W tym roku Stanisław Różewicz obchodziłby swoje setne urodziny. To twórca o bogatym dorobku, na który składają się zarówno filmy o tematyce wojennej, jak i kameralne obrazy psychologiczne. Z tej okazji na portalu Ninateka przygotowano specjalny przegląd dzieł, tego wybitnego autora.
W ramach cyklu zostaną zaprezentowane nast. filmy:
- „Świadectwo urodzenia”, film fabularny, reż. Stanisław Różewicz, Polska 1961, 99 min
- „Westerplatte”, film fabularny, reż. Stanisław Różewicz, Polska 1967, 91 min
- „Spotkanie wśród gwiazd”, spektakl Teatru Telewizji, reż. Stanisław Różewicz, Polska 1980, 31 min
- „Puszka Pandory”, spektakl Teatru Telewizji, reż. Stanisław Różewicz, Polska 1996, 80 min
Stanisław Różewicz i Jerzy Trela
Stanisław Różewicz
Zaczynał od asystowania reżyserowi Jerzemu Zarzyckiemu. W roku 1947 zrealizował film dokumentalny razem z Wojciechem Jerzym Hasem – „Ulicę Brzozową”. Zadebiutował filmem fabularnym „Trudna miłość” (1953). Wciąż pełnił rolę drugiego reżysera na planie produkcji Jana Rybkowskiego oraz Jerzego Zarzyckiego, żeby zbierać potrzebne doświadczenie. Właściwy debiut nastąpił w 1956 r., kiedy zrealizował „Trzy kobiety” – historię przyjaźni trzech byłych więźniarek obozu koncentracyjnego. Od tej pory reżyserował głównie filmy o tematyce wojennej i okupacyjnej: „Wolne miasto” (1958, scenariusz Jana Józefa Szczepańskiego), „Świadectwo urodzenia” (1961), „Westerplatte” (1967), „Opadły liście z drzew” (1975), „Ryś” (1981). W 1977 r. nakręcił dramat historyczny „Pasja” o ostatnich dniach życia Edwarda Dembowskiego, dziewiętnastowiecznego filozofa i rewolucjonisty (Grand Prix na FPFF w Gdańsku).
W drugim nurcie jego zainteresowań leżało kameralne kino psychologiczne, opowiadające o postawach moralnych i etycznych oraz o uczuciach. Należą do niego filmy: „Echo” (1964), „Samotność we dwoje” (1968), „Romantyczni” (1970), „Drzwi w murze” (1974, Złota Muszla na MFF w San Sebastian), „Pensja pani Latter” (1982) na podstawie „Emancypantek” Bolesława Prusa, czy wysmakowany estetycznie „Anioł w szafie” (1987). W 1984 r. wyreżyserował „Kobietę w kapeluszu”, w której ukazał środowisko artystów teatralnych. W latach 90. realizował głównie spektakle Teatru Telewizji, w tym kilka na podstawie twórczości brata („Wyszedł z domu”, „Pułapka”, „Śmieszny staruszek”), jak też „Mateczkę” Władysława Terleckiego oraz „Matkę i dziecko” Jona Fossego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz