`Jacinta` Jessiki Farnshaw: Czy można zmienić swój los? /recenzja filmowa/

Film Earnshaw jest niezwykle poruszający. Choć opowiada o rodzinnych traumach i patologiach, staje się zarazem uniwersalną historią o losie, który niszczy i przygniata od pokoleń. Jednak człowiek próbuje z nim walczyć, a miłość dodaje mu sił i motywuje.

Kadr z filmu Jacinta

Spośród obejrzanych podczas 18.Millennium Docs Against Gravity FF dokumentów najbardziej zapadły mi w pamięć dwa filmy, które nazwałabym wariacjami na temat ludzkiego losu: "Jacinta" oraz "Najpiękniejszy chłopiec na świecie". 

Pierwszy z nich  jest wprawdzie debiutem, zrealizowanym przez Jessikę Earnshaw, ale jakże poruszającym. Reżyserka jest dokumentalistką i fotografem, od lat zajmującą się programami społecznymi. Jej praca skupia się na sądownictwie karnym, związkach rodzinnych i kobietach. Jest absolwentką programu fotoreportażu International Center of Photography (Nowy Jork). Nie jest więc taką zwyczajną debiutantką. Przede wszystkim jednak okazała się także wrażliwą i empatyczną osobą, która poświęciła swojej bohaterce kilka lat, aby pokazać jej życie i problemy, które – jak się ostatecznie przekonujemy – mają uniwersalne przesłanie. 

Film jest właściwie dramatyczną opowieścią o rodzinnych traumach – o tym, jak destrukcyjny mają wpływ na kolejne pokolenia kobiet i mężczyzn. W centrum opowieści znajduje się tytułowa bohaterka i jej toksyczna więź z matką, ale dzięki bliskiemu towarzyszeniu młodej kobiecie (kiedy ją poznajemy ma 26 lat, ale w więzieniu znalazła się po raz pierwszy, gdy miała 15), zaczynamy lepiej rozumieć jej postępowanie i niemożność odcięcia się od trudnej przeszłości. Trafia do więzienia, ponieważ kradnie, bierze narkotyki, a nawet prostytuuje się. Przede wszystkim jednak – naśladuje we wszystkim swoją matkę, którą bałwochwalczo podziwia i pragnęłaby być taka jak ona...  Jacinta ma córkę, którą w wieku trzech lat (miała 16., kiedy ją urodziła) oddaje na wychowanie rodzicom swego partnera – ojca dziewczynki. Bardzo ją kocha, a zarazem ma świadomość, że jej relacja z córką jest równie toksyczna jak relacja z matką. "Kocham ją na tyle mocno, aby ją chronić od mojego życia" - mówi w pewnym momencie. 

Bracia Jacinty również zeszli na złą drogę. Mimo to wszyscy bardzo kochają matkę, choć mają świadomość, jakim cieniem kładzie się jej postępowanie na życiu zarówno dzieci, jak i kolejnych partnerów. Jeden ze znajdujących się w więzieniu braci Jacinty wypowiada ważne słowa, świadczące o tym, że rozumie swoją sytuację, a jednocześnie ma świadomość tragizmu swego (i nie tylko) losu:

"Myślę, że to, kim się staliśmy, stało się z powodu mamy. Jest bardzo zagubiona, ale co ona wie o miłości... Miłość jest wtedy, gdy kogoś na tyle kochasz, że chcesz się dla tej osoby zmienić".

Kadr z filmu Jacinta

Matka zmienić się nie chce, a i Jacinta ma z tym ogromny kłopot. Jej udział w filmie wziął się właściwie stąd, że miała nadzieję, że może się on stać udokumentowaną historią sukcesu, ale tak się nie stało. Mimo wszystko Jessica Earnshaw nie pozostawia nas bez nadziei. Zakończenie filmu jest właściwie otwarte: Jacinta po raz pierwszy wychodzi na przepustkę i spotyka się ze swoją dorastającą córką i ojcem, który ją wspiera, jak tylko potrafi. Spotkanie to wywołuje silne emocje – oczyszczający płacz bohaterów (i widzów). Córka Jacinty, choć to podlotek, jest na skutek przeżytych cierpień bardzo mądrą i dojrzałą osobą. Jacinta także stała się dojrzalsza. Pragnie się zmienić z całą mocą, ponieważ naprawdę kocha...

Film Earnshaw jest niezwykle poruszający. Choć opowiada o rodzinnych traumach i patologiach, staje się zarazem uniwersalną historią o losie, który niszczy i przygniata od pokoleń, jednak człowiek próbuje z nim walczyć, a miłość dodaje mu sił i motywuje. 

Spotkanie z Jessicą Earnshaw, reżyserką filmu JACINTA (II) I 18. Millennium Docs Against Gravity