Bohaterami filmu są byli pracownicy tego ogromnego zakładu pracy, który powstał jeszcze w II Rzeczpospolitej, a po wojnie rozrósł się do potężnych rozmiarów. Dawał pracę tysiącom ludzi, produkował ciągniki dla rolnictwa, a po transformacji podzielił los wielu innych zakładów pracy.
"Symfonia fabryki Ursus" jest dokumentem zrealizowanym w sposób twórczy i nietuzinkowy. Reżyserka pokazuje swoich bohaterów na zgliszczach starego Ursusa, a ich opowieści tylko w niewielkim stopniu składają się ze słów. Ważną rolę odgrywa dźwięk i choreografia, które wespół z muzyką stają się głównym środkiem ekspresji. Wszystko zmierza do kulminacji, kiedy to dźwięki wydawane przez ludzi i ocalałe maszyny tworzą tytułową symfonię, czy może raczej requiem dla tego miejsca, które staje się symbolem minionej cywilizacji.
Jest to także film o pamięci tego, co minęło, a co zachowało się we wspomnieniach pracowników, także w pamięci ich ciał. Ta pamięć stała się także spoiwem wspólnoty ludzi, którzy razem coś przeżyli i doceniają wartość tego doświadczenia. Jakby na przekór fizycznemu rozpadowi miejsca, które niegdyś ich połączyło, kruche ludzkie istnienia okazują się trwalsze od potężnej fabryki.
Film powstawał przez kilka lat. W pewnym momencie reżyserka (której ojciec pochodził z Ursusa i również zachował pamięć o świetności fabryki) każe swoim bohaterom powrócić do tego miejsca i nie tylko odtworzyć gesty, które zapamiętały ich ciała, ale podjąć trud prawdziwej pracy - uruchomić to, co jeszcze można i unaocznić widzom.
W kulminacyjnym momencie filmu z różnych zakamarków wyruszają różnokolorowe, stare traktory, popularne ursusy, które spotykają się na opustoszałym placu, tworząc krąg symbolizujący świat, którego już nie ma, a który zaludniają na ten krótki moment bohaterowie filmu, współtworząc to uniwersum. Widok ten jest patetyczny i poruszający. Każe zamyślić się nad nieuchronnym przemijaniem nawet najpotężniejszych dzieł rąk ludzkich. Gdyby na tym film się skończył, byłby doskonały. Niestety, twórcy postanowili powiedzieć więcej i tym samym wprowadzili niepotrzebnie nowy wątek - warsztaty psychologiczno-choreograficzne dla byłych pracowników Ursusa. Czasami lepiej jest zostawić niedopowiedzenie - przestrzeń do przemyśleń dla widza...
ocena: 7/10
"Symfonia fabryki Ursus" jest dokumentem zrealizowanym w sposób twórczy i nietuzinkowy. Reżyserka pokazuje swoich bohaterów na zgliszczach starego Ursusa, a ich opowieści tylko w niewielkim stopniu składają się ze słów. Ważną rolę odgrywa dźwięk i choreografia, które wespół z muzyką stają się głównym środkiem ekspresji. Wszystko zmierza do kulminacji, kiedy to dźwięki wydawane przez ludzi i ocalałe maszyny tworzą tytułową symfonię, czy może raczej requiem dla tego miejsca, które staje się symbolem minionej cywilizacji.
 |
| kadr z filmu "Symfonia fabryki Ursus" w reż. Jaśminy Wójcik |
Film powstawał przez kilka lat. W pewnym momencie reżyserka (której ojciec pochodził z Ursusa i również zachował pamięć o świetności fabryki) każe swoim bohaterom powrócić do tego miejsca i nie tylko odtworzyć gesty, które zapamiętały ich ciała, ale podjąć trud prawdziwej pracy - uruchomić to, co jeszcze można i unaocznić widzom.
 |
| kadr z filmu "Symfonia fabryki Ursus" w reż. Jaśminy Wójcik |
trailer filmu
ocena: 7/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz