Wystawa "Nabytki" w Pawilonie Czterech Kopuł i wydarzenia online

Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej zaprasza na wystawę "Nabytki 2019/2020". Zwiedzający będą ją mogli obejrzeć  dopiero po ponownym otwarciu muzeów. Tymczasem Muzeum Narodowe we Wrocławiu zaprasza na spotkanie online z kuratorką Małgorzatą Santarek, która opowie o wystawie na kanale MNWr na You Tube. W najbliższą sobotę muzeum zaprasza na wykład ONLINE na platformie zoom o godz. 14.11, g. 15:00.

Nicolas Grospierre, „Pawilon Organowy”, 2012

Prezentacja dzieł sztuki, które trafiły do zbiorów Pawilonu Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej w ciągu ostatnich dwóch lat. Dzięki środkom własnym, szczodrości artystów oraz dofinansowaniu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego kolekcja powiększyła się o prace takich twórców jak m.in. Eberhard Franke, Nicolas Grospierre, Aneta Grzeszykowska, Magdalena Hueckel, Marzena Krzemińska-Baluch, Kamil Kuskowski, Jerzy Maraj, Janina Myronowa, Dorota Nieznalska, Krystyna Schwarzer-Litwornia. Do zbiorów trafił również obszerny zbiór rysunków Zbigniewa Makowskiego. 

Aneta Grzeszykowska, „Selfie #15”, 2014

„Jednym z ważnych zadań, jakie stawia się przed nowoczesnym muzeum XXI wieku, jest to, które towarzyszy idei muzealnictwa od zarania” – mówi Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. „To ono nakazuje tej instytucji sukcesywne, konsekwentne, realizowane w oparciu o bardzo przemyślaną strategię i zamysł kuratorski powiększanie swojej kolekcji. W przypadku sztuki współczesnej te działania trwają już przeszło 70 lat. Wszak kolekcja polskiej sztuki współczesnej tworzona była tutaj od podstaw. Ostatnimi czasy te wyjątkowe zbiory uległy istotnemu wzbogaceniu – pojawiły się m.in. nowe prace Magdaleny Abakanowicz, Zbigniewa Makowskiego czy też Doroty Nieznalskiej i Natalii Lach-Lachowicz. Wiele z tych dzieł muzeum otrzymało jako dar od samych artystów, którym wyraża przeogromną wdzięczność. W muzeum ich prace przejdą dzięki temu do historii, pozostaną wieczne, podobnie jak imię ich twórców. Podobnie rzecz ma się także i z tym dziełami sztuki, które pozyskaliśmy dzięki środkom własnym oraz hojności MKiDN. To dzięki tym ostatnim nasza kolekcja powiększyła się m.in. o ważne dzieła współczesnej polskiej fotografii”.

Nabytki 2019/2020

14 listopada 2020 – 28 marca 2021

Kuratorka: Małgorzata Santarek

Magdalena Hueckel, z cyklu „Autoportret obsesyjny I”, 2006

Eberhard Franke (ur. 1934 we Wrocławiu)

W 1958 wyemigrował do Australii, gdzie rozpoczął karierę artystyczną. Był współzałożycielem szkoły Art of Weaving w Rocks w Sydney. Studiując dzieła z brązu afrykańskiego plemienia Beninów, opracował autorską technikę rzeźbiarską odlewania trójwymiarowych splotów w brązie. Franke podkreśla, że młodzieńcze lata spędzone we Wrocławiu przed II wojną światową miały ogromny wpływ na jego osobowość, a zatem także na działalność artystyczną. Podkreśla, że w tamtych latach zrodziło się jego zamiłowanie do surrealizmu.

Nicolas Grospierre (ur. 1975 w Genewie)

Studiował nauki polityczne w Institutd’étudespolitiques de Paris oraz London School of Economics. Od wielu lat mieszka Warszawie. Po 2000 zaczął fotografować architekturę modernistyczną, traktując ją jako swego rodzaju relikt pamięci o niedawnej przeszłości. Początkowo były to głównie budynki z okresu od lat 60. do 80. XX w. Zdjęcia stanowią próbę dokumentacji obiektywnej – budynki fotografowane są frontalnie i z boku, z pominięciem ludzi. Wraz z upływem lat dokumentacja rozbudowała się do potężnego zbioru obejmującego architekturę Europy, Azji, Ameryki Północnej i Południowej, Bliskiego Wschodu oraz Australii. W 2008 jego fotografie prezentowane były na Biennale Architektury w Wenecji w ramach wystawy Pawilonu Polskiego „Hotel Polonia. Budynków życie po życiu”, którą nagrodzono Złotym Lwem.

Aneta Grzeszykowska (ur. 1974 w Warszawie)

W latach 1994–1999 studiowała na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1999 współpracuje z Janem Smagą. W 2014 została laureatką Paszportu Polityki w kategorii Sztuki Wizualne. Twórczość artystki pokazywana była na licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych. Jej dzieła znajdują się w wielu prestiżowych kolekcjach, m.in. Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku czy Centrum Pompidou w Paryżu. Prace stanowią ważny komentarz do przemian zachodzących we współczesnej percepcji fotograficznego medium, jak i tych związanych z pojmowaniem i kreowaniem własnej tożsamości. Na fotografiach z cyklu „Selfie” ukazane zostały obiekty uformowane ze świńskiej skóry na wzór fragmentów ciała artystki. W ten sposób powstał osobliwy autoportret budzący grozę i jednocześnie ocierający się o groteskę. Praca zdaje się stawiać pytania m.in. o tożsamość, jej konstruowanie, jak i proces budowania wizerunku, który prezentujemy światu choćby za pomocą selfies.

Magda Hueckel (ur. 1978 w Gdańsku)

Jest artystką wizualną, fotografką teatralną, scenografką, podróżniczką. Ukończyła Wydział Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Mieszka i pracuje w Warszawie. Jest autorką projektów fotograficznych, fotoinstalacji i prac wideo. Stale współpracuje z kilkunastoma teatrami w Polsce. Stworzyła dokumentację kilkuset spektakli teatralnych. W 2015 została nominowana do Oscara za film dokumentalny Nasza klątwa, nad którym pracowała wraz z Tomaszem Śliwińskim. Fotografie będące fragmentami cykli „Autoportrety obsesyjne” i „Autoportrety odobsesyjne” nawiązują do osobistej historii artystki, podejmują temat chorowania i przemijania. Pierwszy z nich powstał w 2006 i rejestruje fragmenty zdrowego, ale zdeformowanego poprzez techniczne interwencje w obraz fotograficzny, ciała artystki. Hueckel wizualizuje w ten sposób swoje lęki – przed nieuchronną chorobą i śmiercią. Cykl „Autoportrety odobsesyjne” artystka zrealizowała 10 lat później. Tym razem fotografie rejestrują ciało artystki po przebytej chorobie. 

Źródłem powstania większości moich prac – pisze Magda Hueckel – jest osobista historia, a podstawowym narzędziem pracy własne ciało i osobiste przeżycia. Gest ten jest próbą przetworzenia doświadczenia jednostkowego w uniwersalne. Za pomocą obrazu próbuję dotrzeć do tego, co niewidzialne i niematerialne, do najgłębszych tajemnic.

Marzena Krzemińska-Baluch (ur. 1980 we Wrocławiu)

Ukończyła Wydział Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, gdzie od 2007 zatrudniona jest na stanowisku asystenta, a w 2018 obroniła pracę doktorską. Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień. W swych pracach w nietypowy sposób eksperymentuje ze szkłem, niejako badając granice obranego medium. Odziera je z właściwości, z którymi zwykliśmy szkło kojarzyć, takich jak transparentność czy gładkość, wprowadzając w ich miejsce wrażenie miękkości i elastyczności. Dzieła stają się w ten sposób niezwykle haptyczne i odwołują się nie tylko do zmysłu wzroku, ale również dotyku.

Kamil Kuskowski (ur. 1973 w Zakopanem)

W latach 1995–2000 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi na Wydziale Tkaniny i Ubioru. W 2012 uzyskał tytuł profesora. Od 2010 prowadzi Pracownię Działań Audiowizualnych w Katedrze Nowych Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Szczecinie. W swojej twórczości krytycznie przygląda się medium malarskiemu i złożonej machinie świata sztuki – roli twórcy, odbiorcy i instytucji. Prezentowany neon nawiązuje do ukutego przez Josepha Beuysa pod koniec lat 70. XX w. hasła „Kunst = Kapital”. Według Beuysa kapitałem może (a nawet powinna) być sztuka rozumiana jako ludzka kreatywność. Widział w niej potencjał zmiany i rozwoju społeczeństwa, a jednocześnie dostrzegał wartość dzieła sztuki wyrażaną pieniędzmi. Jego kapitał ma zatem dwojaką naturę. Migające przekreślenie znaku równości w neonie Kuskowskiego każe nam ponownie zastanowić się nad sztuką jako potencjalnym kapitałem – zarówno ekonomicznym, jak i kulturowym. Jednocześnie praca zdaje się być gorzką refleksją nad funkcjonowaniem branży kreatywnej.

Zbigniew Makowski (ur. 1930 w Warszawie, zm. 2019)

W latach 1950–1956 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Kazimierza Tomorowicza. Po ukończeniu studiów był mocno zaangażowany w wydarzenia artystyczne lat 50. i 60. ubiegłego wieku, ale podkreślał wówczas, że nie utożsamia się z nurtem awangardy. W latach 60. poznał w Paryżu André Bretona i środowisko ówczesnych surrealistów, z którymi czuł się związany przez całe życie. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, poezją oraz tworzeniem książek artystycznych. Pozornie przypadkowe kompozycje artysty są owocem skrupulatnych analiz i dokładnego rozplanowania. Z chęcią wykorzystywał papier, nawet do bardzo dużych kompozycji. Arkusze preparował i uszlachetniał w autorski sposób. Prace, które składają się na „Album rzeczy różnych”, są jak drzwi do tajemniczego świata artysty. Kolejne karty sprawiają wrażenie plątaniny myśli, zapisków doznań, powidoków tego, co zobaczył i przeczytał. Niczym strumień świadomości wciągają nas w prywatny świat artysty. Cytaty poetów doby romantyzmu (F. Hölderlina, J. W. Goethego, W. Blake’a, S. T. Coleridge’a), filozofów (A. Schopenhauera) czy starożytnych (Pindara) przemieszane są tu z osobistymi refleksjami artysty na temat sztuki, jego rysunkami i wycinkami z gazet.

Zbigniew Makowski w swojej pracowni, fot. prasowa

Jerzy Maraj (ur. 1946 w Strzelinie – zm. 2016)

Studiował na Wydziale Ceramiki i Szkła Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, gdzie w 1971 obronił z wyróżnieniem dyplom w pracowni prof. Stanisława Dawskiego. W latach 70. i 80. XX w. pełnił funkcję głównego projektanta w Krośnieńskich Hutach Szkła. W 1990 wyjechał na dwa lata do Niemiec, gdzie grawerował i projektował w Romanische Glashutte. Po powrocie zastąpił Jerzego Słuczan-Orkusza na stanowisku projektanta w Hucie Szkła Tarnowiec i pracował tu do 2007. W późniejszych latach współpracował z firmą Makora – Huta Pięknego Szkła. Znaczną część jego twórczości stanowią nie tylko szkła użytkowe, ale również rzeźby, które wykonywał poprzez łączenie ze sobą szklanych elementów zakupionych w różnych hutach szkła.

Janina Myronowa (ur. 1987 w Doniecku na Ukrainie)

Jest absolwentką Wydziału Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz Narodowej Akademii Sztuk Pięknych we Lwowie. Jej prace wielokrotnie prezentowano na wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą. Wypracowała rozpoznawalny, indywidualny styl, w którym ze swobodą posługuje się różnymi technikami. W zaskakujący, często humorystyczny sposób łączy ceramikę z grafiką. Oprócz szamotowych rzeźb tworzy porcelanowe talerze, kubki i filiżanki. W centrum artystycznych zainteresowań Myronowej jest człowiek – istota ułomna, niedoskonała, często ujęta karykaturalnie. 

Jak mówi: Każda rzeźba to inna osobowość. To osobista historia, „powieść” graficzna zawierająca moje ulubione motywy: wizerunki rodzinnych relacji, rodzica i dziecka, hybrydy partnerów, często zwierząt domowych, a ostatnio także drzew.

Janina Myronowa, „Winner”, z cyklu „Greek Group”, 2019

Dorota Nieznalska (ur. 1973 w Gdańsku)

W 1999 obroniła dyplom na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni prof. Franciszka Duszenki. W 2013 uzyskała stopień doktora na tej uczelni. W swej twórczości często podejmuje tematy związane z tożsamością, seksualnością oraz stereotypową rolą kobiet i mężczyzn. Obecnie skupia się na motywie przemocy w relacjach społecznych i politycznych. Realizuje również projekty badawcze dotyczące miejsc pamięci, zapomnienia oraz historii, czego owocem jest między innymi Lebensborne.V. Praca nawiązuje do działalności stowarzyszenia Lebensborn, zajmującego się w czasie II wojny światowej m.in. odbieraniem na terenach okupowanych przez nazistów rodzicom „czystych rasowo” dzieci, które następnie po przejściu procesu germanizacji były wywożone do Rzeszy i przekazywane nowym rodzinom. Działania te prowadziły do wielu poważnych zaburzeń emocjonalnych i fizycznych u dzieci, a trauma, którą przeżyły, pozostała z nimi na zawsze.

Dorota Nieznalska, fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Krystyna Schwarzer-Litwornia (ur. 1952 w Gdyni)

Jest absolwentką Wydziału Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od 1982 mieszka i pracuje we Włoszech. Podstawowym tworzywem, którego używa artystka, jest szkło. Na początku skupiona na formach użytkowych, w późniejszej fazie twórczości skierowała uwagę również na rzeźbę. Cechą charakterystyczną dzieł Schwarzer-Litworni jest gra z właściwościami szkła. Artystka formuje rzeźby nie tylko poprzez nadanie im odpowiedniego kształtu, ale również matowienie czy szczególnego rodzaju barwienie (od głębokich, nasyconych barw, przez delikatne, przezroczyste muśnięcia, po zupełnie bezbarwne, krystaliczne elementy).

Zakup prac Anety Grzeszykowskiej i Magdy Hueckel dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Narodowa kolekcja sztuki współczesnej”

informacja prasowa