiersze Staffa, Wata i Micińskiego. Ostatnią część dzieła wieńczy Adagio-Requiem z akordami z  Sonaty b-moll op. 35 Fryderyka Chopina. Wiersz Norwida Fortepian Szopena umieszczony w tej części na zasadzie motywu przewodniego stanowi sedno całego utworu, skomponowanego w Roku Chopinowskim na 200-lecie urodzin kompozytora.

Wykonanie: Iwona Hossa (sopran), Anna Bernacka (mezzosopran), Mariusz Godlewski (baryton), Maciej Tworek (dyrygent), Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego – Opera Narodowej. 

fot. Mirosław Pietruszyński, CC BY-SA 4.0

Krzysztof Penderecki urodził się 89 lat temu w Dębicy. W wieku 6 lat zaczął uczyć się gry na fortepianie. Należące do ojca skrzypce stały się jednak najsilniejszą muzyczną inspiracją. Nauce gry na tym instrumencie towarzyszyły pierwsze próby komponowania własnych utworów. Jednak prawdziwe studia kompozytorskie Krzysztof Penderecki podjął pod kierunkiem Franciszka Skołyszewskiego, który wdrożył go w podstawy kontrapunktu i technik kompozytorskich. 

Krzysztof Penderecki za swoją twórczość uzyskał wiele prestiżowych nagród, m.in. nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Tren „Ofiarom Hiroszymy”. W 1992 roku za skomponowaną na zamówienie prezydenta Francji Francois Miternada IV Symfonię „Adagio” kompozytor otrzymał przyznawaną przez Uniwersytet w Louisville nagrodę Grawemeyera. Był uhonorowany licznymi odznaczeniami państwowymi – polskimi i zagranicznymi -  m.in. Orderem Orła Białego.  

Transmisja koncertu w Programie 2 Polskiego Radia w środę , 23 listopada, o godz. 19.00 w „Filharmonii Dwójki”.

informacja prasowa

„Doppelgänger. Sobowtór" – zobacz teaser nowego filmu Jana Holoubka!

Jan Holoubek nie zwalnia tempa. Po doskonale przyjętym debiucie fabularnym „25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy” i światowym sukcesie serialu „Wielka woda” przygotowuje się do premiery kolejnego pełnometrażowego filmu. 

DOPPELGANGER, fot_Jaroslaw Sosinski

Jego „Doppelgänger. Sobowtór” poruszy tematykę tożsamości. Czy można zatracić poczucie tego, kim się jest naprawdę? Czy udając kogoś innego, można poczuć coś prawdziwego? Premiera produkcji TVN Warner Bros. Discovery zaplanowana jest na 24 lutego 2023, a już dziś prezentujemy teaser.

To historia dwóch mężczyzn, którzy z zupełnie różnych pobudek poszukują swojej tożsamości. Przez dłuższy czas nie wiedzą o swoim istnieniu, a są nierozerwalnie złączeni od samego początku. Jeden drugiemu ukradł tożsamość, drugi jej poszukuje, jednak to ten pierwszy orientuje się, że właściwie nie wie kim jest i że się zatracił w udawaniu kogoś innego – opowiada o filmie Jan Holoubek.

Główne role w filmie reżyser powierzył Jakubowi Gierszałowi i Tomaszowi Schuchardtowi. Film przenosi widzów w czas przełomu lat 70-tych i 80-tych, a jego akcja rozgrywa się po dwóch stronach żelaznej kurtyny równocześnie. Hans (Gierszał) żyje w tętniącym życiem Strasburgu, korzystając z możliwości, jakie daje Zachód, wtapia się w lokalną społeczność jednocześnie prowadząc działalność szpiegowską, natomiast Bitner (Schuchardt) mieszka w Sopocie, angażuje się w działalność „Solidarności” i prowadzi spokojne, rodzinne życie. Z pozoru ich losy są zupełnie inne, jednak łączy ich przeszłość oraz konieczność zmierzenia się z własnymi słabościami i namiętnościami.

DOPPELGANGER, fot_Jaroslaw Sosinski

 „Doppelgänger. Sobowtór” to produkcja międzynarodowa z dużym rozmachem realizacyjnym. Na ekranie u boku Jakuba Gierszała, Tomasza Schuchardta zobaczymy między innymi Wiktorię Gorodeckają Katarzynę Herman i Andrzeja Seweryna, a także zagraniczne gwiazdy - Emily Kusche, Joachim Raaf, Nathalie Richard i Jessica McIntyre. Zdjęcia do filmu odbywały się w lokacjach w Warszawie, Wrocławiu, Gdyni, Gdańsku, Sopocie, Bydgoszczy, Toruniu. 

Producentka Anna Waśniewska tak mówi o projekcie: Współpraca Wschodu z Zachodem, zakazana namiętność Niemki (Emily Kusche) do Polaka (Jakub Gierszał), ryzykowne operacje śledcze – efekty kreacji aktorskich w realiach lat 70. i 80. będziemy oglądać już w następnym roku. Nathalie Richard, Joachim Raaf, Jessica McIntyre to aktorzy, którzy wystąpili u boku polskiej obsady, którą znamy i podziwiamy. Ponad 40 dni zdjęciowych, prawie 70 obiektów, około dwóch tysięcy statystów – wszystko po to, by stworzyć odpowiednią scenerię dla niezwykłej historii wyreżyserowanej przez Jana Holoubka, który już nieraz udowodnił, że potrafi wzbudzać głębokie emocje u widzów.

*****

Hans (Jakub Gierszał) i Jan Bitner (Tomasz Schuchardt) żyją oddzieleni od siebie żelazną kurtyną. Hans pracuje w urzędzie w Strasburgu, wiedzie spokojne, wręcz monotonne życie. Bitner to polski patriota, zaangażowany w sprawy „Solidarności” i walkę o wolną Polskę. Razem z rodziną mieszka w Sopocie. Z pozoru ich życie jest zupełnie różne, jednak jest pewien szczegół, który połączył ich życiorysy na zawsze. Obaj będą musieli odpowiedzieć sobie na bardzo ważne pytania dotyczące swojej tożsamości.

Jan Holoubek jest jednym z najbardziej uznanych reżyserów młodego pokolenia, jego debiutancki film fabularny „25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy” zdobył wiele nagród i uznanie krytyków. Reżyser i tym razem inspiruje się prawdziwymi historiami. Producentem filmu jest TVN Warner Bros. Discovery, to kolejna współpraca z reżyserem. 

DOPPELGANGER, fot_Jaroslaw Sosinski

DOPPELGÄNGER. SOBOWTÓR

Gatunek: dramat / thriller psychologiczny

Produkcja: Polska 2023

Producent: TVN Warner Bros. Discovery, dofinansowanie: POLSKI INSTYTUT SZTUKI FILMOWEJ

Zdjęcia: Bartłomiej Kaczmarek („25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy”, „Rojst”, „Rojst ’97”, „Wielka Woda”)

Reżyseria: Jan Holoubek („25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy”, „Rojst”, „Rojst ’97”, „Wielka Woda”)

Obsada:

Jakub Gierszał, Tomasz Schuchardt, Andrzej Seweryn, Wiktoria Gorodeckaja, Katarzyna Herman, Sławomira Łozińska, Krzysztof Dracz, Adam Ferency, Zofia Stafiej, Emily Kusche, Nathalie Richard, Joachim Raaf, Jessica McIntyre

 

Scenariusz: Andrzej Gołda, współpraca: Jan Holoubek

Scenografia: Marek Warszewski

Reżyseria obsady: Żywia Kosińska

Kostiumy: Weronika Orlińska

Charakteryzacja: Mirela Zawiszewska

Montaż: Rafał Listopad

Kierownik produkcji: Tomasz Parnowski

Producent: Anna Waśniewska

Dystrybucja: NEXT FILM

informacja prasowa

NFM I Miesiąc z Międzynarodowym Festiwalem Wratislavia Cantans w Mezzo TV

Narodowe Forum Muzyki serdecznie zaprasza do obejrzenia oraz wysłuchania specjalnego cyklu emisji koncertów i filmów krótkometrażowych w telewizji MEZZO poświęconych Międzynarodowemu Festiwalowi Wratislavia Cantans i Narodowemu Forum Muzyki.

Francuska telewizja, która była patronem medialnym tegorocznej edycji festiwalu i specjalizuje się w międzynarodowej promocji artystów z dziedzin muzyki klasycznej, jazzu i tańca, we współpracy z Narodowym Forum Muzyki zrealizowała nagrania, które już wkrótce zostaną zaprezentowane całemu światu.

Cykl rozpocznie się w sobotę, 26 listopada 2022 i obejmie trzy koncerty:

• Completorium Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego w wykonaniu Wrocław Baroque Ensemble pod  dyrekcją maestra Andrzeja Kosendiaka zarejestrowany w Sali Głównej NFM,
•  Il viaggio dei Bassano w wykonaniu maestra Giovanniego Antoniniego i muzyków Il Giardino Armonico,
•  Ciało i dusza w wykonaniu Il Giardino Armonico pod batutą maestra Giovanniego Antoniniego.

Zapowiedzi oraz terminy poszczególnych emisji koncertowych na antenie Mezzo oraz Mezzo Live HD można zobaczyć klikając na poniższe linki:

Wrocław Baroque Ensemble, Andrzej Kosendiak: Gorczycki | mezzo.tv,

Il Giardino Armonico, Giovanni Antonini: Body and Soul | mezzo.tv,

Giovanni Antonini and Il Giardino Armonico: Il viaggio dei Bassano | mezzo.tv.

Przed i po każdym z koncertów emitowany będzie również premierowy film z cyklu Mezzo Backstage i Mezzo Voce. W pierwszym Andrzej Kosendiak, dyrektor Narodowego Forum Muzyki we Wrocławiu, jako gospodarz instytucji oprowadzi nas po niedostępnych dla publiczności miejscach NFM. 

W drugim Giovanni Antonini, dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans, opowie o inspiracjach i genezie emitowanych koncertów, a także podzieli się swoimi refleksjami na temat muzyki.

Tymczasem zapraszamy do obejrzenia zwiastuna promującego cały cykl:

NFM w Mezzo TV

Relację z 57. Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans można znaleźć pod tym linkiem.

Wydarzenia w Muzeum Narodowym i oddziałach 21-27 listopada 2022

W nadchodzący weekend w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego we Wrocławiu zaplanowano m.in. spacer tematyczny szlakiem Adama Mickiewicza, z okazji obchodów Roku Romantyzmu Polskiego, który odbędzie się dokładnie w dniu 167. rocznicy śmierci Wieszcza. Odbędą się również dwa wykłady na temat sztuki bizantyńskiej oraz roli współczesnych muzeów. W Muzeum Etnograficznym będzie można posłuchać wykładu o życiu i działalności o. Nikolausa von Lutterottiego, ostatniego przeora zgromadzenia benedyktynów w Krzeszowie oraz uczestniczyć w warsztatach linorytniczych. Pawilon Czterech Kopuł zaprasza na dyskusję „Artyści w czasach wyjątkowych” – spotkanie inspirowana instalacją Piotra Skiby 

"Historia Apolla i Dafne" Abrahama Bloemaerta, MNWr.
fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Muzeum Narodowe we Wrocławiu

26.11, g. 11:00

Skrój strój – zajęcia plastyczne dla rodzin z dziećmi w wieku 6–12 lat z Ukrainy w ramach cyklu „Radość ze sztuki”. Prowadzenie: Karolina Rzepka

Na zajęciach przyjrzymy się wystrojonym postaciom zerkającym na nas z obrazów. Ich ubiór odzwierciedla trendy danych czasów. Sprawdzimy, co kryje się za terminami: kryza, rogatywka, epolety, a podczas warsztatów plastycznych stworzymy własny projekt stroju, łącząc ze sobą elementy mody dawnej ze współczesnymi.

Wstęp wolny

Zapisy: edukacja@mnwr.pl lub 71 372 51 48.

Miejsce: Muzeum Narodowego we Wrocławiu

Крій сукні – Художні заняття для дітей з України (6–12 років) у циклі «Радість від мистецтва», проводить: Кароліна Жепка

Майстер-класи проектування одягу в техніці колаж.

Вхід вільний

Реєстрація на заняття: edukacja@mnwr.pl або 71 372 51 48

26.11, g. 12:00

Muzeum – czyli co? – wykład Julii Szot towarzyszący wystawie „Wiwat Muzeum!”

Słuchacze będą mieli okazję zapoznać się z wybranymi zagadnieniami i problemami, przed którymi stają współczesne muzea. Sięgając do ich historii, zastanowimy się, dlaczego i po co zostały wymyślone, a także skąd wzięła się tak wielka ich różnorodność.

Wstęp wolny

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, sala 116

26.11, g. 15:00

Szlakiem Adama Mickiewicza po Muzeum Narodowym we Wrocławiu – spacer tematyczny po wystawie „Sztuka polska XVII–XIX w.” z okazji obchodów Roku Romantyzmu Polskiego, prowadzenie: Michał Pieczka

W 2022 roku przypada 200. rocznica ukazania się drukiem „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza. Jest to świetna okazja, by odbyć spacer po Muzeum Narodowym we Wrocławiu szlakiem wątków i pamiątek mickiewiczowskich. Podczas spotkania obejrzeć będzie można obrazy polskich malarzy tworzących w XIX w. odwołujące się do twórczości poety. Na zwiedzających czeka też niespodzianka – niezwykła pamiątka po polskim wieszczu narodowym. Wydarzenie odbędzie się dokładnie w dniu 167. rocznicy śmierci Adama Mickiewicza.

Wstęp wolny

Zapisy: edukacja@mnwr.pl lub tel. 71 372 51 48

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu

27.11, g. 11:00

Sztuka bizantyńska – wykład dr. Dariusza Galewskiego w ramach cyklu „Kurs historii sztuki”

Sztuka Cesarstwa Wschodniorzymskiego rozwijała się od schyłku IV w. jako kontynuacja sztuki wczesnochrześcijańskiej i późnoantycznej. Swój pierwszy „złoty okres” przeżywała za panowania Justyniana Wielkiego (527–565), kiedy to powstały bazylika Hagia Sophia w Konstantynopolu czy kościół San Vitale w Rawennie. Dekorację ich wnętrz stanowiły mozaiki ukazujące dostojne i hieratyczne postacie, o wydłużonych proporcjach, ukazane frontalnie i pozbawione niemal ruchu. Podobnie jak ikony wskazywały na rzeczywistość duchową i były dla odbiorców „oknem” otwartym na świat idealny. Od schyłku IX w. nastąpiła ekspansja sztuki bizantyńskiej na niemal całym obszarze basenu Morza Śródziemnego i w krajach słowiańskich. Wykształciły się wówczas takie formy artystyczne, które są do dzisiaj kontynuowane w Kościołach wschodnich, jak świątynia kopułowa na planie krzyża greckiego czy oparte na wzornikach przedstawienia scen biblijnych. Pomimo tego że Imperium Bizantyńskie upadło w 1453 r., odegrało nieocenioną rolę w przyswojeniu, ugruntowaniu i przekazaniu krajom europejskim dziedzictwa kultury starożytnej, co miało istotny wpływ dla ponownego jej odkrycia w okresie renesansu.

Bilety w cenie 10 zł

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Muzeum Etnograficzne

26.11, g. 14:00 

Nikolaus von Lutterotti – zakonnik i kolekcjoner z Krzeszowa. Wykład Arkadiusza Dobrzynieckiego towarzyszący wystawie „Święte obrazki. Pasje kolekcjonerskie i badawcze o. Nikolausa von Lutterottiego OSB (1892–1955)”

Będzie to opowieść o zakonniku z Krzeszowa – jego życiu i pasjach. O. Nikolaus von Lutterotti przyszedł na świat jako Marco von Lutterotti 22 lipca 1892 r. w Kaltern (Włochy). W 1912 r. wstąpił do klasztoru benedyktynów Emaus w Pradze i przyjął imię zakonne Nikolaus. W 1922 r. przybył do klasztoru w Krzeszowie, gdzie obok rozległej pracy duszpasterskiej zajął się kolekcjonowaniem m.in. grafik dewocyjnych, obrazów na szkle i albumów graficznych. Opublikował też ponad 70 książek i artykułów dotyczących cysterskiego Krzeszowa, dóbr zakonnych i dzieł sztuki artystów tam tworzących. Najważniejsze opracowania naukowe poświęcił barokowemu malarzowi Michaelowi Willmannowi. Zmarł 28 października 1955 r. w Stuttgarcie, pochowany został na cmentarzu swego domu zakonnego w Bad Wimpfen (Niemcy).

Wstęp wolny

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

27.11, g. 12:00 

Wszyscy święci – litorytnicze warsztaty rodzinne Klaudii Feluś-Maślej dla dzieci w wieku 7–12 lat. Wydarzenie w ramach cyklu „ETNO w południe” towarzyszące wystawie „Święte obrazki. Pasje kolekcjonerskie i badawcze o. Nikolausa von Lutterottiego OSB (1892–1955)”

Inspiracją do zajęć z techniką linorytu będą „święte obrazki” prezentowane na wystawie czasowej.

Bilety w cenie 5 zł

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl lub 71 344 33 13 

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

25.11, g. 16:00

Jiříego Kolářa – rolaż. Warsztaty dla dorosłych w ramach cyklu „Estetyka fragmentu”, towarzyszące wystawie „Collage – klejone światy”. Prowadzenie: Agata Iżykowska-Uszczyk 

Drugie spotkanie z serii „Estetyka fragmentu” przybliży postać Jiříego Kolářa – artysty, poety, twórcy rolaży. To właśnie jego sposób myślenia o „klejonych światach” będzie dla nas punktem wyjścia do tworzenia własnych dzieł.

Wstęp z biletem na wystawę czasową

Zapisy: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub tel. 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

Zapisy: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub tel. 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

26.11, g. 14:00

Drzwi do świata sztuki – warsztaty Agaty Iżykowskiej-Uszczyk w ramach cyklu „Dotknij Muzeum” dla osób z niepełnosprawnością wzroku

Piotr Potworowski i jego „Drzwi” z 1958 roku będą punktem wyjścia do rozmowy o miejscu zwykłego przedmiotu w sztuce współczesnej. Uczestnicy zainspirowani dziełami prezentowanymi na wystawie „Collage – klejone światy”, takich twórców jak Maria Pinińska-Bereś czy Adam Marczyński, tworzyć będą własne artystyczne obiekty.

Bilet wstępu do muzeum w specjalnej cenie 3 zł, udział w zajęciach jest bezpłatny

Zapisy: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub tel. 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

26.11, g. 17:30

Artyści w czasach wyjątkowych – spotkanie towarzyszące wystawie „Patrząc w strop, czy ostrze gwiazdy już się wwierca”. Prowadzenie: Iwona Dorota Bigos, kuratorka wystawy.

Dyskusja na dziedzińcu Pawilonu Czterech Kopuł inspirowana instalacją Piotra Skiby „Patrząc w strop, czy ostrze gwiazdy już się wwierca” z udziałem autora pracy i zaproszonymi artystami oraz kuratorami. Rozmowa poprzedzona będzie krótkim wprowadzeniem na salach wystawy stałej ze szczególnym uwzględnieniem prac powstałych w czasie stanu wojennego.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Wieloletniego Programu Rządowego „Niepodległa” na lata 2017–2022.

Wstęp wolny

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

27.11, g. 11:00

Konceptualizm, czyli pomysł na dzieło – wykład Małgorzata Micuły w ramach cyklu „Kurs historii sztuki. Klasycy nowoczesności”

W latach sześćdziesiątych XX w. awangarda zbliżyła się do krańców sztuki, głosząc pogląd, że idea jest ważniejsza od realizacji, a sam pomysł może być traktowany jak skończone dzieło niewymagające materializacji. Dużą rolę w tym przełomie odegrali polscy artyści, w tym Roman Opałka, którego projekt „Opałka 1965 / od 1 do nieskończoności” – realizowany przez 46 lat, aż do śmierci autora – pozostaje w kręgu najbardziej konsekwentnych i radykalnych postaw artystycznych w sztuce światowej.

Bilety w cenie 10 zł

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

27.11, g. 11:00

Pawilon Wielu Kolumn – rodzinne warsztaty Mai Kwiecińskiej dla rodziców i dzieci w wieku do lat 2, wydarzenie w ramach cyklu #muzealniaki_pod_kopułą.

Zaprojektowany w 1912 roku przez Hansa Poelziga budynek Pawilonu Czterech Kopuł jest wczesnym przykładem modernizmu. Jednocześnie architekt umieścił w nim elementy klasycyzujące, np. kolumny, które witają nas już przy wejściu, a we wnętrzu podpierają kopuły. Wspólnie poznamy lepiej kolumnę – jeden z najważniejszych elementów architektonicznych, a także razem z dziećmi zaprojektujemy własną.

Bilety w cenie 5 zł

Zajęcia: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

27.11, g. 13:00

Jej Wysokość Kolumna! – rodzinne warsztaty Mai Kwiecińskiej dla rodziców i dzieci w wieku 3–5 lat w ramach cyklu „Sztuczki w Pawilonie”

Czy wiesz, że kolumna ma także stopy i głowę, dokładnie tak jak Ty? Dzięki temu kolumny mogą podtrzymywać nasze pawilonowe kopuły! Na zajęciach przyglądniemy się dokładnie budynkowi naszego pawilonu i temu, jak jest zbudowany. A potem każdy uczestnik będzie mógł zaprojektować kolumnę we własnym stylu.

Bilety w cenie 5 zł

Zajęcia: edukacja.pawilon@mnwr.pl lub 71 712 71 81

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

informacja prasowa

"Carmen" Georgesa Bizeta w Operze Wrocławskiej: skazani na sukces 😀 /recenzja/

Najnowsza adaptacja sceniczna "Carmen" Georgesa Bizeta  w reżyserii Marii Sartovej to kolejny wielki sukces Opery Wrocławskiej. Znakomita inscenizacja, wspaniale zagrane i zaśpiewane role oraz piękna muzyka w świetnym wykonaniu Orkiestry Opery Wrocławskiej pod batutą Michała Klauzy przyciąga tłumy, a bilety znikają w zawrotnym tempie. Mimo że przedstawienie trwa bez mała trzy godziny, nie chce się z opery wychodzić, a później jeszcze długo muzyka rezonuje w nas...

Kontrowersyjny temat, spektakularna klęska i pośmiertny triumf

     Libretto "Carmen" powstało na podstawie noweli  Prospera Meriméego, jest to jednakże adaptacja twórcza i znacznie pogłębiająca charakterystykę postaci i problematykę utworu. Sprawili to nie tylko znakomici libreciści: Henri Meilhac i Ludovic Halévy, ale również sam Georges Bizet swoją wspaniałą muzyką. Jego ideałem był geniusz Mozarta, który jak nikt odmalowywał ludzkie namiętności za pomocą ścisłych form muzycznych. O tym, że potrafił zbliżyć się do tego ideału, świadczy poza wszystkim fakt, iż jego dzieło nie tylko przetrwało próbę czasu, ale jest dziś najczęściej graną operą. Nie od razu jednak poznano się na tym geniuszu. To, co zdecydowało o ponadczasowości dzieła: zniesienie granic między gatunkami (opera seria, a z drugiej strony  opéra-comique) sprawia, że  – podobnie  jak w dramatach Shakespeare`a  – postacie są skomplikowane i pełne życiowej prawdy. 

      Problemy z "Carmen" miał Bizet właściwie już od początku, bo dla dyrekcji Opéry-Comique już sam temat był mocno kontrowersyjny: środowisko Cyganów, robotnic, złodziei, a na dodatek  –  jakby tego było mało  – kochanek morduje na końcu tytułową bohaterkę... Buntowali się także podczas prób wykonawcy: chór i orkiestra. Na szczęście, soliści stali murem za kompozytorem i szczęśliwie udało się doprowadzić wszystko do premiery "Carmen" 3 marca 1875 roku. Obecność tak wybitnych postaci, jak: Charles Gounod, Jacques Offenbach czy Aleksander Dumas syn, uświetniła wprawdzie prapremierę "Carmen", ale opera poniosła legendarne fiasko, do czego przyczynił się walnie jej temat i  niedopuszczalne "mieszanie gatunków". Klęska zapewne stała się prawdopodobną przyczyną przedwczesnej, rychłej śmierci 36-letniego zaledwie kompozytora, taka przynajmniej powstała legenda. Cena nowatorstwa bywa nieraz bardzo wysoka... "Nie pierwszy to raz - zauważa kąśliwie Piotr Kamiński - Paryż najpóźniej uznał wielkość francuskiego dzieła". 

       Tymczasem dzieło Bizeta rozpoczęło swój triumfalny pochód przez sceny znanych teatrów Europy i świata. Trafiła także do Warszawy, gdzie "Carmen" zabrzmiała w Teatrze Letnim 5 lipca 1882 roku. Krótko mówiąc, opera wystawiana jest do dziś we wszystkich językach, grana i śpiewana przez najwybitniejszych wykonawców. Ba, stała się, by tak rzec, archetypem opery w ogóle. Nawet ci, których noga nie przestąpiła nigdy szacownych progów jej przybytku, potrafią zanucić "marsz torreadora". 

"Carmen" we Wrocławiu

         Skoro już mowa o spektakularnym triumfie opery Bizeta na scenach całego świata, warto wspomnieć, że we Wrocławiu inscenizowano ją wielokrotnie. Po raz pierwszy  12 stycznia 1949 r. w reżyserii i scenografii Stanisława Cegielskiego, z Bożeną Brun-Barańską w roli tytułowej. "Carmen" grano w latach 50., 60., a w 2002 – za dyrekcji Ewy Michnik – powstały aż trzy inscenizacje, których cechą wspólną były eksperymenty z przestrzenią. Pierwsza, w reżyserii Teresy Kujawy, miała miejsce w Atrium Hotelu Dorint. Scenografia, której autorką była Małgorzata Słoniowska, wykorzystywała istniejącą architekturę. Kolejna odbyła się w salonie samochodowym Mercedes-Benz Frączak, a  trzecia – w ciągle remontowanym gmachu Opery Wrocławskiej. W 2005 roku "Carmen" zaprezentowano jako superwidowisko (które stało się znakiem rozpoznawczym polityki programowej Ewy Michnik), które obejrzało ponad 30 tysięcy widzów (sic!). Zamysł inscenizacyjny reżysera Roberto Skolimowskiego był taki, że akcja rozgrywała się w bliżej nieokreślonym państwie rządzonym przez juntę wojskową. Autorką strojów i scenografii i tym razem była Małgorzata Słoniowska. Kolejna adaptacja opery Bizeta powstała w 2007 roku i była wystawiana w Operze Wrocławskiej przez dwanaście lat, co jest wynikiem imponującym i świadczącym o popularności przedstawienia. Nie na tym koniec! W 2016 roku opera ta uświetniła obchody Europejskiej Stolicy Kultury we Wrocławiu. Wystawiono wówczas superwidowisko "Hiszpańska noc z Carmen — Zarzuela show". Tym razem pomysłem Ewy Michnik było zmodyfikowanie libretta "Carmen" przez  wprowadzenie elementów zarzueli – tradycyjnej hiszpańskiej formy teatralnej łączącej recytację, śpiew i taniec. Widowisko wyreżyserował, a jakże, Hiszpan  Ignacio García (drugim reżyserem był Waldemar Zawodziński), choreografem zaś był jego rodak – Manuel Segovia. Ogromna scenografia na Stadionie Miejskim imitowała hiszpańskie miasteczko. Tytułową rolę zagrała i zaśpiewała Kate Aldrich, solistka Metropolitan Opera w Nowym Jorku, znana wykonawczyni postaci Carmen, a w rolę Don José wcielił się Arnold Rutkowski.

Skazani na sukces  – najnowsza adaptacja "Carmen"

    Mamy więc świadomość, że podejmując się wystawienia "Carmen" po raz kolejny dyrekcja Opery Wrocławskiej miała niełatwe zadanie. Zaproszeni do współpracy artyści sprostali jednak temu wyzwaniu znakomicie. Reżyserka Maria Sartova jak mało kto czuje materię opery, sama będąc z wykształcenia śpiewaczką – uczennicą Ady Sari. Odbyła też studia wokalne za granicą, a jej doświadczenie śpiewaczki (stworzyła główne role w wielu operach na scenach całego świata) zdaje się predestynować artystkę do do tego zadania w sposób szczególny. Od 2002 roku Maria Sartova reżyseruje przedstawienia operowe i musicale. W Teatrze Wielkim w Poznaniu zrealizowała „Poławiaczy pereł" i „Normę", a w szczecińskiej Operze na Zamku  „Bal maskowy" i „Księżniczkę czardasza". Krzysztof Korwin-Piotrowski powiada, że jest to artystka pełna oryginalnych pomysłów i świetnie pracująca ze śpiewakami od strony aktorskiej oraz doskonale znająca partytury. 

Podczas konferencji prasowej Maria Sartova podkreślała, że "Carmen" jest dla niej szczególną operą i reżyserując ją starała się odnaleźć w tekście to, co współczesne i uniwersalne. "Główni bohaterowie: Carmen i Don José  są bardzo bliscy współczesnemu światu  – twierdziła. Dla mnie Carmen jest prototypem feministki. Żyjąc w świecie macho, Cyganów, ludzi żyjących na marginesie społecznym, bohaterka walczy o swoją niezależność. Kocha być zakochana i sama wybiera sobie mężczyzn – to jej sposób na bycie wolną. Z kolei Don José jest prototypem współczesnego, zamkniętego w sobie człowieka, introwertyka, który nie potrafi wyrazić własnych emocji. Kiedy więc po raz pierwszy opanowuje go namiętność, skutkuje to autodestrukcją".

Interesujący jest także ramowy kształt przedstawienia, które rozpoczyna i kończy scena morderstwa, podczas gdy pomiędzy nimi rozgrywa się akcja sztuki. Dramatyczne wydarzenie na początku sprawia, że musimy zadać sobie pytanie, dlaczego do tego doszło.

Aplauz po premierze, w środku dyrygent Michał klauza,
fot. Enen Studio/Opera Wrocławska

       Nad muzyczną stroną spektaklu czuwał Michał Klauza, uznany dyrygent operowy, dyrektor artystyczny Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie. Ten niezwykle utalentowany artysta jest bez wątpliwości współtwórcą sukcesu "Carmen" na deskach Opery Wrocławskiej. Posiada duże doświadczenie: współpracował z licznymi orkiestrami w kraju i za granicą, koncertował we Francji, Niemczech, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Brazylii, Armenii, Korei, w krajach Zatoki Perskiej. Współpracował z Operą Bałtycką, Operą Nova w Bydgoszczy, Teatrem Wielkim w Poznaniu. Teatrem Wielkim — Operą Narodową w Warszawie i wielu innymi. Podczas próby mogliśmy podziwiać, z jaką pieczołowitością osiąga zamierzone efekty, panując nie tylko nad orkiestrą, ale również nad wykonawcami, cyzelując akcenty...

       W operze istotną rolę odgrywa także koncepcja scenograficzna. Warto więc zauważyć, że choć scenografia "Carmen" nie jest może aż tak bogata jak w "Tosce" (Gary McCann) czy w "Cosi van tutte" (Renato Theobaldo), ale nie mniej interesująca. Autorem koncepcji scenograficznej wrocławskiej "Carmen" jest Damian Styrna -  grafik, ilustrator, autor scenografii i animacji licznych spektakli, koncertów i realizacji telewizyjnych. Jest uznanym scenografem, laureatem (m. in.) „Złotej Maski” za scenografię do spektaklu "Sześć wcieleń Jana Piszczyka" w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Pomysł polegający na połączeniu fukcjonalnej, realistycznej scenografii, znakomicie wprowadzającej widzów w realia, ze scenami nieco odrealnionymi, symbolicznymi (jak puste przestrzenie oświetlone zmiennym światłem księżyca), które dodają widowisku dodatkowych znaczeń  – pogłębiają znaczenia. Hiszpania – dla Bizeta również czarowny egzotyczny świat – została przez Styrnę "wyczarowana" przepięknie.

Scena zbiorowa, scenografia Damiana Styrny,
fot. Enen Studio/Opera Wrocławska

        Kostiumy Małgorzaty Żak  – malarki, scenografki i kostiumologa o dużym doświadczeniu scenicznym  – olśniewające, szczególnie w scenach w Sevilli. Dodajmy, że to nie przypadek, ponieważ autorka kustiumów przez rok przebywała na stypendium w Hiszpanii, gdzie też prezentowała swoje prace. Od 1996 r. jest profesorem tytularnym i kierownikiem katedry Projektowania Kostiumu na Wydziale Plastyki Teatralnej w Królewskiej Wyższej Szkole Sztuk Dramatycznych /RESAD/ w Madrycie. Chciałoby się zakrzyknąć: Olé!

       Istotną rolę, zwłaszcza w takim przedstawieniu jak "Carmen", odgrywa choreografia  – poprzez taniec i ruch sceniczny wiele się tu wyraża. Łatwo się o tym przekonać oglądając (i słuchając) wspaniałej wykonawczyni roli Carmen sprzed laty – Teresy Berganzy, znakomitej  hiszpańskiej śpiewaczki operowej (mezzosopran), która w przedstawieniu z 1980 roku tańczy i porusza się z wielką gracją  – jest wiarygodna, pomimo bliskiej wówczas pięćdziesiątki (sic!). We wrocławskim spektaklu choreografię przygotował hiszpański (a jakże!) baletmistrz – Alfonso Palencia. Artysta doświadczony – współpracował gościnnie jako baletmistrz, pedagog i choreograf z zespołami baletowymi, szkołami baletowymi oraz uczelniami artystycznymi na całym świecie: od Niemczech po Koreę Południową. A w 2017 r. został mianowany dyrektorem baletu Hagen Ballet. We wrocławskim spektaklu tańczą nie tylko tancerze w scenach zbiorowych, ale również główna bohaterka (scena z kastanietami i nie tylko)

Scena zbiorowa, fot. Enen Studio/Opera Wrocławska

        Wymieniłam tylko tych artystów spośród dużego grona współtwórców "Carmen", ale to tylko pokazuje, że w zasadzie ta nowa inscenizacja była "skazana na sukces" i nie musiała mieć kompleksów wobec poprzednich.  

        W operze najbardziej eksponowane miejsce zajmują jednak wykonawcy – to na nich spoczywa ciężar przedstawienia, oni też decydują ostatecznie, czy odniesie ono sukces. Miałam szczęście obejrzeć obie obsady (a w styczniu 2023 roku konsekwentnie wybieram się na trzecią 😁). W pierwszej w głównych rolach wystąpili zaproszeni artyści. W rolę Carmen wcieliła się Monika Ledzion-Porczyńska (mezzosopran)  –  artystka, która od kilku lat z powodzeniem kreuje tę rolę w Operze Krakowskiej, Operze Bydgoskiej, Operze Bałtyckiej, Teatrze Wielkim w Łodzi, Teatrze Wielkim w Poznaniu i Operze Podlaskiej oraz w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej. We Wrocławiu zagrała fantastycznie  – z wielką swobodą, bo zdążyła zrosnąć się niejako z tą rolą. Była porywająca: piękna, silna i uwodzicielska. To nie tylko piękny głos, ale także niepospolite zdolności aktorskie, temperament, ekspresja... Jest wkreowanej przez tę artystkę postaci Carmen wielkie pragnienie prawdziwej miłości odwzajemnionej, potrzeba całkowitego oddania  – aż po śmierć. Nie uznaje kompromisów. Jest radykalna we wszystkim i może to właśnie sprawia, że staje się przedmiotem pragnień i podziwu zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Carmen ma też silnie wpojone przekonanie o sile przeznaczenia, czego dowodzi aria z kartami w akcie III, którą Bizet zderza z kontrastowo i zabawnie brzmiącym duetem jej towarzyszek. Oczywiście, uwodzi wspaniała i doskonale znana aria Carmen, kiedy pojawia się w I akcie opery: "L'amour est un oiseau rebelle", ale już wtedy, choć jest taka zmysłowa i uwodzicielska, ma  świadomość przeznaczenia. 

Giorgi Storua (Don José) i Monika Ledzion-Porczyńska (Carmen),
fot. Enen Studio/Opera Wrocławska 

      Jej partner, grający rolę Don José, niezwykle utalentowany gruziński tenor Giorgi Sturua, nie miał łatwego zadania ze swoim wyglądem poczciwca, a jednak okazał się bardzo wiarygodny, kiedy zagrał i wyśpiewał całą skomplikowaną gamę uczuć: wrażenie, jakie zrobiła na nim Carmen, próbę jego stłamszenia, rozterki, które mu towarzyszą, gdy porzuca służbę, zdając się na łaskę i niełaskę kobiety i jej środowiska, tak mu obcego mentalnie. Wreszcie pojawia się rozpacz i przekonanie, że nie mogąc żyć bez Carmen, musi razem umrzeć wraz z nią. Sturua był przejmujący, porywający, dramatyczny. Wrocławska publiczność miała już okazję podziwiać artystę w roli Cavaradossiego w najnowszej inscenizacji opery "Tosca" G. Pucciniego i można bez przesady powiedzieć, że artysta rowija się ze spektaklu na spektakl. Kreacja Don José była doprawdy poruszająca.

       Trzecią postacią, która pozostaje na długo w pamięci, jest Micaëla, którą operowa publiczność pokochała od razu i nagradzała szczodrymi brawami w obu obsadach. Mnie najbardziej urzekła  Gabriela Legun (piękny, czysty sopran), w której interpretacji postać ma coś z dziecka i kobiety jednocześnie: czysta i niewinna, a zarazem silna i odważna. Jej styl przypomina Małgorzatę z "Fausta" Gounoda, wzbogacony jednakże lżejszą, oryginalną muzyczną myślą. Wszystkiego dopełnia delikatna uroda, no i ten warkocz... Dodajmy, że mimo młodego wieku  Gabriela Legun ma na swoim nie tylko wiele prestiżowych nagród, ale również znaczące role: jako solistka Opery Śląskiej występuje jako tytułowa Łucja z Lammermooru oraz Adina w "Napoju miłosnym" G. Donizettiego, a rola Micaëli nie jest jej pierwszą, ponieważ gra ją również w rodzimej operze 

Gabriela Legun jako Micaëla, fot. Enen Studio/Opera Wrocławska

     Porównując obydwie obsady można sobie jasno uzmysłowić, jak wiele możliwości dają artystom tak dobrze pomyślane role, ile mogą wnieść do nich własnych cech i kreatywności. Trzeba bowiem podkreślić, że każda z postaci wyposażona jest w sobie tylko właściwy język muzyczny. Druga obsada zabrzmiała w związku z tym nieco inaczej, bo pojawiły się na scenie nowe osobowości, z ich warunkami fizycznymi, głosowymi i doświadczeniem scenicznym. Jadwiga Postrożna jako tytułowa Carmen śpiewała wspaniale swoim mocnym mezzosopranem, ale nie miała już tej swobody, co Monika Ledzion-Porczyńska. Przypuszczam, że nastąpi to wraz z coraz głębszym oswajaniem się z postacią. Paradoksalnie, można by tego artystce pozazdrościć  – owego procesu zakorzeniania się w roli drogą twórczych poszukiwań. A wiemy, że stać ją na wiele, jeśli wspomnimy tylko rolę Cyganki Azuceny  w "Trubadurze" Verdiego, za którą otrzymała tytuł „Śpiewaczki Roku”. Jest bez wątpliwości jedną z gwiazd Opery Wrocławskiej, gdzie stworzyła wiele niezapomnianych ról. 

     Partnerujący artystce Paweł Skałuba (tenor) zagrał i wyśpiewał swoją rolę równie znakomicie, jak jego dubler. Podobał mi się zwłaszcza w końcowych scenach, w których pokazał całą skalę swojego talentu. To artysta wielostronny: wystąpił m.in. w roli Alfreda w "Traviacie" G. Verdiego, Cavaradossi w "Tosce" G. Pucciniego, Don Ottavia w "Don Giovannim" W.A. Mozarta, Pierre w "Madame Curie" Elżbiety Sikory , a rola Don José nie jest dla niego żadną nowością, bo śpiewał ją już wcześniej w Operze Bałtyckiej.

Jadwiga Postrożna (Carmen) i Paweł Skołuba (Don José),
 fot. Enen Studio/Opera Wrocławska

     Najnowsza adaptacja sceniczna "Carmen" Georgesa Bizeta  w reżyserii Marii Sartowej to kolejny wielki sukces Opery Wrocławskiej. Znakomita inscenizacja, wspaniale zagrane i zaśpiewane role oraz piękna muzyka w świetnym wykonaniu Orkiestry Opery Wrocławskiej pod batutą Michała Klauzy przyciąga tłumy, a bilety są rozchwytywane. Mimo że przedstawienie trwa bez mała trzy godziny, nie chce się z opery wychodzić, a później jeszcze długo muzyka brzmi rezonuje w nas...