"Gorączka złota" - pokaz specjalny w setną rocznicę premiery w Kinie Nowe Horyzonty

100 lat temu, 26 czerwca 1925 roku, swoją premierę miała amerykańska niema komedia filmowa w reżyserii Charliego Chaplina: "Gorączka złota" (The Gold Rush). Z tej okazji kino Nowe Horyzonty zaprasza na seans, który odbędzie się dokładnie w dniu owej premiery: 26 czerwca o godzinie 19.00.

Kadr z filmu "Gorączka złota"

Rok 1898. Klondike opanowała gorączka złota. Tysiące ludzi zatraciło się w marzeniach, wyruszając na poszukiwanie drogocennego kruszcu. Wśród nich jest także wyróżniający się oryginalnym strojem (melonik, za duże buty i nieodłączna laseczka) Charlie. Panujące na Alasce warunki należą do wyjątkowo niesprzyjających, w związku z czym gdy przed oczami bohatera jawi się chatka, w której mógłby odpocząć, widok ten przyjmuje z dużą ulgą. Nie jest ona jednak opuszczona, jak początkowo myślał. Spotyka tam wyjętego spod prawa Blacka Larsena oraz Wielkiego Jima McKaya. Bohaterom coraz bardziej zaczyna doskwierać głód, a ewentualne szalone pomysły rozwiązują w ten sposób, że każdy rusza w swoją stronę. Charlie trafia do osady, gdzie od pierwszego wejrzenia zakochuje się w tancerce Georgii. Kobieta początkowo nie odwzajemnia jego uczucia, wykorzystując go jedynie do gry ze swoim innym adoratorem. Zrezygnowanemu Charliemu z pomocą przychodzi niedawny kompan McKay, przekonany o tym, że wreszcie trafił na spore pokłady złota. Tak się w istocie dzieje, bohaterowie stają się milionerami, a podczas podróży statkiem Charlie, już w nowej roli, raz jeszcze spotka Georgię.

Kadr z filmu "Gorączka złota"

Ta jedna z najlepszych komedii w historii kina jest zarazem ulubionym dziełem samego Chaplina. Zaledwie dwie oscarowe nominacje zupełnie nie oddają potencjału i siły, jaka aż po dziś dzień tkwi w przezabawnej opowieści o poszukiwaczach złota z końca XIX wieku. Niewiele jest bowiem produkcji, o których z przekonaniem można powiedzieć, że tak dobrze przetrwały próbę czasu. Fenomen „Gorączki złota” opiera się na jej integralności, zawiera bowiem wszystko to, czego widz oczekuje od dobrej komedii – inteligentny scenariusz, charakterystycznego bohatera, uniwersalny przekaz, wątek miłosny, wreszcie liryczny ton przeplatany z całą gamą zabawnych, zaskakujących gagów. Chaplin bardzo starannie przygotowywał się do realizacji tego filmu, angażując rzesze statystów, a część materiału kręcąc w śnieżnych plenerach Sierra Nevada. W połączeniu z własnym talentem i unikalną wręcz inwencją przejawiającą się w poszczególnych sekwencjach, które wpisały się do historii kina (taniec bułeczek, posiłek z własnego buta), osiągnął zamierzony efekt, realizując film wybitny.

[Źródło: Kuba Armata - sfp.org.pl]

informacja prasowa

Laboratorium Architektury – wystawa dla dzieci i dorosłych już od 28 czerwca w Muzeum Architektury we Wrocławiu

Muzeum Architektury zaprasza na pierwszą w historii naszego muzeum wystawę dla dzieci i dorosłych opowiadającą o niezwykłej mocy architektury! To również jedno z najważniejszych wydarzeń świętowanego w tym roku jubileuszu 60-lecia działalności Muzeum Architektury we Wrocławiu. Otwarcie w sobotę 28 czerwca 2025 roku o godzinie 12.00. 

Zapraszamy na pierwszą w historii naszego muzeum wystawę dla dzieci i dorosłych opowiadającą o niezwykłej mocy architektury! To również jedno z najważniejszych wydarzeń świętowanego w tym roku jubileuszu 60-lecia działalności Muzeum Architektury we Wrocławiu.

„Laboratorium architektury” to pierwsza w historii muzeum ekspozycja o architekturze skierowana również – a może przede wszystkim! – do dzieci. To jednak znacznie więcej niż opowieść o budynkach – to praktyczne doświadczenie mocy architektury. Ta wystawa ma nie tylko poszerzać wiedzę, ale i budować poczucie sprawczości – uczyć najmłodszych, że otaczająca ich architektura może i powinna odpowiadać na potrzeby wszystkich użytkowników.

Tytułowe laboratorium będzie przestrzenią zabawy i nauki, ale przede wszystkim - eksperymentu. Od czerwca do końca września 2025 roku, w dawnym gotyckim kościele, najmłodsi odwiedzający wraz z opiekunami nie tylko poznają architekturę i panujące w niej zasady, ale także uważnie jej doświadczą i poznają sposoby na to, jak ją współtworzyć.

Wystawa składać się będzie ze specjalnie zaprojektowanych multisensorycznych instalacji oraz interaktywnych stanowisk. Umożliwią one zmysłowe odczucie architektury za pomocą wzroku, słuchu, dotyku i węchu. Odsłonią przed małymi i dużymi odkrywcami tajniki warsztatu architekta i technicznych aspektów budownictwa.

Sprowokują do rozważań na temat inkluzywności, ergonomii i roli zieleni w architekturze miast. Ekspozycja została zaprojektowana zgodnie z zasadami projektowania uniwersalnego. Włącza zatem do procesu osoby z różnymi potrzebami oraz w różnym wieku i uświadamia zwiedzającym, że branie tych potrzeb pod uwagę powinno być nieodłączną częścią projektowania każdej przestrzeni.

Ekspozycja oparta jest o realizowany przez Muzeum Architektury we Wrocławiu program edukacyjny „Laboratorium Architektury”, nagrodzony Grand Prix oraz I  nagrodą w kategorii Edukacja w konkursie na Muzealne Wydarzenie Roku Sybilla 2022.

Wystawie towarzyszy książka z ćwiczeniami, będąca uzupełnieniem i rozszerzeniem treści prezentowanych na ekspozycji.

Kuratorki: Agnieszka Gola, Patrycja Mazurek

Organizatorzy: Muzeum Architektury we Wrocławiu i Miasto Wrocław

Projekt aranżacji wystawy: Magdalena Storożenko-Polak, Blanka Przedpełska,

Katarzyna Mizera, Kamila Haja (Places Foundation)

Projekt eksponatów: Magdalena Storożenko-Polak, Blanka Przedpełska, Katarzyna

Mizera, Kamila Haja (Places Foundation), Ewa Kuczała

Identyfikacja wizualna: Paweł Mildner

Redakcja tekstów: Rozalia Radecka

Tłumaczenia: Grzegorz Piątkowski, Wojciech Poros

Produkcja: Misia Siennicka, Agnieszka Smutek

Montaż wystawy: Grzegorz Hoja, Michał Cybulski

Modele: ONIMO

Komunikacja: Iga Bałchanowska, Marta Czyż, Kalina Soska

informacja prasowa

Giovanni Sollima & Cello Chronicles w Narodowym Forum Muzyki /zapowiedź koncertu/

W piątek, 13 czerwca o 19.00, ponownie usłyszymy w Narodowym Forum Giovanniego Sollimę – znamienitego sycylijskiego kompozytora i wirtuoza wiolonczeli, którego koncerty są zawsze wydarzeniami pełnymi ekspresji i zaskakujących muzycznych niespodzianek. Artysta o porywającej scenicznej osobowości, znany z efektownych interpretacji i doskonałej techniki, wraz z muzykami Polish Cello Quartet i NFM Orkiestry Leopoldinum prowadzonej przez maestra Alexandra Sitkovetsky’ego wykona dzieła należące do kanonu muzyki baroku oraz kultowe utwory Nirvany czy System Of A Down.

Giovanni Sollima, fot. SHOBHA

Wieczór rozpocznie skrzący się witalnością Koncert d-moll RV 565, op. 3 nr 11 Antonia Vivaldiego. To utwór należący do słynnego zbioru L’estro armonico z początku osiemnastego stulecia, będącego zarazem – wedle Michaela Talbota, wieloletniego badacza spuścizny Vivaldiego – jednym z najbardziej cenionych tego typu dzieł przeznaczonych na instrumentarium smyczkowe. Opublikowany w Amsterdamie cykl szybko zyskał uznanie i popularność w kręgach artystycznych, zwracając uwagę ówcześnie cenionych twórców. W podobnym czasie tworzył Leonardo Leo, w którego dorobku zaznaczały się wyraźne wpływy estetyki późnego baroku, a jednocześnie tendencje skierowane w stronę stylu galant. Giovanni Sollima sięgnie po partyturę Koncertu wiolonczelowego d-moll stanowiącego przykład wykrystalizowanego już języka artystycznego tego kompozytora. 

Włoski wirtuoz wiolonczeli oprócz znamienitego warsztatu wykonawczego znany jest także z własnej – momentami enigmatycznej i niepozbawionej iskry szaleństwa – twórczości. Podczas koncertu zabrzmią między innymi nieco melancholijne Hell I czy The Family Tree o żywiołowym rysie. Najjaśniejszym punktem programu będzie prawykonanie Cello Chronicles – dzieła stworzonego z myślą o zespołach kameralnych NFM, które będą towarzyszyć artyście na scenie. Charakterystyczne dla Sollimy jest również łamanie wszelkich konwencji stylistycznych, czego doskonałym przykładem są jego liczne aranżacje utworów szeroko pojętego rocka, takich kapel jak Gentle Giant, System of A Down czy Nirvana, a także jednego z najbardziej ekscentrycznych amerykańskich artystów Franka Zappy. Sollima, sięgając po całe spektrum rozmaitych środków, buduje obraz wiolonczeli jako instrumentu totalnego.

Giovanni Solima podczas koncertu we Wrocławiu, 2014 r. fot. Bogusław Beszlej

Program:

A. Vivaldi Koncert d-moll RV 565, op. 3 nr 11 ze zbioru L’estro armonico

G. Sollima The Family Tree, Hell I

L. Leo Koncert wiolonczelowy d-moll

G. Sollima Moj E Bukura More

***

G. Sollima Cello Chronicles* (prawykonanie)

Gentle Giant Knots (oprac. na wiolonczelę i smyczki G. Sollima)

F. Zappa Wild Love (oprac. na wiolonczelę i smyczki G. Sollima)

System Of A Down Chop Suey! (oprac. na wiolonczelę i smyczki G. Sollima)

Nirvana Polly; Dumb; Smells Like Teen Spirit (oprac. na wiolonczelę i smyczki G. Sollima)

Wykonawcy:

Alexander Sitkovetsky – skrzypce solo, kierownictwo artystyczne NFM Orkiestry Leopoldinum

Giovanni Sollima – wiolonczela, wiolonczela piccolo

Christian Danowicz – skrzypce

Marcin Misiak - wiolonczela

Polish Cello Quartet:

Tomasz Daroch, Wojciech Fudala, Krzysztof Karpeta, Adam Krzeszowiec – wiolonczele

NFM Orkiestra Leopoldinum

informacja prasowa

 

Obchody 40-lecia Panoramy Racławickiej we Wrocławiu

Pierwsze w historii spotkanie potomków i członków rodzin malarzy – twórców „Panoramy Racławickiej”, otwarcie ekspozycji „Od szkicu do panoramy”, prezentacja plenerowa pokazująca skomplikowane powojenne losy płótna, konkurs filmowy „Moja Panorama” oraz ogólnopolska kampania reklamowa – to najważniejsze wydarzenia obchodów 40-lecia „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu.

„Panorama Racławicka” powstała w latach 1993–1894 we Lwowie. Upamiętnia zwycięską bitwę pod Racławicami (4.04.1794) stoczoną między wojskami powstańczymi pod wodzą Tadeusza Kościuszki a armią rosyjską. Pomysłodawcą „Panoramy Racławickiej” był znany lwowski malarz Jan Styka (1858–1925), który zaprosił do współpracy wybitnego batalistę Wojciecha Kossaka (1856–1942). Pomagali im Ludwik Boller, Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski, Teodor Axentowicz, Włodzimierz Tetmajer, Wincenty Wodzinowski i Michał Sozański.

„Panorama Racławicka” dotarła do Wrocławia w 1946 r., jednak na udostępnienie jej publiczności trzeba było czekać prawie 40 lat. Niewygodna tematyka obrazu – triumf polskiego oręża nad wojskami rosyjskimi – wywoływała obawy ówczesnych władz, które zwlekały z podjęciem decyzji o jego prezentacji. Przez cały ten czas jednak prowadzone były starania o wystawienie monumentalnego obrazu. Już w 1947 r. powstała Komisja Odnowienia Panoramy Racławickiej, w 1956 r. powołany został 2. Komitet Odbudowy Panoramy Racławickiej. Rok później ogłoszono konkurs na projekt rotundy. Autorami zwycięskiego projektu byli Ewa i Marek Dziekońscy. Budowę rotundy rozpoczęto w 1966 r. Jej konstrukcję według projektu inż. Jana Weryńskiego wzniesiono w rekordowym tempie pomiędzy 12 i 23 czerwca 1967 r. Przez kolejne 12 lat budynek trwał jednak w stanie surowym. 

Zmiany polityczne i wydarzenia Sierpnia 1980 r. doprowadziły w końcu do długo wyczekiwanej decyzji o konserwacji i udostępnieniu „Panoramy Racławickiej”. Konserwację płótna rozpoczęto 1 grudnia 1981 r., a już 13 grudnia ogłoszony został stan wojenny. Zespół konserwatorów po kierownictwem Stanisława Filipiaka robił wszystko, by prace nie uległy przerwaniu. Pełniono dyżury nocne w pracowni w obawie przed jej zamknięciem.

Po ponad czterech latach ciężkiej pracy Społecznego Komitetu Panoramy Racławickiej pod przewodnictwem prof. Alfreda Jahna, Zespołu Realizacyjnego kierowanego przez Danutę Wielebińską i Zespołu Konserwatorów dowodzonego przez Stanisława Filipiaka 14 czerwca 1985 r. uroczyście otwarto „Panoramę Racławicką”. Od razu stała się ona najważniejszą atrakcją turystyczną miasta i wciąż cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem zwiedzających. Do dziś odwiedziło ją 12 milionów widzów. Najwięcej osób zobaczyło „Panoramę Racławicką” w 1988 r. – 508 882 osoby, najmniej w roku pandemii – „zaledwie” 60 875. Ostatnie lata to znaczny wzrost frekwencji. W 2023 i 2024 Muzeum „Panorama Racławicka” zanotowało drugi i trzeci wynik w swojej historii (w 2023 r. – blisko 477 tysięcy zwiedzających, a w 2024 r. ok. 472 tysiące).

W uroczystościach jubileuszowych, które odbędą się 14 czerwca 2025 r., wezmą udział osoby najbardziej zasłużone, dzięki którym możliwe stało się przywrócenie „Panoramy Racławickiej” społeczeństwu w 1985 r. Wśród zaproszonych gości znaleźli się: inż. arch. Ewa Dziekońska – współprojektantka budynku, inż. Jan Weryński – autor projektu konstrukcyjnego, konserwatorzy, którzy przygotowywali płótno do ekspozycji, a także m.in. kierowca, który przywoził „Panoramę Racławicką” do Wrocławia po wywiezieniu jej do Warszawy. Nie zabraknie także byłych i obecnych pracowników Muzeum „Panoramy Racławickiej” Oddziału Muzeum Narodowego we Wrocławiu, którzy przez cztery dekady z wielkim oddaniem i troską dbali o stan obrazu oraz komfort milionów zwiedzających.

Po raz pierwszy w historii „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu dojdzie do spotkania potomków i członków rodzin malarzy – twórców tego wyjątkowego dzieła. Swój udział zapowiedzieli przedstawiciele rodzin: Styków, Kossaków, Axentowiczów, Rozwadowskich, Sozańskich, Tetmajerów i Wodzinowskich.

14 czerwca 2025 r. w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego we Wrocławiu otwarta zostanie wystawa „Od szkicu do panoramy” [15.06–12.10.2025], na której pokazane zostaną szkice, rysunki koncepcyjne i przygotowawcze ukazujące proces twórczy stojący za monumentalną „Panoramą Racławicką” Jana Styki i Wojciecha Kossaka. Najważniejszym punktem wystawy, wokół którego zbudowana zostanie cała narracja, będzie „Mała Panorama Racławicka” – wypożyczona z prywatnej kolekcji. 

Wrocławianie i turyści będą mogli poznać skomplikowane losy „Panoramy Racławickiej” dzięki prezentacji plenerowej, która udostępniona zostanie na Skwerze Wrocławianek. Muzeum Narodowe we Wrocławiu przygotowało również konkurs filmowy „Moja Panorama” i prosi o podzielenie się swoimi osobistymi wspomnieniami związanymi z „Panoramą Racławicką”. Na zwycięzcę czeka nagroda w wysokości 10 tys. złotych, zdobywca drugiego miejsca otrzyma 5 tys., a trzeciego 2 tys. złotych.

Z okazji jubileuszu swojego oddziału Muzeum Narodowe we Wrocławiu przeprowadzi również kampanie promocyjne. W ogólnopolskiej – „Panorama Racławicka” wejdzie w dialog z symbolami innych polskich miast, natomiast wrocławska odsłona kampanii #LiczySięPanorama skupi się na zaskakujących ciekawostkach związanych z tworzeniem wielkiego obrazu. „Panoramę Racławicką” promować będzie tramwaj oraz jubileuszowy mural na jednej z kamienic w centrum.

Z okazji jubileuszu ukażą się publikacje:

Od szkicu do panoramy. Czterdziestolecie udostępnienia Panoramy Racławickiej we Wrocławiu, autorstwa Natalii Sienkiewicz

Panorama Racławicka z bardzo bliska, czyli zoom na detal, autorstwa Izabeli Trembałowicz-Chęć, z fotografiami Wojciecha Rogowicza

Plan obchodów:

13 czerwca 2025

godz. 11.00–12.00 – konferencja prasowa [kawiarnia MNWr] 

14 czerwca 2025

godz. 12.00–13.20 – spotkanie z potomkami i rodzinami malarzy „Panoramy Racławickiej” [hol główny MNWr]

godz. 15.00–16.30 – uroczystości jubileuszowe w Muzeum „Panorama Racławicka”

• przemówienia 
• odsłonięcie tablicy pamiątkowej poświęconej konserwatorowi Stanisławowi Filipiakowi
• wręczenie medali „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
• udostępnienie prezentacji plenerowej poświęconej historii Panoramy Racławickiej we Wrocławiu

godz. 18.00 – otwarcie wystawy „Od szkicu do Panoramy” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.

informacja prasowa

Tańcząc Fridę Kahlo /recenzja baletu "Frida" w Operze Wrocławskiej/

7 i 8 czerwca 2025 uczestniczyłam w niezwykłym wydarzeniu, które miało miejsce w Operze Wrocławskiej –  w premierze baletu zatytułowanego "Frida", będącego opowieścią o życiu i twórczości meksykańskiej malarki Fridy Kahlo. Cóż to była za urzekająca opowieść! Taniec wyobrażał miłość, cierpienie, umieranie, a także sztukę, która była dla Fridy próbą wyrażenia własnych doświadczeń za pomocą malarstwa. We wrocławskim spektaklu wszystko to zostało opowiedziane za pomocą choreografii, kostiumów, plastyki teatralnej, świateł... Powstało widowisko znakomite, jakiego dawno nie dane nam było oglądać.

"Frida", fot. Wojciech Palacz

Fridy Kahlo życie w obrazach

Frida Kahlo stała się rodzajem ikony przede wszystkim za sprawą filmu Julie Taymor, zrealizowanego na podstawie książki Haydena Herrery Frida: A Biography of Frida Kahlo. W Polsce miał swoją premierę w  2003 roku i święcił triumfy na całym świecie. Pamiętam, jak występująca w roli tytułowej  Salma Hayek, amerykańska aktorka pochodzenia meksykańskiego, tak bardzo zaangażowała się w jego powstanie, że partycypowała w kosztach produkcji, a przede wszystkim z wielkim zaangażowaniem wcieliła się w postać Fridy, czemu służyć miały także oryginalne stroje malarki. To była dla Hayek rola jej życia. Nie był to wprawdzie pierwszy film biograficzny, bo już w 1983 odbyła się premiera filmu „Frida, naturaleza viva”, który także odniósł wielki sukces i wzbudził kolejne fale zainteresowania dla twórczości malarki. Oryginalna, pełna życiowej prawdy twórczość Fridy Kahlo została dzięki filmowi spopularyzowana także na fali feminizmu. Zaczęły pojawiać się kolejne biografie, a Fridą zainteresowali się również twórcy teatralni i muzycy W 1991 w Filadelfii wystawiono operę pt. „Frida” zaaranżowaną przez Roberta Xaviera Rodrigueza. W 1994 amerykański muzyk James Newton wydał płytę pt. „Suite for Frida Kahlo”, a 21 czerwca 2001 twarz Fridy pojawiła się na amerykańskim znaczku pocztowym. Zaczęto organizować wystawy. W 2005 w Londynie zgromadzono 87 prac Fridy. Z kolei wystawa „Frida Kahlo and Diego Rivera: Masterpieces from the Gelman Collection”, obejmująca prace Fridy i Diego, zaprezentowana została w 2011 w Pallant House Gallery w Chichester (West Sussex) i zgromadziła w jednym miejscu dzieła dwóch centralnych postaci meksykańskiego modernizmu. Również w Polsce prezentowano jej prace, m. in. w 2017/2018 w CK Zamek w Poznaniu miała miejsce wystawa „Frida Kahlo i Diego Rivera. Polski kontekst”, a w 2023 roku Muzeum Łazienki Królewskie zaprezentowało wystawę "Kolor życia. Frida Kahlo".

"Frida", fot. Wojciech Palacz

W 2008 na największym festiwalu sztuki w Edynburgu (Edinburgh Festival Fringe) przedstawiono sztukę o życiu Fridy pt. „Frida Kahlo: Viva la vida!”, której autorem był Meksykanin Humberto Robles. W Polsce natomiast w 2017 roku,  w 110. rocznicę urodzin artystki, odbyła się prapremiera sztuki teatralnej Jakuba Przebindowskiego "Frida. Życie Sztuka Rewolucja". To wszystko obrazuje rosnącą popularność artystki, która wciąż inspiruje artystów różnych dzie3dzin sztuki, także sztuki baletowej.

Dla belgijsko-kolumbijskiej tancerki baletowej i choreografki Annabelle Lopez Ochoa, która stworzyła choreografię do baletu "Frida" w Operze Wrocławskiej, źródłem inspiracji był przede wszystkim film z Salmą Hayek:

Od momentu, gdy około 20 lat temu po raz pierwszy obejrzałam film "Frida"  –  możemy przeczytać w programie  – czułam potrzebę opowiedzenia tej historii przez taniec. To dzieło nie jest klasyczną biografią, lecz portretem meksykańskiej artystki, rozwijającym się poprzez podróż jej obrazów.

Artystka znana jest z tego, że lubi, aby tancerze "opowiadali historię", ale w przeciwieństwie do Piny Bausch, która obserwowała swoich tancerzy i z nich czerpała budując role, Annabelle Lopez Ochoa inspiruje przede wszystkim sztuka i muzyka, o czym mogliśmy się przekonać oglądając balet i słuchając muzyki skomponowanej przez Petera Salema. 

"Frida", fot. Wojciech Palacz

Tańcząc Fridę

Scenografia "Fridy" Dieuweke Van Reij jest prosta i funkcjonalna (czarny kub, który po otwarciu staje się staje się tłem wielu scen), za to kostiumy – bajecznie kolorowe jak jej postaci, zainspirowane folklorem Meksyku i nade wszystko jej konkretnymi obrazami: "Ranny jeleń", "Strzaskana kolumna", autoportrety, w tym "Dwie Fridy"...

Poszczególne sceny są znakomicie i bardzo precyzyjnie skomponowane  – nie ma w tym przedstawieniu żadnej przypadkowości, a precyzja ta dotyczy wszystkich elementów spektaklu: tańca, ruchu scenicznego, aktorów drugiego planu, tła i rekwizytów. Spaja je także muzyka. Kompozytor Peter Salem poznawał na różne sposoby biografię Fridy Kahlo, oglądając, czytając (także jej książkę kucharską! 😊), zgłębiając zarówno meksykański folklor, jak też wykorzystując elementy muzyki jazzowej w epizodzie nowojorskim.

Uważam, że w sztuce baletowej muzyka i ruch to duet, w którym łączą się historia i emocje  –  twierdzi w rozmowie z Janem Płonką  – ta pierwsza wyrażana poprzez dźwięki, a ta druga  – poprzez niesamowitą ekspresję ciał tancerzy. (...) Kolor i żywiołowość są obecne w orkiestracji, podobnie jak brak kolorów w chwilach tragedii i rozpaczy.

W kompozycji muzyki do spektaklu, nawiązującej (bynajmniej nie dosłownie) do muzyki meksykańskiej, znalazły się także trzy piosenki przyjaciółki Fridy  –  Chaveli Vargas (mogliśmy ją zobaczyć i posłuchać w filmie Julie Taymor). Mnie skojarzyły się także się z filmami Almodovara, w których śpiew pojawia się rzadko, niosąc jednak wielkie emocje, jak choćby w "Volver" czy w "Wysokich obcasach". Piękne i poruszające, niezapomniane momenty...

"Frida", fot. Wojciech Palacz

Boski taniec

O tym, że taniec symbolizuje coś więcej niż ludzkie uczucia i problemy egzystencjalne, świadczy napisany w 1865 roku wiersz C. K. Norwida: „Do słynnej tancerki rosyjskiej – nieznanej zakonnicy”. Utwór ten skierowany został do Marty Nikołajewny Murawiewej, której sztuką poeta był zafascynowany. W jego utworach literackich pojawiają się na różnych etapach  – w juweniliach i w twórczości dojrzałej, liczne i wieloznaczne obrazy tańca. Poeta wykorzystuje metaforę tańca, aby dokonać filozoficznego czy moralnego uogólnienia, a także, by zawrzeć w nim istotne przesłanie. Taniec jest sztuką będącą nie tylko widomym znakiem harmonii, doskonałości i pełni ludzkich możliwości. Widok jego piękna jest przeżyciem estetycznym, ale ma również, zdaniem poety, wartość moralną. Widząc tak boskie piękno, tak wysublimowaną duchowość, człowiek doznaje uczuć najwyższego wzruszenia – jak w przeżyciu mistycznym. 

Nawiązałam do Norwida nie bez przyczyny. Uczestnicząc w obydwu premierowych przedstawieniach "Fridy" nie tylko sama poczułam głębokie poruszenie, ale mogłam je dostrzec także u innych uczestników tego wydarzenia. To się jakoś czuło "w powietrzu", że oto dzieje się coś niezwykłego. Z całą pewnością było to zasługą wymienionych już realizatorów, ale przede wszystkim artystów baletu. A nie mieli oni łatwego zadania! Nie "tylko" taniec, ale także gra aktorska, precyzyjny ruch ruch sceniczny, współpraca zespołowa... A przecież nie czuło się, że stoi za tym ciężka wielotygodniowa praca – widać było nade wszystko piękno i harmonię.

"Frida", fot. Wojciech Palacz

Olśniewające były Carola Minardo i Phoebe Anderssen, które wystąpiły w roli tytułowej, a dzielnie partnerowali im jako Diego Daniel Agudo Gallardo i Łukasz Ożga. Pierwsza z baletnic swoją dziewczęcą subtelnością i autentycznością już w momencie pojawienia się na scenie wprost elektryzowała. Oszałamiająca scena wypadku, gdy bohaterka traci grawitację i balansuje w deszczu złocistego pyłu (pamiętamy tę scenę z filmu, ktoś wiózł sproszkowane złoto, które przeznaczone było na pokrycie kościelnej rzeźby) – pełna dramatyzmu, a zarazem skończonego piękna. Równie dramatyczna, choć zaprezentowana zupełnie innymi środkami ekspresji, była końcowa scena I aktu, w której za pomocą licznych czerwonych nici realizatorzy nawiązali symbolicznie do obrazu "Szpital Henry Forda".  Przejmująca była także w scenie umierania, kiedy następuje przemiana w motyla, będącego symbolem transformacji i nadziei... Daniel Agudo Gallardo w roli otyłego Diego Rivery – również znakomity i jakże prawdziwy. Specjalny kostium powiększający jego sylwetkę i sposób poruszania się sprawiły, że "uwierzyliśmy" w jego pozorną ociężałość, a przecież sceny zagrane przez szczupłego baletmistrza wymagały, paradoksalnie, nie lada sprawności i aktorskiego talentu! 

"Frida", fot. Wojciech Palacz

Pięknie wypadły także sceny zbiorowe, w których pojawiają się "emanacje" Fridy oraz postacie z jej obrazów, szczególnie trzeba zauważyć rolę zagraną cudownie przez Laurę Flügel w roli Jelenia, niezwykle smukłą i wysoką, o wdzięku łani. Wspaniała była także rola nazwana od obrazu Kahlo Strzaskaną kolumną, w którą wcieliły się  Agata Załuska i Magdalena Kurilec-Malinowska.  Ponadto spektaklowi towarzyszył nieustannie element czarnego humoru, które wprowadzały szkielety męskie oraz bardziej subtelne szkielety żeńskie. Cudne były ponadto kolorowe Fridy: Zielona, Fioletowa, Czerwona, Żółta itd., wykreowane przez ... baletmistrzów. Wszystkich nie sposób wymienić, bo skład baletmistrzów był w tym przedstawieniu bardzo rozbudowany, z przewagą artystów niepolskich: włoskich, hiszpańskich, japońskich... stanowiących stały zespół baletowy Opery Wrocławskiej. Mamy bowiem w Operze Wrocławskiej znakomitych tancerzy, co jest w znacznej mierze zasługą kierowniczki baletu, Małgorzaty Dzierżon. Z takim zespołem można góry przenosić!

"Frida" okazała się baletem skończenie pięknym, o wiele piękniejszym i bogatszym w znaczenia niż film  z Salmą Hayek, który jest jednak typowo hollywoodzką produkcją. Spektakl baletowy tymczasem dotykał czegoś znacznie głębszego, co można by patetycznie nazwać duszą albo metafizyką, o ile nie boimy się patosu... 

Karol Mossakowski dyrektorem artystycznym cyklu koncertów organowych w Narodowym Forum Muzyki w sezonie artystycznym 2025/2026

Karol Mossakowski, wybitny organista o światowej sławie, będzie dyrektorem artystycznym cyklu koncertów organowych w Narodowym Forum Muzyki w nowym sezonie artystycznym 2025/2026.

Karol Mossakowski, fot. archiwum NFM

Karol Mossakowski to ceniony wykładowca akademicki i improwizator. W 2023 roku został tytularnym organistą w kościoła św. Sulpicjusza w Paryżu jako następca takich wybitnych muzyków, jak Charles-Marie Widor, Marcel Dupré czy Daniel Roth. Był artystą-rezydentem Radio France w Paryżu (2019–2022) i NOSPR w Katowicach (2023–2024). 

Jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów – otrzymał między innymi I nagrodę w Międzynarodowym Konkursie „Praska Wiosna” (2013), Grand Prix de Chartres (2016) oraz nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej (2016) i International Classical Music Awards (2023).

Regularnie koncertuje w prestiżowych salach w Paryżu, Lyonie, Budapeszcie, Berlinie, Brukseli, Madrycie, Wrocławiu, Warszawie, Quebecu i Tokio oraz w wielu europejskich katedrach. Występował z Orchestre Philharmonique de Radio France, Orchestre National de France, Orkiestrą Filharmonii Narodowej i Odense Symphony Orchestra pod batutą takich dyrygentów, jak Myung-Whun Chung, Kent Nagano, Mikko Franck, Fabien Gabel, Cristian Măcelaru, Pierre Bleuse czy Lawrence Foster.

W 2017 roku nagrał improwizowaną ścieżkę dźwiękową do nowej wersji filmu Passion de Jeanne d’Arc Carla Theodora Dreyera z 1928 roku (DVD, Gaumont). W 2021 roku ukazał się jego pierwszy solowy album Rivages (Tempéraments), a dwa lata później zarejestrował dzieła Francisa Poulenca i Josepha Jongena z udziałem orkiestry NFM Filharmonii Wrocławskiej pod dyrekcją Giancarla Guerrero (CD Accord).

Jest kompozytorem między innymi oratorium Les voiles de la lumière na troje organów i chór mieszany (2021), Trois versets na troje organów (2021), Beauté infinie na chór mieszany a cappella (2023) i Visages Célestes na organy i chór mieszany (2025).

Ukończył Conservatoire national supérieur de musique et de danse de Paris (klasy: organów, improwizacji i kompozycji) pod kierunkiem Oliviera Latry’ego, Michela Bouvarda, Thierry’ego Escaicha i Philippe’a Lefebvre’a.

Artysta prowadzi również działalność pedagogiczną – jest profesorem improwizacji w Musikene (Centro Superior de Música del País Vasco) w San Sebastián.

informacja prasowa

60. Międzynarodowy Festiwal Henryka Wieniawskiego w Szczawnie-Zdroju

Od 19 czerwca Szczawno-Zdrój stanie się muzycznym sercem Polski, gdzie rozpocznie się jubileuszowy Międzynarodowy Festiwal Henryka Wieniawskiego. Na scenie Teatru Zdrojowego wystąpi szereg znakomitych artystów, w tym Mariusz Patyra – laureat I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Niccolò Paganiniego w Genui.

Bogaty program festiwalu obejmuje nastrojowe koncerty kameralne, w tym recital pieśni polskich poświęcony twórczości rodziny Wieniawskich, a także inspirujący wykład Marka Dyżewskiego pt. „W kręgu Amatich, Guarnerich i Stradivarich”. Kulminacyjnym punktem wydarzenia będzie uroczysty Koncert Finałowy z udziałem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu pod dyrekcją Alexandra Humali oraz znakomitego skrzypka Janusza Wawrowskiego. Towarzyszącym wydarzeniem festiwalu będzie wystawa czasowa „Wieniawski w Szczawnie-Zdroju”, ukazująca miejsca związane z pobytem wybitnego kompozytora w uzdrowisku.

Serdecznie zapraszamy wszystkich miłośników muzyki klasycznej do udziału w tym wyjątkowym święcie sztuki, które nie tylko oddaje hołd dziedzictwu Henryka Wieniawskiego, ale także podkreśla jego międzynarodowy wymiar i znaczenie dla świata muzyki.

O Festiwalu:

Głównym założeniem Festiwalu jest propagowanie twórczości oraz postaci Henryka Wieniawskiego, a także dorobku artystycznego jego brata – Józefa Wieniawskiego oraz córki – Ireny Wieniawskiej (Poldowski). W festiwalowym repertuarze pojawiają się również dzieła kompozytorów współczesnych Wieniawskiemu, w tym twórców polskich z późniejszych lat i z pierwszej połowy XX wieku. W ten sposób właśnie wydarzenie przybliża słuchaczom i melomanom literaturę skrzypcową polskich i europejskich kompozytorów.

W roku 1961 w dolnośląskim kurorcie założono Towarzystwo Muzyczne imienia Henryka Wieniawskiego, którego pierwszym prezesem został dr Alfons Szyperski, historyk i działacz kulturalny. Zainicjowało ono budowę pomnika Wieniawskiego, autorstwa prof. Bohdana Hofmana, który odsłonięto w szczawieńskim Parku Zdrojowym w czerwcu 1965 roku. W tym samym roku odbył się pierwszy Festiwal, który do początku lat osiemdziesiątych nosił nazwę „Dni Henryka Wieniawskiego” (znany w świecie jako „The Henryk Wieniawski Days”).

Od 60 lat Festiwal Wieniawskiego promuje wiolonistykę polską i zagraniczną, prezentując zarówno znanych, wybitnych skrzypków, jak również młodych artystów, którzy rozpoczynają dopiero swoją karierę i są laureatami prestiżowych konkursów skrzypcowych. Na festiwalowych scenach pojawiali się najwybitniejsi artyści z Polski i zagranicy. Koncertowali tu między innymi: Maria, Wanda i Kazimierz Wiłkomirscy, Kaja Danczowska, Konstanty Andrzej Kulka, Krzysztof Jakowicz, Jadwiga Kaliszewska, Edward Zienkowski, Magdalena Rezler, Robert Kabara, Piotr Pławner, Bartłomiej Nizioł. Z zagranicznych skrzypków – Peter Zazovsky i Alexander Romanul (USA), Marine Jaszwili, Jewgenij Buszkov, Vadim Riepin, Maksim Wengerov (Rosja), Felicia Terpitz (Niemcy), Frantiszek Novotny (Czechy), Thibault Vieux (Francja), Shizuka Ishikawa, Hiroko Suzuki (Japonia), Paul Huang (Tajwan/USA) i wielu innych.

60. MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL HENRYKA WIENIAWSKIEGO

Szczawno-Zdrój
Pro Memoria Maciej Kieres

Czwartek, 19 czerwca 2025

Godz. 17:30 – Park Zdrojowy

Uroczyste posadzenie dębu imienia Henryka Wieniawskiego

Godz. 18:00 – Park Zdrojowy

Uroczyste złożenie kwiatów pod popiersiem Henryka Wieniawskiego

Godz. 19:00 – Teatr Zdrojowy

Koncert Inauguracyjny

Wystąpią:

Mariusz Patyra – skrzypce

Katarzyna Głuza – I skrzypce

Bartosz Kowalczyk – II skrzypce

Paulina Bargieł – altówka

Piotr Gach – wiolonczela

Maciej Dobrzański – kontrabas

Marek Dyżewski – słowo wstępne

W programie utwory: N. Paganiniego, Z. Kodaly’ego, J. Suka, A. Dvořáka, F. Kreislera, M. Ponce’a, H. Wieniawskiego

Piątek, 20 czerwca 2025

Godz. 19:00 – Teatr Zdrojowy

Koncert kameralny

Kwintet fortepianowy:

Paweł Kowalski – fortepian

Quartet smyczkowy Prima Vista String Quartet:

* Krzysztof Bzówka – I skrzypce

* Szymon Telecki – II skrzypce

* Marek Czech – altówka

* Tomasz Blaszczyk – wiolonczela

Krystyna Swoboda – prowadzenie

W programie:

H. Wieniawski Romans z Koncertu skrzypcowego d-moll

K. Krupiński Fantazja na kwartet smyczkowy

F. Chopin Fantazja na tematy polskie A-dur op. 13

J. Zarębski Kwintet fortepianowy g-moll op. 3

Sobota, 21 czerwca 2025

Godz. 15:00 – Sala kameralna, Teatr Zdrojowy

Wykład Marka Dyżewskiego: „W kręgu Amatich, Guarnerich i Stradivarich”

(Wykład dedykowany Maciejowi Kieresowi)

Godz. 19:00 – Teatr Zdrojowy

Koncert kameralny

Recital pieśni polskich – Twórczość rodziny Wieniawskich

Wystąpią:

– Sylwia Olszyńska – sopran

– Olga Tsymbaluk – fortepian

– Krystyna Swoboda – prowadzenie

Program:

Henryk Wieniawski

Kujawiak;

Chanson Polonaise / Rozumiem

Józef Wieniawski

Modlitwa do Najświętszej Maryi Panny Ostrobramskiej op. 16

6 Pieśni na głos i fortepian op. 50 (Die Liebe begann im Monat März; Grabschrift; Nachts in der Kajüte; Nähe des Geliebten; Ein Fichtenbaum steht einsam; Morgenlied).

Zachwycenie op. 38 nr 1

Régine Wieniawski

Sérénade

L’heure exquise

Dans une musette

Mandoline

Effet de neige

Spleen

Berceuse d’Armorique

Colombine

En sourdine

Niedziela, 22 czerwca 2025

Godz. 19:00 – Teatr Zdrojowy

Koncert finałowy

Wystąpią:

Janusz Wawrowski – skrzypce

Alexander Humala – dyrygent

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Sudeckiej w Wałbrzychu

W programie:

G. Bacewicz – Koncert skrzypcowy nr 2,

W. A. Mozart – Symfonia g-moll KV 550

Wystawy towarzyszące

19–22 czerwca 2025 – Foyer Teatru Zdrojowego

Wystawa „Wieniawski w Szczawnie-Zdroju” – wystawa malarstwa poświeconego wizycie Henryka Wieniawskiego w Szczawnie-Zdroju

Bezpłatne wejściówki na koncerty festiwalowe dostępne w Biurze Teatru Zdrojowego

informacja prasowa

Ostatnia premiera sezonu: balet "Prometeusz" w choreografii Krzysztofa Pastora na deskach Opery Narodowej

Inspirowane antycznym mitem dzieło to poetycka, głęboko symboliczna reinterpretacja mitu prometeuszowego, która osadzona została w kontekście współczesnych wyzwań cywilizacyjnych. Krzysztof Pastor nie tylko podejmuje temat szlachetnego buntu i ofiary jednostki, ale wskazuje również na ciemne strony postępu – destrukcję środowiska, kryzysy humanitarne, globalne katastrofy. Jak mówi sam choreograf, jego Prometeusz to historia o dwoistej naturze ognia: sile twórczej i niszczycielskiej, która dziś prowadzi nas zarówno ku rozwojowi, jak i zagładzie.

Projekt plakatu: Adam Żebrowski

Spektakl oparty jest na niezwykle sugestywnej warstwie muzycznej. W pierwszej części usłyszymy dynamiczną i dramatyczną „XI Symfonię” Philipa Glassa, przeplataną fortepianowym utworem „Mad Rush” – muzyką, która podkreśla mitologiczne napięcie i metafizyczny wymiar historii. Druga część baletu to „Requiem” Wolfganga Amadeusa Mozarta – arcydzieło, które w interpretacji Pastora staje się przestrzenią refleksji nad współczesnymi zagrożeniami i symbolicznym domknięciem dramatycznej opowieści.

– Ogień Prometeusza to nie tylko symbol wiedzy i postępu, ale także siła destrukcyjna, którą współczesny człowiek przestał kontrolować. Balet nie daje jednoznacznych odpowiedzi, ale prowokuje do zadania pytań o granice rozwoju, cenę wolności i potrzebę odpowiedzialności – mówi Krzysztof Pastor.

W centrum przedstawienia znajdują się nie tylko postacie Prometeusza i jego brata Epimeteusza, ale lecz także Pandora – kobieta stworzona przez bogów jako narzędzie zemsty. To właśnie otwarcie przez nią tajemniczej puszki, z której na świat wydostają się wszelkie nieszczęścia, staje się punktem zwrotnym tej historii. Jednak Pastor nie pozostawia widzów w mroku – na jej dnie pozostaje bowiem Nadzieja. Krucha, ale obecna – zdolna nas zarówno ocalić, jak i zwieść.

Choć mit o Prometeuszu od dawna obecny jest w historii baletu – od „Tworów Prometeusza” do muzyki Ludviga van Beethovena w choreografii Salvatore’a Viganò po współczesne inscenizacje Béjarta czy Neumeiera – Krzysztof Pastor nadaje mu nowe znaczenia, sięgając po aktualne konteksty i uniwersalne pytania. W jego ujęciu taniec staje się narzędziem reinterpretacji mitu – nie jako opowieści o przeszłości, lecz jako żywej metafory dzisiejszego świata.

„Prometeusz”
Prapremiera 18 czerwca 2025 r., godz. 19.00

Kolejne spektakle 20/21/22/25/27/28 czerwca 2025 r.

Polski Balet Narodowy, Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

REALIZATORZY:

Choreografia - Krzysztof Pastor

Dyrygent - Patrick Fournillier

Scenografia i kostiumy - Tatyana van Walsum

Dramaturgia - Klaus Bertisch

Światła - Jean Kalman

Projekcje wideo - Bartek Macias

Przygotowanie chóru - Łukasz Hermanowicz

Asystentka choreografa - Simonetta Lysy

OBSADA:

Prometeusz - Patryk Walczak/Ryota Kitai

Pandora - Chinara Alizade/Jaeeun Jung

Epimeteusz - Paweł Koncewoj/Marko Juusela

Zeus - Vladimir Yaroshenko/Marco Esposito

Orzeł - Kristóf Szabó/Nikodem Bialik

Gaja - Joanna Drabik/Marta Fiedler

Uranos - Wojciech Ślęzak/Carlos Martín Pérez

Gracja 1. - Anna Czeszejko/Mar Bonet Sans

Gracja 2. - Hannah Cho/Paulina Magier

Gracja 3. - Daria Majewska/Yume Okano

Kuba Matuszczyk - pianista („Mad Rush” P. Glassa)

OBSADA WOKALNA W REQUIEM W. A. MOZARTA:

Sopran - Justyna Khil 18, 21, 25, 28 VI / Izabella Fabrycka 20, 22, 27 VI

Tenor - Piotr Maciejowski 18, 21, 25, 28 VI / Adam Walasek 20, 22, 27 VI

Alt - Emilia Rabczak 18, 21, 25, 28 VI / Nataliia Tepla 20, 22, 27 VI

Bas - Filip Rutkowski 18, 21, 25, 28 VI / Michał Romanowski 20, 22, 27 VI

informacja prasowa

19. Pomorskie Dni Chopinowskie w Muzeum Tradycji Szlacheckiej (oddziale Muzeum Narodowego w Gdańsku)

W dniach 20–21 czerwca 2025 r. odbędzie się 16, edycja „Pomorskich Dni Chopinowskich” w Muzeum Tradycji Szlacheckiej w Waplewie Wielkim (82-410 Stary Targ). Wstęp bezpłatny.

20 czerwca 2025 (piątek), godz. 17.00

Koncert muzyki klasycznej

Recital fortepianowy

Bartosz Skłodowski – fortepian

Program

Fryderyk Chopin (1810–1849)

Nokturny op. 32 (nr 1 H-dur, nr 2 As-dur)

Fantazja f-moll op. 49

Walc As-dur op. 34 nr 1

Ballada f-moll op. 52

Mazurki op. 30 (nr 1 c-moll, nr 2 h-moll, nr 3 Des-dur, nr 4 cis-moll)

Rondo à la Krakowiak F-dur op. 14 – wersja na fortepian solo

Bartosz-Sklodowski, fot. Kuba Mozolewski

Bartosz Skłodowski

Ukończył studia w klasie fortepianu prof. Waldemara Wojtala w Akademii Muzycznej w Gdańsku, uzyskując następnie stopień doktora sztuki na tej samej uczelni. Umiejętności doskonalił na kursach mistrzowskich prowadzonych przez takich pedagogów, jak Yulianna Avdeeva, Nikolai Demidenko, Dang Thai Son, Andrzej Jasiński czy Piotr Paleczny.

Jest zdobywcą licznych nagród na konkursach krajowych i zagranicznych – m.in. Grand Prix oraz Nagrody Ambasady RP w Lublanie za najlepsze wykonanie mazurka Fryderyka Chopina na Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim „Golden Ring” (Radovljica, Słowenia); I miejsca oraz nagrody publiczności na „Mauro Paolo Monopoli Competition” (Barletta, Włochy); IV miejsca na 52. Ogólnopolskim Konkursie im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Występował w krajach takich jak Czechy, Niemcy, Włochy, Hiszpania, Belgia, Słowenia, Maroko, Chiny, Japonia i Zjednoczone Emiraty Arabskie. W listopadzie 2021 roku wykonał cykl 21 recitali chopinowskich, promując polską kulturę podczas Expo 2020 Dubai. W roku 2024 pianista zadebiutował na Festiwalu „Chopin i jego Europa”, przywracając na estradę zapomniane sonaty fortepianowe Grażyny Bacewicz. 

21 czerwca 2025 (sobota), godz. 17.00

Koncert muzyki improwizowanej

Utwory In statu nascendi. Inspiracje

Trio Stryjo

Nikola Kołodziejczyk – fortepian

Maciej Szczyciński – kontrabas

Michał Bryndal – perkusja

Trio Stryjo specjalizuje się w muzyce improwizowanej, która powstaje podczas koncertu w czasie rzeczywistym – bez zapisu nutowego, oparta wyłącznie na muzycznej komunikacji pomiędzy muzykami. Zespół koncertował w Polsce i za granicą (m.in. w Korei Południowej, USA, Singapurze i na Węgrzech). Nagrał dwa albumy CD („Stryjo: W Ryjo” oraz „A Vista Social Club”) oraz jeden koncertowy, dostępny w wersji cyfrowej („Nineteen Calisia”).

Program

Usłyszymy kompozycje improwizowane podczas koncertu. Zamiast budować utwory z typowych elementów, muzycy opowiadają wspólne historie – oparte na szacunku i wartości wzajemnego słuchania. Słuchacze mogą spodziewać się muzyki komunikatywnej, spójnej i żywiołowej, o dużej rozpiętości stylistycznej oraz wielu wpadających w ucho melodiach, okraszonych sporą szczyptą humoru. Główną atrakcją występu jest uczestniczenie w unikalnym procesie interaktywnego komponowania na żywo.

Nikola Kołodziejczyk

Nikola Kołodziejczyk

Pianista, kompozytor, dyrygent, zdobywca dwóch Fryderyków: Jazzowy Debiut Roku 2015 i Jazzowy Album Roku 2016. Stypendysta Berklee College of Music World Scholarship Tour, laureat wielu konkursów – m.in. Transatlantyk Instant Composition Competition, Bielskiej Zadymki Jazzowej, Krokus Jazz Festival, Jazz Juniors. Półfinalista Bösendorfer Solo Piano Competition 2007 podczas festiwalu jazzowego w Montreux, nominowany do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej 2015.

Jego muzyka była wykonywana i zamawiana przez liczne instytucje kultury, zespoły, orkiestry oraz wybitnych artystów – kompozytorów, instrumentalistów i wokalistów z Polski i zagranicy. Jako dyrygent współpracował m.in. z orkiestrami Filharmonii Szczecińskiej, Opery i Filharmonii Podlaskiej, Filharmonii Koszalińskiej, NFM Leopoldinum, Filharmonii Lwowskiej. Wraz z Michałem Tomaszczykiem współtworzy Konglomerat Big Band – inicjatywę poświęconą tworzeniu niekomercyjnych dzieł współczesnego jazzu oraz pracy warsztatowej z wybitnymi instrumentalistami.

Maciej Szczyciński

Absolwent Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina w Warszawie (klasa kontrabasu) oraz Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach.

Laureat nagród na takich festiwalach jak Krokus Jazz Festival, Przegląd Młodych Zespołów Jazzowych i Bluesowych w Gdyni, Tarnów Jazz Contest czy Jazz Juniors. Współpracował z czołowymi polskimi artystami jazzowymi, m.in. Zbigniewem Namysłowskim, Michałem Urbaniakiem, Wojtkiem Staroniewiczem, Dominikiem Bukowskim czy Andrzejem Jagodzińskim.

Za najciekawsze momenty kariery uważa koncerty z The Hilliard Ensemble, w obecności estońskiego kompozytora Arvo Pärta, oraz występ z Johnem Scofieldem i Johnem Medeskim jako członek big bandu Konglomerat. Laureat dwóch Fryderyków jazzowych w składach Nikoli Kołodziejczyka. Nagrał ponad 100 płyt oraz ścieżek dźwiękowych do filmów jako muzyk sesyjny.

Michał Bryndal

Perkusista i grafik, absolwent Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach (oba dyplomy z wyróżnieniem). Znany z charakterystycznego brzmienia, łączącego jazz z elementami elektroniki. Jako ilustrator tworzy okładki płytowe, m.in. dla Moniki Borzym i Macieja Obary.

Od 2010 roku współpracuje z kwintetem Wojtka Mazolewskiego, z którym nagrał dwa albumy dla Mystic Records. Od 2011 roku członek zespołu Voo Voo, z którym nagrał sześć płyt i zagrał setki koncertów, m.in. z Alim Quasimovem i Esperanzą Spalding. Od 2018 roku gra w Joanna Duda Trio, występując na prestiżowych festiwalach na całym świecie.

Współpracował również z Nikolą Kołodziejczykiem („Chord Nation”, „Barok progresywny”) oraz Moniką Borzym („Back to the Garden”, „Radioheadoinistycznie”). Występował także z takimi artystami jak Janusz Muniak, Nigel Kennedy, Leszek Możdżer, O.S.T.R., Fisz, Ewa Bem, Krystyna Prońko, Mietek Szcześniak czy Artur Andrus.

Trio Stryjo, fot. Maria Jarzyna

Koordynacja:

dr Olga Walentynowicz – Przewodnicząca Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, Koło w Gdańsku

Maciej Kraiński – Kurator Muzeum Tradycji Szlacheckiej, Pomorski Ośrodek Kontaktów z Polonią w Waplewie Wielkim

informacja prasowa

Znamy laureatów! | FINAŁ 12. Konkursu Moniuszkowskiego

Poznaliśmy werdykt jury. W emocjonującym finale wystąpiło 12 uczestników, którzy zaprezentowali polską arię operową oraz arię z repertuaru światowego – inną niż w poprzednich etapach. Towarzyszyła im Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej pod batutą José Maria Florêncio.

The jury has made the decision! The thrilling finals featured 12 contestants who each sang one Polish and one international aria accompanied by the Orchestra of the Polish International Opera under José Maria Florêncio.

Fot. Karpati & Zarewicz

I NAGRODA FIRST PRIZE – SAMUEL STOPFORD

II NAGRODA SECOND PRIZE – ARPI SINANYAN

III NAGRODA THIRD PRIZE – AKSEL DAVEYAN

IV NAGRODA FOURTH PRIZE – MARIANA POLTORAK

Nagrody specjalne: Special prizes:

Nagroda im. Marii Fołtyn za najlepsze wykonanie utworu Stanisława Moniuszki Maria Fołtyn Prize for the best performance of a Stanisław Moniuszko piece – SAMUEL STOPFORD

Nagroda im. Ewy Podleś dla wybitnej osobowości muzycznej (ufundowana przez ORLEN, Mecenasa Konkursu) Ewa Podleś Prize for the outstanding musical personality (funded by ORLEN, the Patron of the Competition) – MARIANA POLTORAK

Nagroda za najpiękniejsze wykonanie pieśni polskiej (ufundowana przez ORLEN, Mecenasa Konkursu) Prize for the most beautiful performance of a Polish song (funded by ORLEN, the Patron of the Competition) – AKSEL DAVEYAN

Nagroda Publiczności (ufundowana przez Teatr Wielki - Opera Narodowa) Audience Prize (funded by the Teatr Wielki - Polish National Opera) – AKSEL DAVEYAN

Laureaci Konkursu zostali wybrani spośród setek zgłoszeń z całego świata – tegoroczna edycja pokazała imponujący poziom artystyczny oraz znaczenie Konkursu Moniuszkowskiego na międzynarodowej scenie operowej.

The winners have been selected from hundreds of young singers who applied to participate in the Competition. This year’s edition has seen impressive entries of high artistic standard and proved once again the Competition’s international stature.

Laureatów nagród pozaregulaminowych można znaleźć na stronie.

Repertuar wieczoru dostępny na stronie.

Uczestników, skład jury i nagrody znaleźć można na oficjalnej stronie Konkursu.

More information on the jury and the contestants can be found on the website.

informacja prasowa

Od szkicu do panoramy. 40-lecie udostępnienia „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu

Jak powstawał największy polski obraz, jak wyglądały przygotowania do jego namalowania? Otwierana w 40. rocznicę udostępnienia we Wrocławiu „Panoramy Racławickiej” wystawa czasowa odkrywa historię oraz proces twórczy jednego z najważniejszych dzieł polskiej sztuki. 

Kluczowym punktem ekspozycji, wokół którego zbudowana zostanie cała narracja, będzie „Mała Panorama Racławicka” – wypożyczona z prywatnej kolekcji. Wśród pokazywanych prac znajdą się także m.in. pierwszy szkic do malarskiego portretu Tadeusza Kościuszki czy żartobliwy rysunek przedstawiający dwóch pojedynkujących się artystów stojących na rusztowaniach „Panoramy Racławickiej”. 

Wystawa „Od szkicu do panoramy” przybliża niezwykle fascynujący proces twórczy, który doprowadził do powstania „Panoramy Racławickiej” – jednego z najbardziej rozpoznawalnych dzieł polskiego malarstwa historycznego. Zarówno ekspozycja, jak i towarzyszący jej katalog mają na celu ukazanie etapów pracy nad tym monumentalnym obrazem, począwszy od pierwszych koncepcji w postaci drobnych szkiców, poprzez rysunki projektowe i studia olejne, aż po ukończoną panoramę.

Pierwszym krokiem w procesie tworzenia „Panoramy Racławickiej” było wykonanie licznych szkiców, które stanowiły fundament koncepcyjny całej kompozycji. Te szybkie, często ołówkowe rysunki odgrywały kluczową rolę w określeniu układu, dynamiki i narracji finalnego dzieła. Stopniowo przekształcały się one w bardziej rozbudowane studia malarskie, będące pełnoprawnymi obrazami. Wystawa pozwala prześledzić tę ewolucję – od początkowych szkiców postaci, scen bitewnych i pejzaży po finalny, monumentalny obraz.

„Szczególną uwagę warto zwrócić na koncepcyjne rysunki Jana Styki, który był głównym inicjatorem projektu” – mówi Natalia Sienkiewicz, kuratorka wystawy. „Te przedstawiające Tadeusza Kościuszkę, kosynierów oraz polskich żołnierzy nie tylko ukazują ogrom pracy włożonej w stworzenie panoramy, ale także świadczą o wyjątkowym talencie Styki, jego dbałości o detale i historyczną wiarygodność. Dzięki nim można prześledzić, jak artysta wyobrażał sobie poszczególne sceny bitwy pod Racławicami, nadając postaciom wyrazistość i indywidualny charakter. Rysunki te dowodzą także niezwykłej precyzji w odwzorowywaniu uzbrojenia, mundurów oraz krajobrazu”.

Tadeusz Kościuszko, fragm. Panoramy Racławickiej, fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Jednym z kluczowych etapów realizacji „Panoramy Racławickiej” było stworzenie przez Jana Stykę i Wojciecha Kossaka „Małej Panoramy Racławickiej” – cyklu czterech olejnych malowideł. Służyły one jako próbna kompozycja, umożliwiając dopracowanie dynamiki bitwy oraz narracji historycznej w mniejszej skali. Stanowiły także istotny punkt odniesienia dla zespołu artystów pracujących nad finalnym dziełem, pozwalając na lepszą koordynację ich pracy nad monumentalnym płótnem.

Celem wystawy jest także przypomnienie twórców biorących udział w realizacji „Panoramy Racławickiej”: Jana Styki, Wojciecha Kossaka, Ludwiga Bollera, Tadeusza Popiela, Zygmunta Rozwadowskiego, Teodora Axentowicza, Michała Sozańskiego, Włodzimierza Tetmajera, Wincentego Wodzinowskiego. Zaprezentowane zostaną również prace podejmujące temat bitwy pod Racławicami, ale namalowane przez artystów nie biorących udziału w powstawaniu dzieła przeznaczonego dla Lwowa, m.in. Jana Matejki czy Józefa Chełmońskiego.

Wystawie towarzyszyć będzie katalog zawierający fotografie eksponowanych dzieł oraz teksty przybliżające historię i proces powstawania „Panoramy Racławickiej”.

Bartosz Głowacki zakrywa wylot armaty, fragm. Panoramy Racławickiej,
fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu:

„Panorama Racławicka” to wyjątkowe dzieło, które powstało w szczególnych okolicznościach i wymagało ogromnego zbiorowego wysiłku. Dzisiaj mamy okazję poznać kulisy pracy nad tym monumentalnym obrazem. Wspólny wysiłek dziewięciu malarzy, którym przewodzili Jan Styka i Wojciech Kossak, to historia niezwykła. 

Możliwość zobaczenia tego, co poprzedzało powstanie tego obrazu, to doprawdy pasjonująca opowieść – i to o swoistej dramaturgii. Dochodzenia do istoty malarstwa panoramicznego, poznania specyfiki tematu, wizje lokalne, studia ikonograficzne, a wreszcie zmierzenie się z wyzwaniem, które nie miało wcześniej zbyt wielu precedensów, jest tematem tej wystawy. 

Szkice, projekty i wreszcie malarskie bozzetta – wszystko to uzmysławia nam, jak żmudna i wieloaspektowa była droga prowadząca do ostatecznego efektu, a nim był panoramiczny obraz o wymiarach 15 na 114 metrów. I to właśnie wystawa, której kuratorką jest Natalia Sienkiewicz, nam prezentuje. Bo pomysł – to jedno, ale realizacja, wyścig z czasem, ten bezmiar pracy oraz inwencji wybitnych artystów polskich końca XIX w., to rzecz wyjątkowa i osobne zagadnienie.

Panorama Raclawicka 2023, fot. W. Rogowicz

Od szkicu do panoramy. 

40-lecie udostępnienia „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu

15 czerwca – 12 października 2025

Kuratorka: Natalia Sienkiewicz

informacja prasowa

22. edycja Jazztopad Festival I 14-23.11.2025

 W dniach 14–23 listopada 2025 roku odbędzie się w Narodowym Forum Muzyki we Wrocławiu 22. edycja Jazztopad Festival. Festiwal zainauguruje koncert David Murray Quartet. Gigant współczesnego jazzu łączy w swojej twórczości brzmienia gospel, free jazzowe, afro-karaibskie, bluesa, soul, a także standardy klasycznego jazzu. Niezrównana intonacja, wyczucie swingu, melancholijne tony, moc improwizacji i pomysłowość czynią Murraya jednym z najważniejszych głosów. 

22 Jazztopad,David Murray Quartet

16 listopada wystąpią Wadada Leo Smith, Jakob Bro, Midori Takada i Polish Cello Quartet. Legendarni artyści powracają do Wrocławia, by po raz pierwszy w takim składzie zaprezentować zamówioną przez Jazztopad Festival premierową kompozycję. Będzie to Until Light and Peace Covered The World – muzyka na trąbkę, perkusję, marimbę, gitarę i kwartet wiolonczelowy w sześciu częściach.

Szanowni Państwo,

z ogromną radością zapraszam na tegoroczną edycję Jazztopad Festival. Od ponad dwudziestu lat tworzymy przestrzeń, w której muzyka improwizowana spotyka się z otwartością, odwagą twórczą i głębokim dialogiem – zarówno z artystami, jak i z naszą wyjątkową publicznością.

Od początku istnienia Jazztopadu zależało mi na tym, aby nie był on jedynie serią koncertów, lecz by stanowił miejsce realnych spotkań i zalążek długofalowych relacji. Współpraca z wykonawcami opiera się dla nas na zaufaniu i wzajemnym szacunku – dzięki temu możliwe są projekty specjalne oraz zamówienia kompozytorskie, które powstają z myślą o Państwu. To właśnie te działania – pogłębione i wielowymiarowe – przesądzają o unikalnym charakterze naszego festiwalu.

W tym roku ponownie mamy zaszczyt gościć wybitnych twórców. Wśród nich są legendarni David Murray, Wadada Leo Smith, Midori Takada, a także artyści eksplorujący nowe kierunki i formy wyrazu, tacy jak Marta Sánchez, Jakob Bro czy Luke Stewart. Każde z tych nazwisk to odrębny świat, ale wszystkie łączy otwartość na twórcze ryzyko i autentyczność.

Jazztopad to także – a może przede wszystkim – społeczność. Wierzę, że festiwal żyje nie tylko na scenie, ale również w rozmowach, spotkaniach, działaniach edukacyjnych i koncertach domowych. To właśnie te mniej spektakularne, lecz niezwykle ważne momenty tworzą trwałe więzi i sprawiają, że muzyka naprawdę może być częścią codziennego życia.

Dziękuję, że są Państwo z nami. To Wasza obecność i otwartość nadają sens temu, co robimy. Mam nadzieję, że tegoroczna edycja przyniesie nam wszystkim wiele wzruszeń, inspiracji i chwil prawdziwego skupienia. 

 Z wyrazami szacunku

Piotr Turkiewicz

Dyrektor Artystyczny Festiwalu Jazztopad

Szczegółowe informacje dotyczące festiwalu znajdują się na stronie NFM. 

Bilety można zakupić w Kasie NFM oraz online.

informacja prasowa

Wydarzenia w Muzeum Narodowym we Wrocławiu i oddziałach / 6–8.06.2025

Muzeum Narodowe we Wrocławiu zaprasza na wydarzenia towarzyszące nowej wystawie czasowej „Rubens na Śląsku”. Muzeum Etnograficzne będzie świętować Dni Trójkąta – największe osiedlowe święto Przedmieścia Oławskiego – dzielnicy Wrocławia, w której ME ma swoją siedzibę. W Z kolei w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej rządzić będzie fotografia! Zaplanowano: oprowadzanie Weroniki Kobylińskiej po wystawie „Fenomenalny. Zdzisław Beksiński”, wykład Agnieszki Bandury o sztuce montażu, w ramach cyklu „Zatrzymane w kadrze. Kurs historii fotografii”.

P.P. Rubens, warsztat, Portret Elżbiety Burbon, królowej Hiszpanii, ok. 1628,
fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Muzeum Narodowe we Wrocławiu

7.06, g. 10:00

„Impressa et feliciter consumata sunt”. 550 lat kultury druku we Wrocławiu. Spacer popularno-naukowy z okazji 550. rocznicy wydania pierwszego druku na Śląsku, prowadzenie: dr Jakub Maciej Łubocki

9 października 1475 roku wydrukowano „Statuta synodalia episcoporum Wratislaviensium” i datę tę przyjmuje się za początek drukarstwa na Śląsku. To dobra okazja, by przechadzając się szlakiem wrocławskich drukarń, bibliotek i księgarń, podziwiać osiągnięcia kultury druku w stolicy tej krainy.

Wstęp wolny

Zapisy: edukacja@mnwr.pl, 71 372 51 48

Początek spaceru: plac Katedralny 16 – spotkanie przed Muzeum Archidiecezjalnym we Wrocławiu

7.06, g. 11:00

Wesołe zabawy do Rubensa pejzaży. Warsztaty plastyczne Sławomira Ortyla dla dzieci w wieku 3–5 lat towarzyszące wystawie „Rubens na Śląsku”

Najmłodsi zostaną zaproszeni do Krainy Wyobraźni. Po przekroczeniu tajemniczego przejścia będą uczestnikami wydarzeń utrwalonych na grafikach Rubensa. Czy poradzą sobie z postawieniem wywróconego wozu, zapamiętaniem kroków podczas tańca na dziedzińcu starego zamczyska, ochroną gęsi przed wilkiem i wzniesieniem budowli z ruin? Jak nie dzieci to kto? No tak, będą jeszcze rodzice… ale czy przecisną się przez tajemnicze przejście? Hmmm, zobaczymy!

Bilety w cenie 10 zł

Zapisy: edukacja@mnwr.pl, 71 372 51 48

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu

7.06, g. 13:00

„Rubens na Śląsku” – oprowadzanie kuratorskie, prowadzenie: dr hab. Piotr Oszczanowski

Spotkanie na wystawie przygotowanej w 385. rocznicę śmierci Petera Paula Rubensa, która po raz pierwszy w historii prezentuje wyrazy fascynacji sztuką tego genialnego malarza flamandzkiego doby baroku na ziemiach historycznego Śląska.

Wstęp z biletem na wystawę czasową

Zapisy: edukacja@mnwr.pl, 71 372 51 48

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu

7.06, g. 16:00

„Rubens in Schlesien” [DE],  durchführung: Nicole Ullrich

Es ist die erste Ausstellung, die Zeugnisse für die Faszination der Kunst des genialen flämischen Malers des Barock, Peter Paul Rubens (1577–1640), auf dem Gebiet des historischen Schlesiens präsentiert. Sie umfasst beinahe 200 Ausstellungsstücke aus der eigenen Sammlung des Nationalmuseums in Wrocław sowie ebenso repräsentative Leihgaben aus den Sammlungen anderer polnischer und ausländischer Museen sowie aus kirchlichen und privaten Beständen.

Eintritt mit einer Eintrittskarte für die Sonderausstellung (Nationalmuseum in Wrocław)

„Rubens na Śląsku” – oprowadzanie po wystawie czasowej w języku niemieckim, prowadzenie: Nicole Ullrich

To pierwsza w historii wystawa prezentująca wyrazy fascynacji sztuką genialnego malarza flamandzkiego doby baroku Petera Paula Rubensa (1577–1640) na ziemiach historycznego Śląska. Składa się na nią blisko 200 eksponatów pochodzących ze zbiorów własnych Muzeum Narodowego we Wrocławiu, jak i równie reprezentacyjnych dzieł użyczonych z kolekcji innych muzeów polskich i zagranicznych oraz zasobów kościelnych i prywatnych.

Spotkanie w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, wstęp z biletem na wystawę czasową

8.06, g. 15:00

Moda i polityka, polityka mody: studium jednego obrazu. Wykład dr Małgorzaty Możdżyńskiej-Nawotki w ramach cyklu „Galeria mody”

Przedstawienie wspaniałej jedwabnej sukni na „Portrecie Emilii Włodkowskiej” (Józef Simmler, 1865, Muzeum Narodowe w Warszawie) uchodzi za najbardziej spektakularny w polskim malarstwie hołd złożony splendorowi „wielkiego krawiectwa” (haute couture). Od końca lat 50. do połowy lat 70. XIX w. Emilia Włodkowska prowadziła jeden z najelegantszych domów mody w Warszawie i cudowna toaleta przedstawiona przez Józefa Simmlera była reklamą salonu i świadectwem gustu właścicielki. Jednak treść portretu jest o wiele bardziej złożona, zwłaszcza w kontekście atmosfery po niedawnej klęsce powstania styczniowego. Można na portret spojrzeć jako na rodzaj starannie przemyślanego publicznego występu, w którym pani Włodkowska jest gwiazdą i kostiumografką, a malarz (współ)reżyserem.

Wstęp wolny

Miejsce: Muzeum Narodowe we Wrocławiu, s. 116

 Inauguracja Dni Trójkąta, fot. materiały prasowe

Muzeum Etnograficzne

6.06, g. 18:00

Inauguracja Dni Trójkąta – koncert Wrocławskiej Orkiestry Dętej pod dyrekcją Włodzimierza Cierpisza

Jak co roku zapraszamy na Dni Trójkąta, czyli największe osiedlowe święto Przedmieścia Oławskiego – dzielnicy Wrocławia, w której swoją siedzibę ma Muzeum Etnograficzne. Uroczyste obchody rozpocznie koncert Wrocławskiej Orkiestry Dętej pod dyrekcją Włodzimierza Cierpisza, a wkrótce potem trwać będą spotkania i warsztaty przygotowane wraz z członkami Koalicji Oławskiej. Czeka moc atrakcji!

Wstęp wolny

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

8.06, g. 12:00

Obrazki z Trójkąta. Akcja hafciarska towarzysząca obchodom Dni Trójkąta – święta Przedmieścia Oławskiego, prowadzenie: Olga Budzan

To już tradycja – w ramach obchodów Dni Trójkąta odbędą się w ogrodzie Muzeum Etnograficznego wspólne działania hafciarskie. Duzi i mali uczestnicy warsztatów wyszywać będą portret Przedmieścia! Tym razem skupimy się na oknach i okalających je detalach architektonicznych. Skoro oczy są zwierciadłem duszy to okna są zwierciadłami dusz naszych pięknych kamienic. Będzie to okazja do tego, by wspólnie pohaftować, poszyć i poszydełkować. Każdy z elementów pracy stanie się elementem większej całości, którą będziemy prezentować w trakcie kolejnych Dni Przedmieścia Oławskiego.

Spotkanie skierowane jest zarówno do małych, jak i dużych hafciarek i hafciarzy. Doświadczenie nie jest wymagane. Wszystkie materiały będą dostępne na miejscu. Trzymajcie kciuki za bezdeszczową pogodę!

Wstęp wolny

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl, 71 344 33 13

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

8.06, g. 15:00

Koronka klockowa dla początkujących. Warsztaty dla dorosłych towarzyszące wystawie „Dolny Śląsk pnie się w górę”. Prowadzenie: Małgorzata Składzień-Sikorska

Koronczarstwo to ma długą tradycję na Dolnym Śląsku. Na przełomie XIX i XX wieku w regionie działało wiele szkół oraz zakładów produkujących koronki klockowe i igłowe. Podczas spotkania będzie można przyjrzeć się koronkom prezentowanym na wystawie „Dolny Śląsk pnie się w górę”. W części warsztatowej będzie można wykonać prostą koronkę klockową. Na warsztaty zapraszamy przede wszystkim osoby początkujące, ale i takie, które chciałyby spróbować czegoś nieco trudniejszego. Wałki, klocki, szpilki i nici będą dostępne na miejscu.

Małgorzata Składzień-Sikorska jest absolwentką Cieszyńskiej Szkoły Rzemiosł (specjalność koronczarstwo).

Bilety w cenie 20 zł

Zapisy: edukacja@muzeumetnograficzne.pl, 71 344 33 13

Miejsce: Muzeum Etnograficzne we Wrocławiu

Wystawa "Fenomenalny. Zdzisław Beksiński", fot. Barbara Lekarczyk-Cisek

Pawilon Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej

7.06, g. 12:00

Rozmowy OBIEKTYWne: Weronika Kobylińska. Subiektywne oprowadzanie po wystawie „Fenomenalny. Zdzisław Beksiński”

Spotkanie na wystawie prezentującej fotografie Zdzisława Beksińskiego tworzone w latach 50. i na początku lat 60. XX w. O pracach pioniera i poszukiwacza nowych form wyrazu w kontekście współczesnej fotografii opowiadać dr Weronika Kobylińska, historyczka sztuki i niezależna kuratorka, adiunktka w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.

Wstęp z biletem na wystawę czasową

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł

7.06, g. 12:00

Land art. Wykład dr Małgorzaty Micuły w ramach cyklu „Kurs historii sztuki. Klasycy nowoczesności”

Historycznego podłoża dla land artu szukać można zarówno w XIX-wiecznej twórczości Caspara Davida Friedricha, który wyrażał potrzebę wtapiania się w krajobraz, jak i w niezrealizowanym projekcie Isamu Noguchi „Rzeźba do oglądania z Marsa” z roku 1947. Jednak dla ruchu zwanego sztuką ziemi to nie ewolucja artystyczna okaże się najważniejsza, ale technologiczna rewolucja oraz społeczne i klimatyczne zmiany, które od lat 60. XX w. wpływały na ogólną kondycję świata. Wyjście w plener – tożsame do niedawna z aktywnością malarską – było teraz pretekstem do prowadzenia interdyscyplinarnych, akcyjnych refleksji artystycznych na temat współczesnej cywilizacji.

W ramach wykładu zestawione zostaną przykłady kluczowych (na)ziemnych realizacji, wykonywanych przez twórców z byłego Zachodu – w tym m.in. „Spiral Jetty” Roberta Smithsona czy „7000 oaks” Josepha Beuysa – z pochodzącymi z tego samego czasu, choć mniej znanymi interwencjami artystów polskich – m.in. „Linią graniczną” Barbary Kozłowskiej czy „Zapisem przestrzeni” Konrada Jarodzkiego.

Bilety w cenie 15 zł

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł

8.06, g. 12:00

Fotografia – sztuka montażu. Oscar G. Rejlander. Wykład Agnieszki Bandury w ramach cyklu „Zatrzymane w kadrze. Kurs historii fotografii”

Kim był Oscar Gustave Rejlander i jak przyczynił się do umocnienia pozycji fotografii jako sztuki? Jak portretował codzienność i ludzką egzystencję? Czy miał poczucie humoru? Czy uczył fotografii Julię Margaret Cameron? Czy wciąż inspiruje współczesnych artystów? Na te i inne pytania związane z postacią jednego z bardziej tajemniczych wynalazców fotografii usłyszą odpowiedzi uczestnicy spotkania poświęconego sztuce fotograficznego montażu oraz fotografii wernakularnej na służbie XIX-wiecznego darwinizmu.

Wstęp wolny

Miejsce: Pawilon Czterech Kopuł

informacja prasowa